Mánudagspósturinn 19. júní 2006

Ómerkilegheitum Jóhanns Haukssonar, fyrrv. blaðamanns á Fréttablaðinu, virðast lítil takmörk sett. Eins og kunnugt er hefur hann staðið í deilum við Þorstein Pálsson, ritstjóra blaðsins, og Sigurjón M. Egilsson, fréttaritrstjóra þess, síðan í byrjun þessa mánaðar, en þá stóð til að fela honum önnur verkefni á blaðinu en hann hafði áður sinnt. Á fundi Jóhanns með þeim félögum var sú skýring gefin að Jóhann hefði blandað um of sínum persónulegu skoðunum í skrif sín fyrir blaðið. Við það sætti Jóhann sig ekki og sagði upp í fússi, rétt eins og hann hafði áður gert á Ríkisútvarpinu þegar til stóð að ráða fréttastjóra án hans blessunar.

Málflutningur Jóhanns í málinu hefur verið vægast sagt einkennilegur. Fyrst í stað hélt hann því fram í fjölmiðlum að Þorsteinn og Sigurjón hafi "gefið í skyn" að tölvupóstur frá Birni Bjarnasyni, dómsmálaráðherra,  þar sem hann gerði athugasemdir við skrif Jóhanns um hleranamálið svokallað, hafi orðið þess valdandi að ákveðið var að færa hann til í starfi. Eftir að Þorsteinn hafði sent frá sér yfirlýsingu vegna málsins, þar sem  m.a. kom fram að þetta væri alger uppspuni, breytti Jóhann frásögn sinni yfir í það að athugasemdir dómsmálaráðherra hefðu verið "nefndar" á fundinum með þeim Sigurjóni og Þorsteini eða "tilteknar" .

Það mun vera alveg rétt hjá Jóhanni að athugasemdirnar hafi verið nefndar til sögunnar á fundinum, þó ekki af þeim Þorsteini og Sigurjóni heldur aðeins af honum sjálfum. Jóhann spurði hvort athugasemdir dómsmálaráðherra kæmu málinu við en því var alfarið neitað. Ómerkilegar tilraunir hans, í þá veru að reyna telja fólki trú um að Þorsteinn og Sigurjón hafi nefnt athugasemdir dómsmálaráðherra sem ástæðu þess að færa ætti hann til innan Fréttablaðsins, eru augljósar. Þetta kemur t.a.m. berlega í ljós í ítarlegu viðtali Blaðsins við Jóhann sl. laugardag þar sem hann gerir aldrei þessu vant enga tilraun til að halda því fram að tölvupóstur dómsmálaráðherra hafi komið málinu við. Einungis að hann hafi spurt hvort svo væri en fengið neitun.

Í viðtalinu við Blaðið segir Jóhann orðrétt: "Ég bað um einstök dæmi til rökstuðnings [fyrir því hvers vegna til stæði að færa hann til innan Fréttablaðsins] en dæmin komu aldrei. Einu skýringarnar sem komu voru frá fréttaritstjóranum um að hér yrði fólk fært til og það mundi verða gert áfram, punktur! Ritstjórinn sagði eitthvað á þá leið að það væri ekki eitthvað eitt að ræða [sic] heldur byggðist þetta á heildarmati. Ég var engu nær og spurði hvort umkvörtun Björns Bjarnasonar dómsmálaráðherra sem sent var í tölvupósti væri orsökin. Ekki var ég að slá neinu föstu heldur spurði. Þá sagði ég við tvímenningana að ég liti á þetta sem vantraustsyfirlýsingu og að það væri verið að lækka mig í tign. Daginn eftir var annar fundur þar sem við
þrír komum saman en þá var ég búinn að viða að mér blöðum og vildi fá dæmi. Á fundinum komu engar frekari skýringar en áður höfðu komið fram."

Það er ekki hægt að segja annað en að framkoma Jóhanns í þessu máli sé fyrir neðan allar hellur svo ekki sé meira sagt. Blekkingar og hálfsannleikur. Eitthvað sem sömuleiðis var uppi á teningnum í skrifum hans um hleranamálið svokallað. Og svo þykist Jóhann vera fórnarlamb í þessu máli?

---

Og meira um þetta mál. Mörður Árnason, þingmaður Samfylkingarinnar, er sennilega með seinheppnari mönnum hér á landi. Í það minnsta var sú raunin sl. föstudag, en þá birtist eftir hann grein um mál Jóhanns Haukssonar í Blaðinu sem greinilega var ætlað að koma höggi á Þorstein Pálsson sem þó verður að teljast í hæta máta misheppnað útspil. Í upphafi greinarinnar segir Mörður orðrétt:
 
"Jóhann segir að á fundi með ritstjóra og fréttaritstjóra hafi verið vitnað til tölvubréfs sem dómsmálaráðherra skrifaði ritsjóranum [sic] út af grein Jóhanns um hleranamálið. Því neitar Þorsteinn Pálsson. - Væri ekki rétt að birta það bréf í Fréttablaðinu svo lesendur geti dæmt sjálfir um innihald þess - einkum hvað Björn fór fram á við flokksfélaga sinn og fyrrverandi formann í ritstjórastóli Fréttablaðins?" Síðar í greininni segir síðan: "Meðan yfirmenn Fréttablaðið [sic] segja ekki alla söguna stendur uppá þá sú einfalda skýring að þesi athöfn sé af pólitískum rótum - blaðið vilji ekki tyggja flokkinn og ríkisstjórn hans."
 
Öll grein Marðar gengur út á það að setja saman einhverja furðulega samsæriskenningu byggða á því einu að tölvupóstur Björns Bjarnasonar hafi ekki verið opinberaður. Mörður hefur hins vegar greinilega ekki kynnt sér málið betur en svo í æsingnum við að reyna að slá pólitískar keilur að hann veit ekki að Björn sendi ekki aðeins afrit af umræddum tölvupósti til Jóhanns samhliða því sem hann var sendur til Þorsteins heldur birti hann einnig á heimasíðunni sinni.

Þetta gerðist fyrir meira en hálfum mánuði síðan og ætti að hafa verið nógu áberandi í umræðum um þetta mál allt til að þess að fara ekki framhjá Merði hefði hann haft fyrir því að kynna sér staðreyndir þess. Björn vakti síðan aftur athygli á þessu á heimasíðu sinni 12. júní sl. Það er því kannski ekki von að maður spyrji hvort hægt sé að vera seinheppnari en þetta í pólitíkum æðibunugangi?

---

Fyrir utan það að bera með sér löngun Marðar Árnasonar til að flæma Þorstein Pálsson úr ritstjóratóli Fréttablaðsins sýnir grein hans vel þá örvæntingu sem greinilega fer ört vaxandi hjá mörgum innan Samfylkingarinnar um að flokkurinn sé að missa þá stöðu sem hann áður hafði gagnvart blaðinu. Angistin leynir sér ekki.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Gullkornið á sunnudegi

"Humans should not be interested in politics. You only get interested in politics in order to stop the other people who are interested in politics from taking your money or destroying your life."

Óþekktur höfundur

Ríkið styrkir Guð og Háskólann

Í Undralandi eiga allir kost á að fara mánaðarlega í klippingu. Þeir sem kjósa að fara í klippingu velja sér hárgreiðslustofu. Þar er hár þeirra klippt fyrir ekki minna en 1500 krónur. Þeir sem vilja hins vegar ekki láta klippa á sér hárið, þeim ber að láta ísbúðina Brynju fá sinn 1500 kall. Greiðandinn fær ekki endilega ís fyrir vikið, en hann niðurgreiðir í það minnsta ís fyrir aðra. Enginn skal sleppa við að borga 1500 kallinn. 1500 krónurnar eru ,,hársnyrtigjald", sem innheimt er af stjörnvöldum, og hárgreiðslustofur (og ísbúðin Brynja til vara) fá í sínar hendur.

Á Íslandi eiga allir þess kost að tilheyra trúfélögum. Þeir sem það vilja, velja sér trúfélag í samræmi við sannfæringu sína. Það kostar ekki minna en 8500 krónur á ári að vera í trúfélagi. Þeir sem að vilja ekki tilheyra neinu trúfélagi skulu láta Háskóla Íslands fá sinn 8500 kall. Þeir sem ekki vilja stunda nám við Háskóla Íslands þurfa líka að borga. Enginn skal sleppa við að borga 8500 kallinn. 8500 krónur eru ,,sóknargjald", sem innheimt er af stjórnvöldum, og komið er í hendur trúfélaganna og Háskólans.

Hvað ef Jón Jónsson, sem ekki er í neinu trúfélagi, vill t.d heldur styrkja Háskólann á Akureyri eða jafnvel fá að halda peningunum sínum sjálfur og spara, styrkja krabbmeinsfélagið eða fara út að borða á Grillinu? Þá er hann bara óheppinn. Hvers vegna ætti hann að ráða því sjálfur hvort hann greiði 8500 krónur, eða í hvað þær fara? Hann er ekki eins klár og Jóna Jónsdóttir stjórnmálamaður. Hún veit að best er að láta Jón gefa Háskóla Íslands 8500 krónur. Jón myndi bara eyða peningnum í vitleysu. Þar sem það kostar 8500 krónur að vera í trúfélagi, þá er eins gott að það kosti líka 8500 krónur að vera ekki í trúfélagi.

Og í annað þessu tengt...

Stjórnmálamenn eru valdameiri en Guð sjálfur að því er virðist. Samkvæmt 62.grein stjórnarskrárinnar er kirkja Guðs einmitt styrkþegi stjórnmálamannanna. Þar segir að hin evangeliska lúterska kirkja skuli vera þjóðkirkja á Íslandi, og að ríkisvaldið eigi að styðja hana og vernda.

Hvernig gæti Guð viðhaldið og verndað kirkjuna án aðstoðar stjórnmálamanna? Það er eins gott að ríkisvaldið aðstoði Guð við það að viðhalda þessari stofnun sem hann kom á fót. Guð nýtur góðs af miskunsemi Ríkisins almáttuga, náðarsamlegast.

Allt kristnihald í nokkurri mynd hefur lagst af í löndum þar sem skilið hefur verið milli ríkis og kirkju, eins og sést best í Bandaríkjunum.

En af öllum öfugmælum slepptum, þá tel ég að það sé í þágu allrar sanngirni, og kristninnar sjálfrar, að skilið sé milli ríkis og kirkju hið snarasta.

Sindri Guðjónsson
[e-mail]

Betri borg

Dagurinn í gær var góður dagur í Reykjavík. Ný borgarstjórn tók við störfum eftir 12 ára valdasetu sósíalista og vinstri aflanna. Hér á þessari síðu og fleiri síðum sem aðhyllast hægri stefnu, frelsi einstaklingsins, lágum sköttum og minni afskiptum hins opinbera hefur fráfarandi stjórn Reykjavíkurborgarinnar verið mikið gagnrýnd enda hafa störf hennar einkennst af vinstri stefnu, miðstýringu, háum sköttum og mikilli skuldarsöfnun borgarinnar. Ekki stendur til að ílengja þá gagnrýni hér. Sem betur fer er þeim tíma lokið. Eða hvað...?

Ekki einn flokkur talaði um það fyrir nýafstaðnar kosningar að minnka útsvar í borginni. Eg held meira að segja að ég fari með rétt mál þegar ég segi að enginn flokkur hafi nokkurs staðar á landinu lofað að lækka útsvar í sínu sveitafélagi. (fullyrt með fyrirvara).

Allir þeir flokkar sem buðu fram í Reykjavík töluðu eins og nóg væri til af peningum sem lægju bara og biðu eftir að verða eytt. Eins og síðasta borgarstjórn hefði bara lagt hellings fjármagn til hliðar sem nú væri kominn tími á að eyða. Svo er nú aldeilis ekki. Það er ljóst að flokkarnir reyndu að kaupa sér atkvæði með því að lofa borgarbúum að þeir ætluðu að verða duglegir að taka af þeim peninga og eyða þeim. Eins fáránlegt og það nú hljómar. Það er þó auðvitað aldrei lagt fram með þessum hætti.

Sjálfstæðisflokkurinn má þó eiga það að hann var líklega hófsamastur hvað varðar útgjaldaloforðin. En það er ekki nóg. Ég varð fyrir miklum vonbrigðum þegar hinn nýji borgarstjóri sagði við blaðamenn í gær að ekki standi til að lækka útsvarið. Það má vel vera að eftir óráðsíu R-listans sé ekki tækifæri til skattalækkana eins og er. En það ætti samt að vera markmið stjórnvalda að minnka útgjöld hins opinbera og lækka skatta. Reyndar stendur til að lækka fasteignaskatta og er það vel.

Eitt af stærstu verkefnum hins nýja meirihluta ætti að vera að taka til í fjármálum hins opinbera. Þegar Davíð Oddsson myndaði sína fyrstu ríkisstjórn árið 1991 þurfti ný ríkisstjórn heldur betur að taka til í fjármálum hins opinbera. Það er vissulega ekki auðvelt verkefni en þarf að gera engu síður. En það er svona sem vinstri menn skilja eftir sig eftir að hafa verið við völd.

En fyrir hönd ritstjórnar Íhald.is er ástæða til að óska borgarbúum öllum til hamingju með nýja borgarstjórn. Ég vona að borgin verði vel rekin og tekið verði á þeim vandamálum sem vinstri menn hafa skapað í borginni. Eins og fram kom í ritstjórnarviðhorfi hér í gær er ýmislegt sem betur má fara. Engu að síður er borgin og rekstur borgarinnar í góðum höndum. Eða það skulum við allavega vona.

Íhald.is mun vissulega veita núverandi meirihluta aðhald.

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Vannýttir borgarfulltrúar

Í dag var tilkynnt um nefndarformennsku hins nýja borgarmeirihluta. Jafnframt því var kosið í borgarráð og nýr borgarstjóri kosinn.

Það er tvennt við hina nýju skipan að athuga. Í fyrsta lagi er óskiljanlegt af hverju Þorbjörg Helga Vigfúsdóttir er ekki gerð af formanni menntaráðs. Hún er menntuð í faginu og enginn frambjóðenda hefur látið einhver mál eins mikið til sín koma eins og Þorbjörg hefur gert um menntamál. Þetta finnst mér að nýr borgarstjóri þurfi að útskýra fyrir þeim (t.a.m. mér) sem völdu Þorbjörgu til starfa í prófkjöri s.l. haust. En burtséð frá því þá skal það endurtekið að Þorbjörg er menntuð í faginu og líklega enginn hæfari til starfsins en hún á meðal borgarfulltrúanna.

Í öðru lagi er óskiljanlegt að Guðlaugur Þór Þórðarson sem dregið hefur sig út úr borgarmálum skuli taka við formennsku í stjórn Orkuveitunnar. Er ekki nóg að vera alþingismaður? Var virkilega enginn borgarfulltrúi sem vildi taka þetta að sér? Var algjör nauðsyn að sækja mannskap út fyrir borgarstjórnarflokkinn? Og ef það var nauðsyn, af hverju var þá ekki einhver sóttur sem hefur reynslu af fyrirtækjarekstri?

Það boðar ekki gott ef þetta er það sem koma skal. Hæfni og reynsla á að vera fyrsta ástæða fyrir vali manna í nefndir, ekki vinskapur og vinagreiðar.

Gísli Freyr

Mánudagspósturinn 12. júní 2006

Veslings Samfylkingin. Hún skammast endalaust út í ríkisstjórnarflokkana á þeim forsendum að um sé að ræða valdabandalag sem þurfi að koma frá völdum þegar ljóst er að forystumenn flokksins vilja ekkert heitar en að komast í ríkisstjórn með öðrum þessara flokka. Að vísu er talið í þeim efnum út og suður. Fyrir síðustu alþingiskosningar beitti Samfylkingin sér fyrst og fremst gegn Sjálfstæðisflokknum og svo gott sem útilokaði fyrir vikið samstarf við hann eftir kosningar. Hins vegar gerði hún sér dælt við Framsóknarflokkinn. Síðan hefur komið annað hljóð í strokkinn. Ófáir forystumenn Samfylkingarinnar tala nú vel um hugsanlegt samstarf við Sjálfstæðisflokkinn í landsmálunum en virðast á móti vera orðnir afhuga samvinnu við Framsókn.

Þannig sagði Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, formaður Samfylkingarinnar, eftir nýafstaðinn flokkstjórnarfund flokksins að síðustu sveitarstjórnarkosningar hafi sýnt að samstarf við Framsóknarflokkinn væri ekki vænlegt til árangurs. Alls staðar þar sem Samfylkingin hefði verið í samstarfi við framsóknarmenn hefði hún tapað fylgi. Þetta verður ekki skilið öðruvísi en að nú eigi að útiloka samstarf við Framsókn. Sá möguleiki verði allavega ekki fyrsti kostur. Sem dæmi um daður við Sjálfstæðisflokkinn er grein Björgvin G. Sigurðssonar, þingmanns Samfylkingarinnar, í Blaðinu í dag þar sem hann segir m.a. að Geir H. Haarde, formaður Sjálftæðisflokksins, hafi gefizt upp á að koma flokki sínum í nýja ríkisstjórn með einhverjum öðrum flokki en Framsókn, t.d. Samfylkingunni sem Björgvin segir vaxandi stuðning við í báðum flokkum.

Grein Björgvins er annars furðuleg samsetning svo pent sé til orða tekið. Honum er tíðrætt um að samstarf Framsóknar og Sjálfstæðisflokksins sé valdabandalag þó staðreyndin sé sú að hann, eins og annað Samfylkingarfólk, hefur lítil efni á slíku tali eftir aðild Samfylkingarinnar að R-listanum í Reykjavík sem án efa er alræmdasta dæmi Íslandssögunnar um pólitískt valdabandalag. Það væri annars efni í sérstaka grein að fjalla um allar þær furður sem finna má í grein Björgvins og sennilega mann í fullu starfi árið um kring að fara með þeim hætti yfir allt það sem frá honum fer. Læt ég nægja að nefna að í lok greinarinnar talar Björgvin hátíðlega um “[ö]flugt starf og stefnumótun innan Samfylkingarinnar síðustu sex árin á vettvangi sveitarstjórna og landsmála ...”

Þessi ummæli Björgvins eru all merkileg í ljósi þess að forysta flokksins hefur nú gengizt við því að niðurstöður síðustu sveitarstjórnarkosninga hafi verið mikil vonbrigði og að sögn formannsins er ástæðan fyrir slöku gengi sú að innra starf flokksins hafi ekki verið að skila sér sem skyldi. Forystan hefur einnig viðurkennt að fylgi flokksins, sérstaklega á undanförnum mánuðum, sé engan veginn ásættanlegt og skyldi engan undra. Þannig hefur fylgið verið innan við kjörfylgi í hverjum mánuði utan tvo samkvæmt skoðanakönnunum Gallup síðan Ingibjörg Sólrún tók við formennsku í flokknum fyrir ári síðan. Að meðaltali hefur það verið 29%. Á sama tíma hefur fylgi Sjálfstæðisflokksins verið að meðaltali 41% samkvæmt sömu könnunum.

Ég veit því eðli málsins samkvæmt ekki almennilega hvað Björgvin er að tala um. Eins og áður var komið inn á var skipt um formann í Samfylkingunni fyrir ári síðan, en það var gert sérstaklega vegna óánægju með árangurinn af flokksstarfinu. Vonir stóðu til þess að nýr formaður myndi auka verulega á fylgi flokksins en nú ári síðar sjást þess engin merki. Þvert á móti var fylgi Samfylkingarinnar mun oftar í eða yfir kjörfylgi í skoðanakönnunum á meðan Össur Skarphéðinsson var formaður flokksins. Ingibjörg talar nú um að Samfylkingin sé búin að festa sig í sessi sem 30% flokkur þó staðreyndin sé sú að núorðið nái flokkurinn einungis upp í 30% fylgi samkvæmt skoðanakönnunum á góðum degi. Fyrir síðustu þingkosningar setti Samfylkingin reyndar markið á 40% fylgi  og að flokkurinn yrði stærri en Sjálfstæðisflokkurinn og þar með stærsti flokkur landsins. Síðan eru liðin rúm þrjú ár og hefur fylgi flokksins fremur hrakað síðan en hitt eins og áður segir.

En svo fjallað sé áfram um innra starf Samfylkingarinnar þá eru ummæli Björgvins jafnvel enn furðulegri í ljósi þess að Ingibjörg Sólrún hefur ítrekað sagt að þar sé að leita skýringa á lélegu gengi flokksins til þessa. Ekkert virðist þó hafa gerzt í þeim efnum síðasta hálfa árið frá því Ingibjörg Sólrún sagði að til stæði að taka til hendinni þar í ljósi minnkandi fylgis í skoðanakönnunum. Nú hefur Ingibjörg aftur kennt innra starfi Samfylkingarinnar um slakt gengi í sveitarstjórnarkosningunum. Að vísu verður að hafa í huga að Ingibjörgu er tamt að kenna einhverjum öðrum um en sér sjálfri þegar eitthvað bjátar á. Þannig var það ekki henni að kenna að hún varð að hætta sem borgarstjóri Reykjavíkur eftir að hafa gengið svo hressilega á bak orða sinna að fá dæmi eru um annað eins. Nei, það var allt Vinstri-grænum og Framsókn að kenna.

Þegar Samfylkingin náði engu af upphaflegum markmiðum sínum í þingkosningunum 2003 var það allt Össuri Skarphéðinssyni að kenna þar sem hann var formaður flokksins. Engu skipti að kosningabarátta Samfylkingarinnar snerist öll um Ingibjörgu og að Össur hafi að sama skapi varla sést. Eftir að Ingibjörg varð síðan formaður er slæmt gengi í skoðanakönnunum og sveitarstjórnarkosningum ekki Ingibjörgu að kenna heldur innra starfi flokksins, þ.e. hinum almenna flokksmanni. Það er því furðulegt að hlusta á Ingibjörgu nú saka ríkisstjórnina um að kenna öðrum um og sjá ekkert hjá sjálfri sér. En vissulega ber að hafa í huga að hún er ekki beint ókunnug þeirri iðju að kasta steinum úr glerhúsi.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Gullkornið á sunnudegi

“When your values are clear to you, making decisions becomes easier.”

Roy Disney

Mínus einn blóðþyrstur morðingi

Að sögn Abu Musab Zarqawi hefur hann og ,,fylgjendur” hans drepið þúsundir íraskra borgara og hundruðir hermanna þeirra erlendu þjóða sem hafa eða hafa haft hermenn í Írak. Þeir hafa margoft lýst yfir ábyrgð á sprengingum sem drepið hafa meðal annars konur og börn og það er ekki að sjá að þeir skammist sín nokkuð fyrir slíkt – jafnvel þó meirihluti fórnarlamba þeirra aðhyllist einnig hina ,,friðsömu” trú, islamstrú.

Ólíkt því sem margir fjölmiðlar hafa haldið fram reis al-Zargawi ekki upp eftir innrás bandamanna í Írak í mars 2003. Það reyndar hentar fjölmiðlamönnum ágætlega að spila al-Zargawi sem einhverja frelsishetju Íraks. Ekki veit ég af hverju.

Al-Zargawi (sem var Jórdani) hét í raun Ahmed Fadel Nazal al-Khalayleh. Hann var fyrst álitinn hættulegur og ,,merktur” sem slíkur árið 2002. Bæði utanríkisráðuneyti Bandaríkjanna og þýska alþjóðlega hryðjuverkadeildin (sem berst nú gegn hryðjuverkum þó nafnið sér ruglandi) færðu fram gögn sem sönnuðu og sýndu að al-Zargawi hefði reynt að smygla efna- og eiturvopnum til Rússlands, V-Evrópu og Bandaríkjanna. Hann hafði komið sér vel fyrir í Írak sem (þá) tengiliður við al Qaeda í gegnum samtök sem heita Ansar al-Islam.

Til að gæta allrar sanngirni þá eru til heimildir sem benda til þess að al-Zargawi og bin Laden hafi verið óvinir hér á árum áður. En eftir að al-Zargawi kom til Íraks árið 2002 til að komast undir læknishendur byrjaði hann eins og áður sagði að mynda góð tengsl við al-Qaeda.

En burtséð frá því hvort að þeir hafi verið vinir eða óvinir þá byggist líf þeirra og skoðanir á hatri. Þetta vita allir þó alltaf séu einhverjir vinstri menn og einstaka fjölmiðlar sem sjá meiri hættu af George W. Bush (sem verður farinn úr embætti innan þriggja ára) en mönnum eins og bin Laden og al-Zargawi.

En ég ætla nú ekki að fara að gefa þessum mönnum þann heiður að rifja upp ævisögu þeirra hér. Sem betur fer er nú einum blóðþyrsta morðingjanum færra í heiminum.

Það þykir nú ekki merkilegra en svo að einn aðal hryðjuverkamaðurinn í Írak hafi verið drepinn að það var þriðja frétt RÚV í gærkvöldi og áttunda frétt NFS. Hversu oft ætli Al-Zargawi og verk hans hafi verið fyrsta frétt fjölmiðlanna á meðan hann var á lífi og ,,gekk vel” í uppreisn sinni?

Al-Zargawi fer nú væntanlega til fundar við Yasser Arafat og fleiri samstarfsmenn í hryðjuverkabransanum. Það fjölgar vonandi fljótt á þeim fundi.

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

p.s. Þeir sem hafa áhuga geta lesið hér um lokaaðgerðirnar gegn al-Zargawi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bíll óskast - brú til sölu!

Séu fréttir af samningsdrögum Sjálfstæðismanna í Reykjavík og Björns Inga Hrafnssonar réttar er augljóst að besti staðurinn til að fá kjánalega góða samninga er í Valhöll. Fréttablaðið og Rúv segja frá því að skiptingin verði í grófum dráttum þessi:

Framsókn fær:
Formensku í Borgarráði, ÍTR, Velferðarráði og Menningar- og ferðamálaráði eða formennsku í 3 af 7 málefnanefndum borgarstjórnar auk borgarráðs.
Þar að auki fái Framsókn svo stjórnarformennsku í Faxaflóahöfnum.

Sjálfstæðisflokkurinn fær:
Borgarstjóra, forseta borgarstjórnar, formennsku i Framkvæmdaráði, Menntaráði, Skipulagsráði, Umhverfisráði og stjórn Orkuveitunnar.

Það þýðir að Björn Ingi verður formaður Borgarráðs og líklega tveggja málefnanefnda, Óskar Bergsson varaborgarfulltrúi fær svo formennsku í einni. Sjö borgarfulltrúar skipta verkefnum Sjálfstæðisflokks með sér, en forseti borgarstjórnar mun veljast í formennsku í einni málefnanefnd. Þar að auki hefur komið fram að leitað verði utan borgarstjórnarflokksins til að manna stjórn Orkuveitunnar. Hver eiga verkefni borgarstjórnarflokks Sjálfstæðisflokksins þá að vera? Við eigum sterkan og góðan hóp fólks sem fór fyrir Sjálfstæðismönnum í Reykjavík, hversvegna á að leita út fyrir þann hóp að manna ábyrgðarstöður í borginni?

Einhverskonar helmingaskipti liggja á borðinu. Það getur verið að í ríkisstjórn myndist meira traust milli manna og flokka við slík skipti en styrkleikahlutföll milli flokkana tveggja eru 87,5% á móti 12,5%. Ef að við vörpum þessum hlutföllum yfir á þingið þá myndi það þýða að sjálfstæðismenn hefðu 29 þingmenn á móti 4 þingmönnum framsóknar, dettur einhverjum í hug að við þær aðstæður yrði boðið upp á helmingaskipti? Til að bíta höfuðið af skömminni hefur því verið fleygt að þessi hugmynd um helmingaskipti sé frá Sjálfstæðismönnum komin!

Hvernig stendur á þessari samningatækni? Þetta er sérstaklega furðulegt í ljósi þess að Framsókn mun ekki getað mannað þessar stöður almennilega og málaflokkarnir þeirra munu líða fyrir og þar með meirihlutinn. Þarna munu aðalmenn í borgarstjórn með verulegan atkvæðafjölda á bak við sig þurfa að una því að sitja með hendur í skauti og á meðan að varamaður framsóknar með örfá atkvæði að baki sér hefur gríðarleg áhrif. Allir frambjóðendur Sjálfstæðisflokksins frá 13. sæti og uppúr tóku þátt í kostnaðarsömu prófkjöri, 10 þeirra fengu fleiri atkvæði þar en Framsóknarflokkurinn í kosningunum í Reykjavík.

Framsókn er ekki endilega greiði gerður með þessum ofurdíl, þeir mega síst við því að koma fyrir sjónir sem gráðugur flokkur sem fær alltof mikil áhrif miðað við fylgi. Ekki varð forsætisráðuneytið þeim til heilla og það er alls ekki víst að þessi samningur verði þeim að góðu. Kannski er eina von skynseminnar sú að Björn Ingi hafni samningnum og fari fram á minna, með þeim orðum að hann vilji einbeita sér að færri málum og gera meira. Þannig myndi hann strax sýna að þar er ekki dæmigerður framsóknarmaður á ferð og gera mikið til að endurreisa trúverðugleika flokksins.

Hvað vakir fyrir samningamönnum Sjálfstæðismanna er mér hulin ráðgáta. En ég veit að næst þegar ég þarf að kaupa mér bíl eða selja brú þá leita ég til borgarstjórnaflokks Sjálfstæðisflokksins.

Friðjón R. Friðjónsson
fyrrv. varaformaður S.u.s.

Mánudagspósturinn 5. júní 2006

Ég geri mér fullkomlega grein fyrir því að ég er ekki að flytja neinar fréttir þegar ég segi að erfitt sé að sjá að Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur, formanni Samfylkingarinnar, sé sjálfrátt og að hún fari í endalausa hringi í umfjöllunum sínum um menn og málefni. Þrátt fyrir það tekst henni einhvern veginn aftur og aftur að koma manni á óvart í þeim efnum. Í kvöldfréttum NFS 3. júní sl. var fjallað um hugsanlegar breytingar á ríkisstjórninni og hafði Ingibjörg þetta um málið að segja:

“Að fylgjast með þessari ríkisstjórn. Hún getur ekki stjórnað sjálfri sér, hvað þá að hún sé fær um að stjórna landinu og takast á við þau mörgu verkefni sem að hér bíða. Og ef að þær lausafregnir sem maður heyrir innan úr stjórnarheimilinu eru réttar að þá erum við núna væntanlega að fá þriðja forsætisráðherrann á jafnmörgum árum til þess að stjórna í ríkisstjórninni og ég hef ekki lengur tölu á því hve margir ráðherrar hafa skipt um stóla. Og það segir sig bara sjálft að menn sem að hafa svona skamma viðdvöl í embættum þeir ná ekki tökum. [...] Það sem ég skil nú eðlilega ekki er það að menn skuli ekki bara ganga hreint til verks og tilkynna þetta í stað þess að láta þetta liggja svona loftinu og valda, ja ég vil bara segja skemmdum á eigin starfi.”

Ingibjörg var þá spurð að því hvort hún teldi að til þess gæti komið að ríkisstjórnin liði undir lok áður en kjörtímabilinu lyki og var svarið þetta: “Ja, mér finnst að þessi ríkisstjórn eigi að segja af sér strax. Hún hefur engin tök á málunum og ef hún tæki hlutverk sitt alvarlega, og ríkisstjórnarflokkarnir væru eitthvað annað og meira heldur en bandalag um völd, þá myndi ríkisstjórnin segja af sér.”

Í stuttu máli: Þrír forsætisráðherrar á þemur árum og einhverjar fleiri breytingar á ráðherrum á 11 ára valdatíma jafngildir því að ríkisstjórnin hafi ekki stjórn á sjálfri sér, sé bandalag um völd, taki ekki hlutverk sitt alvarlega og ætti því að segja af sér strax.

Það er nefnilega það. En hvað með R-listann, eitthvert frægasta valdabandalag Íslandssögunnar? Þar horfðum við upp á þrjá borgarstjóra á tveimur árum, ófáar breytingar á formennsku í nefndum Reykjavíkurborgar og nánast endalausan vandræðagang t.a.m. í tengslum við mál Þórólfs Árnasonar, endalok R-listans og svo ekki sé minnzt á brotthvarf Ingibjargar sjálfrar úr stóli borgarstjóra eftir að hafa gengið svo hressilega á bak orða sinna að fá dæmi eru um annað eins.

Nei, það er allt annað mál. Það var R-listinn, það voru vinstrimenn. Það gilda auðvitað allt önnur lögmál um þá en hægrimenn! Þetta er sjónarmiðið hjá Ingibjörgu og ófáum á vinstrivængnum. Dæmin sanna það svo um munar. Og svo kallar þetta fólk sig margt hvert jafnaðarmenn sem væntanlega vilja að eitt gildi um alla. Og svo er siðgæðið jafn tvöfalt ef ekki þrefalt og raun ber vitni.

Og því miður er þetta langt því frá að vera eitthvert einsdæmi. Nægir sennilega að nefna endalaust tal Ingibjargar og fleiri vinstrimanna á undanförnum árum um að ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknar væri búin að sitja of lengi og því væri tímabært að skipta um stjórn. Sem kunnugt er hafa sjálfstæðismenn og framsóknarmenn starfað saman í ríkisstjórn síðan 1995, ári skemur en R-listinn hafði þá haldið um stjórnartaumana í Reykjavík.

Samkvæmt formúlu Ingibjargar hefði fyir löngu átt að vera búið að skipta um ráðamenn í Ráðhúsi Reykjavíkur, þ.e. ef það sama ætti að gilda um alla. En nei, þessi formúla gildir að sjálfsögðu bara um hægrimenn. Ingibjörg lét meira að segja hafa eftir sér á dögunum að slit R-listans hafi verið mistök. Hann átti bara að halda áfram að vera við völd í borginni um ókomna tíð ef hún hefði mátt ráða. Engin þörf á neinum breytingum þar.

Þess ber þó að geta að þó að mér blöskri þessi framkoma Ingibjargar þá fagna ég henni engu að síður því hún gerir ekkert annað en að grafa enn frekar undan trúverðugleika hennar sem út af fyrir sig var ekki mikill fyrir. Skemmst er að minnast þess þegar Ingibjörg hvarf úr sæti borgarstjóra og fór út í landsmálin, þvert á fyrri og margítrekaðar yfirlýsingar. Þá sagðist t.a.m. Dagur B. Eggertsson, núverandi oddviti Samfylkingarinnar í Reykjavík, vera sannfærður um að hún myndi ekki gera það enda snerist málið um túverðugleika hennar. Þegar hún svo hafði farið í landsmálin skipti Dagur um skoðun, eins og ekta krata er von og vísa, og fagnaði þeirri ákvöðun hennar!

Trúverðugleiki er greinilega ekki sterkasta hlið þessa fólks sem þó mun vera það skásta sem Samfylkingin getur teflt fram til forystu. Það er því kannski ekki að furða að illa gangi hjá henni, hvort sem það er í sveitarstjórnarkosningum eða á öðrum vígstöðvum. Þegar fylgið hafði hrunið af flokknum samkvæmt skoðanakönnunum fleiri mánuði í röð í lok síðasta árs sagði Ingibjörg Sólrún að efla þyrfti innra starf hans og var t.a.m. nýr framkvæmdastjóri sérstaklega ráðinn af því tilefni. Eftir slæmt gengi í sveitarstjórnarkosningunum sagði Ingibjörg síðan þetta sama. Hefur s.s. ekkert gerzt í þessum málum undnfarið hálft ár? Það er ekki að sjá.

Því má síðan bæta við að það er ekki eins og það sé eitthvað óalgengt að reglulegar breytingar séu gerðar á ríkisstjórnum landa. Ef eitthvað þá er það algengt fremur en hitt. Stutt er t.a.m. síðan ríkisstjórn Verkamannaflokksins í Bretlandi var að stóru leyti stokkuð upp sem er langt því frá í fyrsta skiptið sem það gerist á þeim bænum. Ingibjörg er væntanlega þeirrar skoðunar að sú stjórn eigi að segja af sér líka. Eða hvað? Nei, hvernig læt ég. Það eru vinstrimenn!

---

Þjóðarhreyfingin svokallaða hefur kært meinta framgöngu Framsóknarflokksins í Reykjavík í aðdraganda borgarstjórnarkosninganna. Haft var eftir Ólafi Hannibalssyni, eins af forystumönnum hreyfingarinnar, í fjölmiðlum að tillaga um að leggja fram kæruna í nafni Þjóðarhreyfingarinnar hafi verið lögð fram á fundi og “verið samþykkt einróma af öllum fundarmönnum.”

Síðast þegar ég vissi hélt þessi hreyfing ekkert félagatal. Í gegnum tíðina hefur hún haft á að skipa í kringum fjórum meðlimum, en þeim virðist þó frekar hafa farið fækkandi en hitt. Af fréttinni að dæma mætti hins vegar halda að einhverjir tugir hafi verið viðstaddir þennan fund. A.m.k. nógu margir til þess að það þótti frétt að tillagan skyldi hafa verið samþykkt einróma af öllum fundarmönnum.

---

Einhvern veginn kemur mér annars ekki á óvart að Halldór Ásgrímsson sé á leið út úr stjórnmálunum, enda gerði ég ráð fyrir því fyrir tveimur vikum síðan. Svo virðist annars sem framsóknarmenn séu búnir að gefast upp á forsætisráðuneytinu. Ekki réðu þeir við það lengi.

Hins vegar finnst mér æði sérstætt að rætt sé um endurkomu Finns Ingólfssonar, fyrrv. Varaformanns Framsóknarflokksins, í stjórnmálin og að hann taki við sem formaður flokksins. Maður sem gafst upp á stjórnmálunum fyrir nokkrum árum. Ætli það megi þá ekki allt eins búast við hliðstæðri endurkomu Árna Magnússonar í forystusveit Framsóknar innan einhverra ára, þ.e. auðvitað að því gefnu að flokkurinn haldi áfram að vera til.

Annars held ég að hagsmunum Framsóknarflokksins yrði bezt borgið ef Guðni Ágústsson tæki við forystu flokksins. Ólíkt Halldóri er Guðni a.m.k. mjög skemmtilegur :)

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Gullkornið á sunnudegi

„Svo má elska einn, að enginn sé hataður þar fyrir.  Foreldri rækir afkvæmi sitt og tekur ekkert frá öðrum með því. […] Sama gegnir um ættjarðarástina.“ 

Hr. Sigurbjörn Einarsson, biskup Íslands.

Hvar er vinstri sveiflan?

Frá kosningum hef ég ítrekað lesið og heyrt þá fréttaskýringu að í kosningunum síðastliðna helgi hafi falist nett vinstri sveifla. Því til stuðnings er það nefnt að Samfylking og hafi bætt við sig svo mörgum fulltrúum í stærstu sveitarfélögunum, þetta er ekki satt. Ég fylgdist með Sigmundi Erni á kosninganóttina óðamála ruglast á Hafnarfirði og Kópavogi, Sjálfstæðisflokki og Samfylkingu og mér dettur helst í hug að örvæntingarfullar og kjánalegar tilraunir hans til að láta sem stórtíðindi fælust í hverri frétt, í bland við skvettu af óskhyggju hafi ýtt þessari hringavitleysu af stað. Ágúst Ólafur talnatröll ítrekaði vitleysuna í þættinum í Ísland í bítið í vikunni, en þar er ekki úr háum söðli að falla þegar kemur að skilningi á tölum, því lítið á því mark takandi.

Ef við skoðum 10 stærstu sveitarfélögin þá kemur í ljós að bæjarfulltrúarnir tvístrast frá framsókn í allar áttir.

Reykjavíkurborg Framsókn 2002 - Átti tvo fulltrúa í R-listanum 2006 - Björn Ingi Hrafnsson Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 6 fulltrúa 2006 - Fékk 7 fulltrúa Niðurstaða: +1 Frjálslyndir 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Samfylking 2002 - Átti fjóra fulltrúa í R-listanum 2006 - Fékk fjóra (Björk Vilhelmsdóttir er ekki í Samfylkingunni en hún var á framboðslista þeirra þannig að hún telst með fulltrúum Samfylkingarinnar.) Niðurstaða: Óbreytt Vinstri-grænir 2002 - Átti tvo fulltrúa í R-listanum 2006 - Fengu tvo fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt	Kópavogsbær Framsókn 2002 - Fékk 3 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: -2 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 5 fulltrúa 2006 - Fékk 5 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 3 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: -1 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1
Hafnarfjarðarkaupstaður Framsókn 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk engan fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: -2 Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 6 fulltrúa 2006 - Fékk 7 fulltrúa Niðurstaða: +1 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1	Akureyrarkaupstaður Framsókn 2002 - Fékk 3 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: -2 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 3 fulltrúa Niðurstaða: +2 Vinstri-grænir 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: +1
Reykjanesbær Framsókn 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 4 A-listans Niðurstaða: Óbreytt Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 6 fulltrúa 2006 - Fékk 7 fulltrúa Niðurstaða: +1 Frjálslyndir 2002 - Ekki með 2006 - Fékk engan fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Samfylking 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 3 fulltrúa af 4 A-listans Niðurstaða: -1 Vinstri-grænir 2002 - Ekki með 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1	Garðabær Framsókn 2002 - Fékk 2 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 3 A-listans Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 3 A-listans Niðurstaða: Óbreytt Vinstri-grænir Ekki með Bæjarlistinn fékk 3 fulltrúa, ekki tókst að finna í gúglinu hvar mætti staðsetja þriðja fulltrúa listans, Hjördísi Evu Þórðardóttur nema kannski í Sjálfstæðisflokknum þar sem hún var opinber stuðningsmaður Bolla Thoroddsen í prófkjöri Sjálfstæðismanna í Reykjavík!
Mosfellsbær Framsókn 2002 - Fékk 2 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 3 A-listans Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 3 fulltrúa Niðurstaða: -1 Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 1 fulltrúa af 1 G-listans 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: +1 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa af 1 G-listans 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1	Sveitarfélagið Árborg Framsókn 2002 - Fékk 3 fulltrúa 2006 - Fékk 2 fulltrúa af 3 A-listans Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 2 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: +2 Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 4 fulltrúa af 1 G-listans 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: -2 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1
Akraneskaupstaður Framsókn 2002 - Fékk 2 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Frjálslyndir 2002 - Ekki með 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1 Samfylking 2002 - Fékk 3 fulltrúa af 1 G-listans 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: -1 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1	Seltjarnarneskaupstaður Framsókn 2002 - Fékk 1 fulltrúa af 3 N-listans 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 2 N-listans Niðurstaða: Óbreytt Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 5 fulltrúa Niðurstaða: +1 Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 1 fulltrúa af 3 N-listans 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 2 N-listans Niðurstaða: Óbreytt Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk engan fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Hinn óflokksbundni Árni Einarsson náði kjöri 2002 sem þriðji maður Nes-listans hann féll út nú.

Samtekt á breytingum á fulltrúafjölda í 10 stærstu sveitarfélögum landsins.

B	D	F	S	V	Aðrir og óflokksb .
Reykjavíkurborg	-1	1	0	0	0
Kópavogsbær	-2	0	0	1	1
Hafnarfjarðarkaupstaður	0	-2	0	1	1
Akureyrarkaupstaður	-2	0	0	2	1	-1
Reykjanesbær	0	1	0	-1	0
Garðabær	-1	0	0	0	0	1
Mosfellsbær	-1	-1	0	1	1
Sveitarfélagið Árborg	-1	2	0	-2	1
Akraneskaupstaður	-1	0	1	-1	1
Seltjarnarneskaupstaður	0	1	0	0	0	-1
-9	2	1	1	6	-1

Niðurstaðan úr þessari athugun er sú að Framsókn tapar stórt og hinir flokkarnir skipta með sér fulltrúum þeirra. Sjálfstæðisflokkur tapar umtalsverður fylgi í einu kjördæmi þar sem fara saman sterkur bæjarstjóri í hópi andstæðinga og heiftúðugt prófkjör sem ekki hefur enn gróið heilt um. Á móti bætir Sjálfstæðisflokkur við sig 15% í Árborg sem koma beint frá Samfylkingu. Þar er ekki hægt að skýra breytinguna með neinu nema því að Árborgarbúar hafi hreinlega hafnað Samfylkingunni.

Samfylking eykur mest fylgi sitt á Akureyri eða um 10% og uppsker tvo nýja bæjarfulltrúa fyrir.Til samans má bera að Sjálfstæðisflokkur bætir við sig tæpum 8% í Kópavogi en bætir ekki við sig bæjarfulltrúa, í sama bæ bætir Samfylkingin við sig 3% og uppsker nýjan bæjarfulltrúa.

Vinstri-grænir mættu varla til leiks fyrir fjórum árum en eru nú að festa sig í sessi sem alvöru stjórnmálaflokkur, það er ekki hægt að segja um Frjálslynda.

Lesendur geta dæmt sjálfi hvort vinstri sveifla í hefðbundnum skilning hafi átt sér stað. Miðjuflokkur tapaði fylgi og flokkur með skýr stefnumál bætti mest við sig. Þar sem Samfylking og Sjálfstæðisflokkurinn lögðu fram skýra valkosti gekk þeim betur. Þar má nefna Hafnarfjörð (vinsæll bæjarstjóri), Reykjanesbæ (vinsæll bæjarstjóri), Kópavog (Áframhaldandi uppbygging) og Seltjarnanes (Vinsæll bæjarstjóri með skýr stefnumál.)

Lærdómurinn sem menn eiga að draga er að ef ekki eru boðnir fram sterkir og vinsælir bæjarstjórar þá eigi þeir að setja fram skýr stefnumál sem kjósendur skilja, það er vænlegra til árangurs en loforð um útgjöld og miðjumoð.

Friðjón R. Friðjónsson

Gyðingar ráða öllu!

Ég hef verið að vinna við álversframkvæmdir á Reyðarfirði. Þar hef ég m.a. kynnst Marokkó-manni nokkrum. Ég gaf mig fyrst á tal við hann til að æfa mig aðeins í frönskunni (franska er annað opinbert tungumál Marokkó). Þetta er ljúflingur, og ágætis náungi.

Eitt sinn upp úr þurru segir þessi ágæti maður mér að gyðingar ráði öllu í Marokkó. Allir ráðgjafar konungsins séu gyðingar, og þeir fari með öll völd í landinu. ,,Nú er það virkilega" sagði ég, og hugsaði hvurslags endemis bull þetta væri.
 
Ég hef reyndar komist að því að í hugarheimi margra araba fara gyðingar ekki aðeins með öll völd í Marokkó, heldur víðast hvar í heiminum.
 
Sem dæmi vil ég nefna viðtal við Ahmed Rami, útvarpsstjóra ,,Útvarp Íslam" í Svíþjóð, sem ég las í enskri þýðingu. Viðtalið var sýnt á sjónvarpsstöðinni ,,Hizbullah TV". Þar segir Rami frá því að samtök gyðinga stjórni hinum vestræna heimi. Fulltrúar þeirra stjórni hverjum einasta stjórnmálaflokki. Viðmælandi hans spurði af því tilefni hvort að þetta ætti líka við um Svíþjóð. Því svaraði Rami játandi. Sagði hann að í Jafnaðarmannaflokknum sænska væru allir þeir sem mótuðu hugmyndafræði flokksins gyðingar. Það ætti einnig við um alla þá sem stjórnuðu flokknum, og alla ríkisstjórnarmeðlimina. Lögreglustjórinn í Svíþjóð væri gyðingur, flokksformenn flokkanna gyðingar, flokkarnir gyðingaflokkar, hver einasti, frá vinstri til hægri.    
 
Ég hef einnig séð þetta á bloggi manns að nafni Ahmad, sem er hægri sinnaður Íraki, búsettur í Bretlandi. Hann er afar hliðhollur Bandaríkjamönnum, og ber nokkurn hlýhug til Ísraela. Hann segir margar skrautlegar sögur af arabískum vinum sínum. Sumir þeirra halda að Ísraelar hafi staðið að nýlegum hryðjuverkaárásum á ferðamannastaði í Egyptalandi, þrátt fyrir að samtök herskáa múslima hafi lýst þeim á hendur sér. Af hverju? Jú, því að tekjur Egypta eru miklar af ferðamanna iðnaði, og Ísraelar vilji hluta af kökunni. Með þessu fæla þeir ferðamenn frá Egyptalandi, og til Ísrael. Einnig telja sumir að það séu Ísraela sem séu að veita ,,hernámi" bandamanna í Írak mótspyrnu, en ekki múslimar. Gyðingarnir stjórna þessu bak við tjöldin, til að tryggja að ringulreið sé í Írak. Eins og Ahmad bendir réttilega á, þá eru engin rök þessu til stuðnings. (Annars vil ég benda á það í framhjáhlaupi að þessi Ahmad er alveg frábær, og hann linkar á marga Íraka og Múslima, sem eru miklir bandamenn Vesturlanda, og vilja vestrænt lýðræði í Mið-austurlöndum. Þeir eru bálvondir út í Evrópubúa fyrir það að vera á móti innrásinni í Írak. Saddam Hussein varð að koma frá að þeirra mati.)
 
Róttækir vinstri menn hafa sumir svipaða ofur trú á mætti gyðinga. Hér má nefna Hugo Chavez, forseta Venesúela. Hann segir að miskipting auðs í heiminum sé gyðingum að kenna. Þeir ráði öllu, og hafa skipt sér og sínum í hag.

Hvernig vitum við annars að gyðingar séu vondu karlarnir? Jú, kapítalismi er vondur. Gyðingar og Bandaríkjamenn eru kapítalistar. Þeir eru því vondir. Arabar eru fátækir, þeir eru því fórnarlömb. Þetta segir sig sjálft!?
 
Hin meintu völd gyðinga eru annars með ólíkindum í ljósi þess að þeir eru ekki nema 0,2% jarðabúa, eða 14.5 milljónir.

Sindri Guðjónsson
[e-mail]

Mánudagspósturinn 29. maí 2006

Úrslit borgarstjórnarkosninganna í Reykjavík eru næst bezta niðurstaða sem við sjálfstæðismenn gátum vonazt eftir. Fyrst ekki náðist hreinn meirihluti, eins og að var stefnt, var æskilegt að annað fylgi dreifðist sem mest á hina flokkana – eins og raunin varð. Það þýddi, eins og margir bentu á, að sjálfstæðismenn voru í lykilhlutverki hvað varðaði myndun nýs meirihluta í borgarstjórn og gátu samið við öll hin framboðin með tilliti til fylgis. Hinn möguleikinn, að hin framboðin fjögur tækju sig saman um myndun meirihluta, þótti fáum ákjósanlegur kostur sem skiljanlegt er.

Sjálfstæðismenn hafa annars náð samkomulagi við framsóknarmenn um myndun nýs meirihluta. Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson mun verða borgarstjóri og Björn Ingi Hrafnsson, oddviti framsóknarmanna, formaður borgarráðs. Þetta ætti að verða til þess að styrkja stöðu Björns Inga verulega innan Framsóknarflokksins og auka mjög möguleika hans sem framtíðarleiðtoga þar á bæ - þ.e. að því gefnu auðvitað að flokkurinn eigi einhverja framtíð fyrir sér.

Sjálfstæðismenn ræddu sem kunnugt er fyrst við Frjálslynda flokkinn sem var að mörgu leyti eðlilegasti fyrsti kostur þar sem flokkarnir tveir voru í minnihluta á síðasta kjörtímabili. Þær viðræður runnu þó út í sandinn og þá einkum vegna flugvallarmálsins, en frjálslyndir munu ekki hafa viljað hvika frá þeirri stefnu sinni að flugvöllurinn yrði áfram í Vatnsmýrinni. Eitthvað sem að vissu leyti má virða.

Hins vegar hefur flugvallarmálið þannig orkað nokkuð tvímælis fyrir frjálslynda. Án nokkurs vafa má rekja stóran hluta af fylgisaukningu þeirra í kosningunum til stefnu þeirra í málinu. Eins og kunnugt er tókst þeim þó ekki að tryggja sér tvo borgarfulltrúa eins og að var stefnt. Á hinn bóginn mun afstaða þeirra hafa dæmt þá til áframhaldandi veru í minnihluta.

Helzti ókosturinn við samstarf við framsóknarmenn eru tengsl þeirra við R-listann heitinn. Það má þó hugga sig við það að Alfreð Þorsteinsson skuli ekki lengur vera oddviti þeirra í Reykjavík. Sama hefði átt við um Samfylkinguna og alls ekki síður. Eini kosturinn við samstarf við hana hefði verið sterkur meirihluti hvað varðar fjölda borgarfulltrúa. Annað ekki. Helzti kosturinn við samstarfið við framsóknarmenn er líkar áherzlur sem hefur sýnt sig í skjótum viðræðum í dag.

En hvað með Vinstri-græna? Fyrir utan R-lista tengslin er sósíalismi, jú, alltaf sósíalismi. Helzti kosturinn við samstarf við Vinstri-græna hefði verið sá að það hefði styrkt stöðu þeirra og þannig rennt enn frekari stoðum undir varanlega skiptingu vinstrivængsins í íslenzkum stjórnmálum í a.m.k. tvo flokka.

Að sama skapi hefði samstarf við frjálslynda vafalítið styrkt þá í sessi sem væri á hinn bóginn ókostur fyrir hagsmuni Sjálfstæðisflokksins, enda má fastlega gera ráð fyrir að stór hluti, og jafnvel stærstur hluti, fylgis frjálslyndra hefði annars fylgt sjálfstæðismönnum að málum.

 

---

Það er annars furðulegt að hlusta á Ólaf F. Magnússon, oddvita frjálslyndra í Reykjavík, kvarta sáran yfir því að Vilhjálmur Þ. skuli hafa hætt viðræðum við hann í dag og tilkynnt honum það ekki fyrr en klukkutíma eftir að þeir höfðu mælt sér mót. Eins og kunnugt er hætti Ólafur sjálfur viðræðum við R-listaflokkana í gær og hafði þá ekki einu sinni fyrir því að afboða sig á fund sem hann hafði boðað komu sína á. Lét bara ekki sjá sig og lét hvorki kóng né prest vita. Þess í stað hóf hann viðræður við sjálfstæðismenn sem hann hafði frumkvæði að.

En þetta er út af fyrir sig ekkert nýtt, þ.e. að tveir mælikvarðar séu í gangi hjá frjálslyndum. Þeir mótmæltu því t.a.m. harðlega þegar Gunnar Örn Örlygsson, alþingismaður, sagði skilið við þá og gekk í raðir sjálfstæðismanna á síðasta ári. Kröfðust þeir þess að hann segði af sér þingmennsku á þeim forsendum að Frjálslyndi flokkurinn ætti þingsætið en ekki hann. Sama fólk sá hins vegar ekkert að því í lok árs 2001 að Ólafur F. skyldi ganga úr röðum sjálfstæðismanna og til liðs við frjálslynda en halda engu að síður áfram að gegna embætti borgarfulltrúa fram að borgarstjórnarkosningunum 2002.

---

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, formaður Samfylkingarinnar, og fleira samfylkingarfólk talaði um að þó niðurstaðan í Reykjavík væru vonbrigði þá héldi flokkurinn samt sínum fjórum fulltrúum. Hvaða fjórum fulltrúum? Jú, þessum tveimur sem Samfylkingin hafði formlega og svo hina tvo sem opinberlega voru sagðir óháðir en allir vissu að styddu flokkinn.

Óháði stimpillinn var einungis hugsaður til að reyna að gera R-listann á sínum tíma seljanlegri, m.ö.o. til að blekkja kjósendur, sem ekki vildu taka afstöðu með neinum einum flokki umfram aðra, til að telja sig eiga samleið með R-listanum sem óháðir kjósendur sem kysu óháða frambjóðendur. Sama á við um aðra sem hafa farið þessa leið í kosningum, hvort sem það á við um Vinstri-græna eða frjálslynda. Þess utan er auðvitað ekkert til sem heitir óháðir frambjóðendur, a.m.k. ekki sem hengja sig utan í aðra flokka.

---

Það er að verða orðið ansi þreytt vælið í framsóknarmönnum að allir séu vondir við þá. Þetta jókst stórlega eftir að þeir tóku við forsætisráðuneytinu og Halldór Ásgrímsson tók við sem forsætisráðherra og þar með helzti talsmaður ríkisstjórnarinnar út á við. Því starfi hefur hefur sem fyrr fylgt að svara alls kyns gagnrýni á störf hennar, bæði sem átt hefur rétt á sér en klárlega oftar sem enginn fótur hefur verið fyrir.

Þetta hlutverk fórum við sjálfstæðismenn með í rúm 13 ár án slíks væls og þrátt fyrir að hafa t.a.m. misst talsvert fylgi í þingkosningunum 2003 á meðan framsóknarmenn héldu sínu. Framsóknarmenn hafa nú haft forsætisráðuneytið í minna en tvö ár og hafa svo að segja allan þann tíma vælt yfir því að þeir einir verði að taka á sig gagnrýni á ríkisstjórnina.

---

Og að síðustu. Eina svarið sem samfylkingarfólk virðist hafa, þegar minnzt er á að tilraunin til að sameina allra vinstrimenn á Íslandi í einn flokk (þessi sem kallaðist Samfylkingin) hafi mistekizt, er að Samfylkingin sé hlutfallslega stærsti jafnaðarmannaflokkur á Norðurlöndunum. Það má vel vera en hvað kemur það málinu við? Hvers vegna getur fólk ekki bara gengizt við þeirri staðreynd að þessi tilraun mistókst algerlega?

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

 

Gullkornið á sunnudegi

„In the beginning of a change, the patriot is a scarce man; brave, hated, and scorned. When his cause succeeds, however, the timid join him, for then it costs nothing to be a patriot.“

Mark Twain

Skítkast Hallgríms (Samfylkingarinnar)

Hallgrímur Helgason skrifaði grein á Visi.is í fyrradag. Það væri svo sem ekki frásögu færandi nema af því að Hallgrímur gerir lítið annað þessa dagana nema endurvarpa biturð sinni gagnvart Sjálfstæðisflokknum. Nú er Davíð Oddsson hættur í stjórnmálum og hina svörtu biturð tekur Hallgrímur út á Birni Bjarnasyni. Við skulum nú vona að Björn fari ekki að hætta líka til að Hallgrímur missi ekki sjónar á tilgangi lífsins.

Einu sinni sagði maður við mig að biturð væri eins og krabbamein. Ef ekkert væri gert dreyfði hún sér og drægi mann að lokum til dauða. Þessi ágæti maður átti að sjálfsögðu við sálarlega en ekki líkamlega.

En grein Hallgríms er ekki þess virði að vitna í eða endurtaka. Hún dæmir sig sjálf. Helst er að vorkenna svona manni og þeim sem umgangast hann. Honum hlýtur að líða illa og þurfa einhvers konar hjálp.

En það sem vekur furðu mína er að Samfylkingin í Reykjavík setti greinina inn á vef sinn. Á forsíðu undir ,,helstu mál.” Já, já beint inn forsíðu vefsins, með grein eftir formanninn og aðra þingmenn.

Þýðir þetta að biturð og nöldur Hallgríms sé hluti af skoðun og stefnu flokksins. Er ,,martröð” eða ,,ímyndun” Hallgríms Helgasonar eitthvað sem kemur til með að móta stefnu Samfylkingarinnar?

Þetta er það sem einkennir Samfylkinguna undir forystu Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur.
Ég hef áður skrifað um hlutverk Ingibjargar í íslenskum stjórnmálum. Maður sannfærist með hverjum deginum hversu ómögulegur stjórnmálamaður hún er að öllu leyti. Eftir að hafa lagt fjárhag Reykjavíkurborgar í rúst fannst Ingibjörgu Sólrúnu tilvalið að snúa sér að ríkinu enda allt meira og minna í lagi þar fjárhagslega og því nóg fyrir hana að gera. Allt í nafni umræðu og lýðræðis auðvitað.

Ingibjörg Sólrún hefur EKKERT lagt af mörkum í stjórnmálaumræðu eða stefnu á Íslandi síðan hún var kosinn formaður Samfylkingarinnar. Hún er hins vegar fyrsta manneskja til að segja ,,hvað hefði átt að gera” þegar einhver telur eitthvað vera að í þjóðfélaginu. Hvað er annars að frétta af framtíðarhópnum sem Ingibjörg átti að leiða fyrir þremur árum? Hvar er utanríkisstefna Samfylkingarinnar? Nær hún út fyrir aðild Íslands að ESB? Eða á Brussel að sjá um ÖLL okkar utanríkismál? Hver er stefna Samfylkingarinnar í sjávarútvegsmálum? Fyrir kosningarnar 2003 talaði Ingibjörg í hringi í þeim málum? Það eina sem hún skipti ekki um skoðun á var að taka kvótann af þeim sem eiga hann í dag.

Hvar er skattastefna Samfylkingarinnar? Þar talaði Ingibjörg líka í hringi. Það eina sem hún stóð föst á var að hækka skatta á efnameira fólk þar með skattþrepum.

Nú er það ekki svo að mig langi sjá Ingibjörgu eða Samfylkinguna ganga vel í stjórnmálum. Á meðan þjóðinni gengur vel gengur Samfylkingunni illa og það er ágætt. Ástæðan fyrir þessum skrifum mínum er að þegar Ingibjörg og Samfylkingin eru stefnulaus eins og nú er þá tekur skítkastið við. Þá fer flokkurinn að birta drullusvaðsgreinar eftir Hallgrím Helgason gegn Sjálfstæðisflokknum eða einstaka fyrrverandi og núverandi flokksmeðlimum.

Rétt er að taka fram að skoðun mín á Ingibjörgu Sólrúnu er pólitísk en ekki persónuleg. Ólíkt skoðunum hennar og Hallgríms á Davíð Oddssyni eða Birni Bjarnasyni. Enda virðist fylgi flokksins vera í takt við það.

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Mánudagspósturinn 22. maí 2006

Fyrir helgi fóru fram einkennilegar umræður í Brussel um það hver næstu skref kynnu að verða varðandi frekari stækkun Evrópusambandsins. Allt í einu var Ísland komið inn í þær vangaveltur þó ekkert hafi vitaskuld gerzt hér á landi sem gefur tilefni til þess. Þetta hófst með því að Olli Rehn, sem fer með stækkunarmál í framkvæmdastjórn sambandsins, var spurður að því á fundi rannsóknarstofnunarinnar European Policy Centre hvort Ísland kynni að koma til greina sem aðildarríki í náinni framtíð og svaraði Rehn því til að svo kynni að verða og þá hugsanlega á eftir Rúmeníu og Búlgaríu sem nú standa í samningaviðræðum við Evrópusambandið. Hann lagði þó áherzlu á að engin ósk hefði komið frá Íslendingum um aðild.

Rehn tók ennfremur fram að aðild Ísland kæmi ekki til skoðunar fyrr en eftir að komið hefði verið á fyrirhuguðum breytingum á stofnanakerfi Evrópusambandsins og endurskoðun á fjárlögum þess. Þ.e. eftir að fyrirhuguð stjórnarskrá sambandsins hefur tekið gildi sem allar líkur eru á að hún muni gera á einn eða annan hátt. Þetta er athyglisvert í ljósi þess að gildistaka stjórnarskrárinnar mun sízt gera Evrópusambandið meira aðlaðandi en það þegar er fyrir Íslendinga. Forseti framkvæmdastjórnarinnar, José Manuel Barroso, brást hins vegar við ummælum Rehn með því að lýsa efasemdum sínum um að fleiri ríki ættu eftir að fá aðild að Evrópusambandinu en þau ríki sem þegar væri verið að ræða við.

Þó umræðurnar hafi verið einkennilegar var fréttaflutningurinn af þeim hér heima enn furðulegri. Gildir þá einu hvort um er að ræða Morgunblaðið, NFS eða Ríkisútvarpið. Helzt mátti skilja það sem svo að hér á landi væru menn óðir og uppvægir að ganga í Evrópusambandið og það eina sem stæði í vegi fyrir því að af því yrði væri að grænt ljóst fengist frá Brussel. Þetta byggðist m.ö.o. orðum allt á því hvað Olli Rehn og félagar tækju ákvörðun um að gera. Sú er þó vitaskuld langt því frá raunin.

---

Hugmyndir eru nú uppi innan Framsóknarflokksins að flýta flokksþingi hans og halda það í nóvember nk. í stað fyrri hluta næsta árs. Opinbera skýringin á þessu er 90 ára afmæli flokksins, en tillagan um þetta er komin frá formanninum, Halldóri Ásgrímssyni. Því er kannski ekki að furða að maður velti því fyrir sér hvort hann sé ekki á leið úr formannsstólnum og hafi í hyggju gefa nýjum leiðtoga svigrúm til þess að undirbúa flokkinn undir þingkosningarnar á næsta ári?

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

 

Gullkornið á sunnudegi

„How many legs does a dog have if you call the tail a leg? Four. Calling a tail a leg doesn't make it a leg.“

Abraham Lincoln

Ungir Jafnaðarmenn vs. kapítalismi

Ungir jafnaðarmenn opnuðu endurbætta vefsíðu sína í síðustu viku. Við hér á Íhald.is myndum nú alla jafna ekki sérstaklega fjalla um það en óskum þeim hins vegar til hamingju með nýja síðu og óskum þeim alls hins besta þó stjórnmálaskoðanir þær er birtast á pólitík.is séu ekki mörgum til heilla.

Þann fimmtánda þessa mánaðar birtist grein á síðunni. Titill greinarinnar var ,,Kapítalisminn og velferðarríkið” og vonaði ég að með nýju útliti síðunnar hefðu ungir jafnaðarmenn tekið upp nýja hugmyndafræði og kominn væri fram nýtt málsgagn kapítalismans. Svo var þó aldeilis ekki. Það er svo sem í lagi að ungir sósíalistar fjalli um skoðanir sínar og jafnvel hamri á okkur hægrimönnum þyki þeim þeir þurfa þess. Til þess er jú tjáningarfrelsið. Hins vegar eru nokkur atriði röng í greininni. Öðru er ég bara ósammála og ætla að mótmæla.

Kryfjum málið:

Höfundur greinarinnar byrjað hana svona:
Stærsta breytingin við fall kommúnismans var að í kjölfarið var aðeins eitt stjórnkerfi við lýði, hið kapítalíska lýðræði. Eins og sagan sýnir fylgir því yfirleitt mikil hætta þegar eitt kerfi ríkir. Sama hvert það er.

Hvaða saga er það? Hefur einhvern tímann í sögunni verið bara eitt ,,kerfi” í öllum heiminum?

Næst heldur höfundur því fram að það sé í raun komin upp það sem við ,,ný-frjálshyggjumenn” köllum einokunarstöðu hugmyndafræðilega séð. Það sé engin samkeppni milli kommúnismans og kapítalismans. Hann syrgir að það sé engin mótstaða við kapítalismann.

Þetta er heldur ekki rétt. Mótstaðan birtist á hverjum degi t.a.m. á þeirri vefsíðu sem greinin var skrifuð á, pólitík.is. Samkeppnin eða öllu heldur andstaðan birtist einnig í stefnu flokka eins og Samfylkingarinnar, ýmsum fjölmiðlum, skrifum sósíalista og fleira. Það er mjög margir sem hatast út í frelsið og kapítalismann og vilja að hið opinbera hafi afskipti af sem mestu í lífi fólks.

Og baráttan á sér ekki bara stað á hugmyndafræðilegum vettvangi. Það er margt sem betur má fara. Sósíalisminn teygir anga sína allt of langt inn í hið opinbera og skerðir frelsi hins almenna borgara. Hann einnig skerðir það viðskiptafrelsi sem kapítalisminn gerir ráð fyrir til að virkileg velferð geti átt sér stað. Baráttan á sér stað í þingsölum og á sveitastjórnarfundum. Allt of oft hefur hið opinbera sett reglur sem skerða frelsi einstaklinga eins og bent er á hér og hefur jafnan verið gert á þessu vefriti. Þetta tengist allt umræðunni um kapítalisma.

En næst snýr höfundur sér að mikilvægi jafnaðarmannaflokka. Einhvern veginn tengir hann það við hatur sitt á fyrirtækjum og almennum dugnaði. Hann vill að jafnaðarmannaflokkar séu ,,mótvægi”

Orðrétt segir höfundur:
,,...þeir verða að skilgreina þær hættur sem af honum stafa og mynda skjaldborg um þá hagsmuni sem kapítalisminn ógnar.”

Og hann endurspeglar viðhorf sósíalista:
,,Við erum að horfa upp á hið kapítalíska kerfi Vesturlanda þróast með þeim hætti að sá siðspilltasti kemst lengst. Sá sem rekur flesta, kastar umhverfissjónarmiðum fyrir róða, sá sem byggir sprengjur og framleiðir svo steinsteypu til þess að byggja húsin sem sprengjurnar eyðilögðu er sá sem mest græðir. Og á hlutabréfamarkaðnum er það eini mælikvarðinn sem ríkir.”

Bíddu við. Þarf maður að vera siðspilltur til að komast af. Eru allir sem hafa náð árangri í lífinu siðspilltir? Og hvað hlutabréfamarkaðinn varðar. Það eru þúsundir manna bara á Íslandi sem versla á hlutabréfamarkaði daglega. Eru þeir allir glæpamenn í augum sósíalistanna hjá Ungum jafnaðarmönnum? Ef skynsamur fertugur maður kaupir hlutabréf og græðir á því, er hann þá siðspilltur?

Það eru kaldar kveðjurnar sem menn fá frá íslenskum jafnaðarmönnum. Þeim sem vel hefur gengið (þá sérstaklega í viðskiptum) eru allir siðspilltir glæpamenn sem enga ábyrgð taka á neinu nema eigin veski. Rétt er þó að minna höfund á að fyrirtæki gera annað en að reka fólk og spilla umhverfinu. Hversu margir starfsmenn ætli vinni hjá Gaumi, Icelandair, Olís, Skeljungi, Össuri, Alcan og fleiri siðspilltum fyrirtækjum. Fæst fyrirtæki eru búinn að reka alla sína starfsmenn. Hafa Ungir Jafnaðarmenn einhverjar hugmyndir um hvað þeir vilja gera við allt þetta fólk? Ætla þeir að segja fólkinu að það sé að vinna fyrir siðspillta glæpamenn? Þeir gleyma því líka að þetta fólk stundar einnig siðspillta villumenningu á hlutabréfamarkaðnum.

En þetta er ekki búið!

Höfundur greinarinnar vill sjá velferðarríki þar sem öllum eru tryggð ,,grundvallarréttindi” Hann vill að ,,öllum séu tryggð grundvallarréttindi og á þeim grundvelli hefjist allir kapphlaupið.” Og áfram heldur hann og hatast út í hinn frjálsa markað, ,,þessi hugmynd, [...]gengur út á það að samfélag sé í raun ekki til og þess í stað séu bara einstaklingar sem berjast innbyrðis. Að eins og dýrin í dýraríki þá lifi sumir og aðrir deyi, og það sé náttúrulegt að þeir sem sterkastir séu vinni - hinir deyi.”

Getur höfundur bent mér á einhver ,,grundvallarréttindi” sem íslenskir ríkisborgarar eiga ekki rétt á eða aðgang að?

Það er ekki rétt að samfélag sé ekki til. Og það er heldur ekki rétt að einstaklingar þurfi að berjast innbyrðis eins og dýr í dýraríki. Ekki veit ég hvernig þetta er á samkomum Ungra Jafnaðarmanna en fólk getur alveg lifað sómasamlegu lífi án þess að haga sér eins og dýr. Lífið er ekki kapphlaup sem einhver þarf að vinna. Það þarf í raun engin barátta að eiga sér stað. Hins vegar eru dugnaður, skynsemi og frelsi orð sem Ungir Jafnaðarmenn ættu að kynna sér. Þó að einhver nái árangri í lífinu er sá hinn sami ekki endilega að brjóta á einhverjum öðrum, hvað þá að berjast við hann eða stela frá honum. Markaðurinn er ekki lokaður hringir sem deilist jafn niður á alla. Hann getur endalaust stækkað.

Og þá kemur það besta.

Höfundur skrifar:
,,Það er ekki einfalt að standa af sér endalausan áróður stórfyrirtækja, fjölmiðla [...], hagfræðinganna sem eru búnir að skilgreina fyrir okkur heim sem aðeins gengur út á krónur og aura. En að standast þennan áróður er akkúrat það sem nútíma jafnaðarmannaflokkur verður að gera til þess að geta staðið undir nafni.”

Hvaða áróður? Væri ekki í lagi að nefna það.

Og áfram... ,,Stór skref í þessa átt var stigið í Samfylkingunni með Framtíðarhópunum. Þar fór fram umræða um stefnur framtíðarinnar fyrir jafnaðarmannaflokk framtíðarinnar. Og þrátt fyrir tilraunir fjölmiðla, pólitískra andstæðinga, sumra innanflokksmanna og annarra sem hagsmuna hafa að gæta að þessar umræður verði aldrei að stefnu Samfylkingarinnar, þá er þetta einhver merkilegasta gjörð íslensks stjórnmálaflokks fyrr og síðar.”

Í fyrsta lagi og aftur, skref gegn hvaða áróðri? Það er reyndar týpiskt fyrir Samfylkinguna að ,,hefja umræðu gegn einhverju” sem enginn veit hvað er. Og í öðru lagi, er það ,,merkilegasta gjörð íslensk stjórnmálaflokks fyrr og síðar” að stofna umræðu eða stefnuhóp (sem litlu sem engu hefur skilað). Gott og vel. The beauty is in the eye of the beholder.

Og hér kemur það allra besta...
,,En þetta var hugmyndin sem Samfylkingin kom fram með undir forystu Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur. Ein valdamesta manneskja á landinu kom fram með hugmynd sem í raun snérist um að minnka völd hennar!”

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir var varaþingmaður þegar ,,Framtíðarhópurinn” var settur á laggirnar þannig að hún var ekki ,,ein valdamesta manneskja á landinu.”
En í sama samhengi má minnast á það að enginn stjórnmálamaður hefur unnið að því að ,,minnka völdin sín” eins og Davíð Oddsson. Og í hvert skipti sem völdin hafa átt að minnka hafa vinstri menn beitt sér gegn því.

En af hverju er ég að velta mér upp úr skrifum þessa ágæta unga manns. Jú, ég lít svo á að það sem fram kemur á www.politik.is endurspegli sjónarmið Ungra Jafnaðarmanna og að skrif þessi séu lýsandi fyrir sjónarmið þeirra. Hatur á markaðnum, fyrirtækjum, velgengni, dugnaði og frelsi einstaklingsins.

En allavega, góða helgi...

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Bannað að efast um þróunarkenninguna

Félagslegur rétttrúnaður lætur víða á sér kræla líkt og annar sósíalismi. Það eru ófáar skoðanir sem við megum ekki hafa og tjá í friði fyrir varðmönnum hans. Þrátt fyrir að hér eigi að heita lýðræðisþjóðfélag. Eitt af því sem má ekki er að efast um þróunarkenningu Darwins. Í marga áratugi hefur henni verið haldið að fólki á öllum aldri á Vesturlöndum – þá ekki sízt börnum í gegnum skólakerfi viðkomandi ríkja – eins og ekkert annað gæti komið til greina. Engu að síður er staðreyndin sú að þróunarkenningin er einmitt það – kenning. Hún hefur nefnilega alls ekki verið sönnuð með óyggjandi hætti. Raunar langt frá því.

En hvað sem því líður þá er ekki tilgangurinn með þessari grein að fjalla um það hvort þróunarkenning Darwins sé á rökum reist eða ekki heldur þann félagslega rétttrúnað sem hefur smám saman slegið um hana skjaldborg þannig að í dag má enginn á Vesturlöndum efast um gildi hennar án þess að vera sakaður hreinlega um heimsku og/eða trúaröfga vilji svo til að viðkomandi játi kristna trú.

Þessi félagslegi rétttrúnaður hefur einna bezt opinberað sig í tengslum við umræður á undanförnum árum um það sem kallað hefur verið upp á enska tungu “intelligent design theory” og þýtt hefur verið á íslenzku á ýmsa vegu, s.s. vitshönnunarkenning eða vitræn hönnun. Kenningin gengur í stuttu máli út á það að heimurinn sé í raun alltof flókinn til þess að hann hafi getað orðið til fyrir einhverja tilviljanakennda þróun eins og þróunarkenningin heldur fram. Það hljóti eitthvað fleira að hafa komið til.

En þessu má ekki halda fram. Það má ekki efast um þróunarkenninguna frekar en að það mátti efast á sínum tíma um að heimurinn væri flatur eins og pönnukaka. Þróunarkenningarsinnar eru m.ö.o. orðum komnir í hlutverk kaþólsku kirkjunnar á sínum tíma og verja nú með kjafti og klóm þá hugmyndafræði sem þeim var innprentuð í æsku sem hið eina rétta. Ófáir varðmenn þróunarkenningarinnar eru sömuleiðis fræðimenn sem hafa margir byggt margra ára rannsóknir, og jafnvel ævistarf sitt, á kenningu Darwins og mega ekki til þess hugsa að einokunarstöðu hennar sé ógnað.

En hvað finnst almenningi? Fyrr á þessu ári var birt skoðanakönnun í Bretlandi, heimalandi Darwins, sem sýndi að 22% aðspurðra trúa sköpunarsögunni, þ.e. að Guð hafi skapað heiminn eins og greint er frá í Biblíunni, 17% sögðust trúa “intelligent design” kenningunni og 48% sögðust höll undir þróunarkenninguna. Afgangurinn, 12%, sagðist ekki vera viss. Þetta þýðir m.ö.o. að meirihluti Breta trúir ekki þróunarkenningunni sem kemur auðvitað verulega á óvart í ljósi áðurnefndrar einokunarstöðu, þá ekki sízt í skólakerfum vestrænna ríkja.

Þegar spurt var í sömu könnun hverja af þessum kenningum ætti að kenna í raunvísindum í brezkum skólum, þegar fjallað væri um það hvernig heimurinn hafi orðið til, nefndu 69% aðspurðra þróunarkenninguna, 41% “intelligent design” kenninguna og 44% sköpunarsöguna.

Allt aðrar tölur er síðan um að ræða ef litið er til Bandaríkjanna. Skoðanakönnun, sem gerð var þar í landi í október á síðasta ári, sýndi að einungis 15% Bandaríkjamanna trúa á þróunarkenningu Darwins. Þ.e. að maðurinn hafi orðið til og þróast án þess að Guð kæmi þar nærri. Meirihluti aðspurðra, eða 51%, sagðist hins vegar trúa sköpunarsögunni, þ.e. að Guð hafi skapað manninn í núverandi mynd. Þrír af hverjum tíu sögðust síðan trúa því að maðurinn hefði þróast en undir stjórn Guðs. Þessar niðurstöður eru í samræmi við fyrri kannanir.

Hvað sem fólki annars kann að finnast um þessi mál þá er lykilatriðið það að fólk á að hafa frelsi til að hafa sína skoðun á þeim hvað sem varðmönnum félagslegs rétttrúnaðar kann að finnast um það. Og sama á við um önnur mál þar sem aðeins má hafa ákveðnar skoðanir og aðrar ekki að mati þessara aðila. Mál eins og innflytjendamál og málefni samkynhneigðra svo dæmi séu tekin.

Í lýðræðisríkjum ber að ræða málin opinberlega á málefnalegan og fordómalausan hátt en ekki þannig að ákveðnum aðilum umræðunnar sé hreinlega bannað að hafa þær skoðanir sem þeir sjálfir kjósa af einhverjum sjálfskipuðum skoðanalöggum sem enga samleið eiga með neinu sem kallast getur lýðræði.

---

Hún er annars nokkuð merkileg auglýsing Ungra jafnaðarmanna um Fjölskyldu- og húsdýragarðinn sem sýnd er í sjónvarpi þessa dagana, en þar er gert að því skóna að R-listinn hafi byggt upp garðinn. Skoðum þetta aðeins nánar.

Eins og segir á heimasíðu garðsins var ákvörðun um byggingu hans tekin af borgarráði Reykjavíkur þann 22. apríl 1986 og hann var síðan opnaður 19. maí 1990 af Davíð Oddssyni, þáverandi borgarstjóra. Fyrsta skóflustungan að Fjölskyldu- og húsdýragarðinum var síðan tekin af Markúsi Erni Antonssyni, sem tók við af Davíð á borgarstjóratóli, 24. ágúst 1991 og loks var hann opnaður 24. júní 1993.

R-listinn komst hins vegar ekki til valda í Reykjavík fyrr en 1994. Það er því ekki hægt að skilja þetta öðruvísi en svo að það sé slík leitun að einhverju sem vinstrimenn hafa gert af viti í valdatíð R-listans í Reykjavík að þeir þurfa að eigna sér verk annarra.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]