Lítið fylgi við sósíalsima ... sem betur fer

Fylgi Samfylkingarinnar mælist samkvæmt nýrri könnun Fréttablaðsins aðeins um 24%. Eg segi aðeins, af því að þegar Samfylkingin var stofnuð átti flokkurinn að verða mótvægi við Sjálfstæðisflokkinn. Þessar tölur hljóta því að vera nokkur vonbrigði fyrir Samfylkinguna þar sem Sjálfstæðisflokkurinn mælist með töluvert meira fylgi en Samfylkingin eða 42% fylgi. Nú er það ekki venja mín að láta stjórnast af skoðanakönnunum, en þær gefa vissulega hugmynd um stöðu mála.

En af hverju er fylgi sósíalistaflokksins svona lítið? Kunnur stjórnmálamaður hafði orð á því að þegar þjóðinni gengi illa væri fylgi vinstri flokkanna hátt, en þegar þjóðinni gengi vel væri fylgi vinstri flokkanna lítið. Það er að koma á daginn núna. Samanlagt fylgi vinstri flokkanna á Íslandi er minna en Sjálfstæðisflokksins, eða 39% samkvæmt fyrrnefndri könnun.

Varla þarf að minna á að þegar skipt var um formann í Samfylkingunni fyrir rúmlega ári síðan var stefnan auðvitað að auka fylgi flokksins. Undir forystu Össurar Skarphéðinssonar hafði flokkurinn fengið um 31% fylgi í Alþingiskosningum vorið 2003. Ingibjörg Sólrún átti reyndar að vera forsætisráðherraefni flokksins en forystumenn flokksins virtust alveg gleyma því að ekki væri kosið til forsætisráðherraembættis. En ekki meira um það.

Helsta ástæða fyrir litlu fylgi við Samfylkinguna er kannski stefnuleysi formannsins Ingibjargar Sólrúnar. Það er alveg sama hvaða mál hafa komið upp síðastliðin vetur en nú í sumar, stefna hennar er alltaf sú sama: Engin. Ingibjörg Sólrún er eins og gömul plata. Í hvert skipti sem upp koma ,,heit mál” í þjóðfélagsumræðunni er svar hennar það sama eða eitthvað á þessa leið, ,,þessi ríkisstjórn er stefnulaus í þessu máli”, ,,valdaþreyta einkennir stjórnina”, ,,þessi ríkisstjórn ætti að segja af sér.”

Nú býst ég auðvitað ekki við því að Ingibjörg Sólrún sé eða verði helsti stuðningsmaður núverandi ríkisstjórnar. En þegar stjórnmálaumræðan fer í gang hefur hún oftast ekkert annað til málanna að leggja annað en persónuleg skítköst og fyrrnefndar upphrópanir. Því miður hafa nokkrir þingmenn Samfylkingarinnar tekið þetta upp eftir henni eins og fram hefur komið áður. Samfylkingin hefur ekkert til málanna að leggja í öryggis og varnarmálum og því miður hefur annars hinn ágæti þingmaður og fyrrverandi formaður, Össur Skarphéðinsson, tekið upp þessa takta eins og fram kom hér.

Dagur B. Eggertsson beitt sömu taktík í borgarstjórnarkosningum. Hann sparaði ekki stóru orðin um Sjálfstæðisflokkinn og frambjóðendur hans. Hann talaði eins og Sjálfstæðisflokkurinn hefði verið við völd s.l. 12 ár í Reykjavík.

En af hverju fjallar Íhald.is um slæmt fylgi Samfylkingarinnar. Jú, það er gott mál ef sósíalistaflokkar eins og þarna um ræðir ná ekki miklum áhrifum í landinu. Íslendingar hafa það allra jafna nokkuð gott og virðast styðja við bakið á þeim flokkum sem eru líklegir til að viðhalda stöðugleika, auka frelsi einstaklingsins, lækka skatta og minnka ríkisafskipti, auka viðskiptafrelsi sem síðan leiðir til meiri hagvaxtar og aukinnar velsældar fyrir alla landsmenn. Samfylkingin hefur ekkert af þessu á sinni stefnuskrá og því mun fylgi hennar vonandi ekki verða meira en síðasta skoðanakönnun segir til um.

Góða helgi...

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Sértrúarsöfnuður trúleysingja

Trúleysingjar á Íslandi hafa safnast nokkrir saman í hóp og stofnað vefsíðu, Þetta gerðist nú reyndar ekki í gær þannig að það er svo sem engar fréttir þó að nokkrir drengir stofni síðu sem fjallar um að trúa á ekki neitt.

Nú var maður hér á landi síðustu helgi að halda ráðstefnu um að trúa á ekki neitt. Það er svo sem heldur ekki fréttnæmt en áhugavert engu að síður. Ég kynnti mér málið aðeins og kíkti á síðu þeirra trúleysingja og einhverjar bloggsíður þeirra sem að síðunni standa. Þar er þó lítið að finna nema fátæk rök fyrir því að Guð sé nú ekki til og uppnefni á kristnum sem ekki verða endurtekin hér. Það gefur augaleið að þeim er ekki vel við menn eins og m.a. Gunnar Þorsteinsson (oft kenndan við Krossinn). Kalla hann trúarfasista og fleira í þeim dúr án þess þau að færa fyrir því nokkurn rökstuðning.

Það er einnig athyglisvert að skoða ,,commentin” sem koma á eftir greinunum. Þau eru aðallega frá öðrum pennum síðunnar að segja hvor öðrum hversu góðar greinarnar þeirra eru, hversu sammála þeir séu og hvað allir aðrir séu miklir vitleysingar, þó sérstaklega nafngreindir trúaðir menn á Íslandi.

Nú er íhald.is ekki síða um trúmál. Það er ekki tilgangur síðunnar að sanna tilveru Guðs, sonar Hans, né hins Heilaga Anda. Hins vegar vakti það athygli mína hvernig þessi fámenni hópur talar um alla sem telja sig hafa upplifað eitthvað æðra okkar mannlega skilningi, þ.e.a.s. trúa á eitthvað æðra máttarvald.

En aðal gesturinn á fyrrnefndri ráðstefnu heitir Richard Dawkins og er víst einhver frægur trúleysingi. Til hamingju Richard. Vef-Þjóðviljinn gerir heimsókn hans mjög góð skil s.l. mánudag og bendir á tilhæfulaus rök Dawkins fyrir því að heimurinn væri betri staður ef engin væru trúarbrögðin. Hér stendur nú ekki til að bera í bakkafullan lækinn en þó eru nokkur atriði sem vert er að fjalla um.

Í viðtalinu í Kastljósi beitir Dawkins því helst fyrir sér að þeir sem trúa á eitthvað hugsi ekki sjálfstætt og jafnvel ekki neitt. Svipaðar röksemdir eru hafðar uppi á vantrúarsíðunni – það eru sem sagt allir hálfvitar nema Richard Dawkins og nokkrir strákar á Íslandi. Allir þeir hundruðir milljóna ef ekki milljarðar af fólki sem trúir á eitthvað æðra því sjálfu og því sem við sjáum í kringum okkur hugsar ekki sjálfstætt. Mikið er nú gott að Dr. Dawkins kom til að upplýsa okkur um það.

Dawkins talar um ástæðu þess að Bandaríkjamenn skuli vera aktívir í trú sinni. Hann bendir þar réttilega á að í Bandaríkjunum er aðskilnaður ríkis og kirkju og því kirkjan ekki ríkisstofnun og rekin sem slík. Þar fær frjálsi markaðurinn að njóta sín (sem Dawkins finnst ekki gott) hvað varðar kirkju og trúarlíf einstaklinga. Þannig ætti það auðvitað að vera hér líka. Dawkins hefur þó rangt fyrir sér þegar hann segir kirkjurnar vera að reyna að lokka fólk til sín með einhvers konar sölutrixum og þess háttar. Þeim kirkjum sem gengur vel í Bandaríkjunum eru eða telja sig vera að boða fagnaðarerindi sem frelsar einstaklinga og út af því sé það gott að fólk fari í kirkju.

En Dawkins (sem er vísindamaður eins og hann tók nokkrum sinnum fram í viðtalinu) telur fólk vera afvegaleitt þegar það sækir kirkju. Orðrétt segir hann auglýsingar kirknanna ,,gæða trúna spennu fyrir treggáfað fólk.” (e.low grade mentality) Já, það eru víst ekki allir jafn gáfaðir og Dawkins og litli vantrúarhópurinn á Íslandi. Hrokinn leynir sér ekki í þessum ummælum Dawkins. Mega kirkjur ekki auglýsa sig? Eiga kirkjur aðeins að starfa í leynum og bak við luktar dyr?

Og auðvitað þurfti Dawkins líka að koma pólitískum skoðunum sínum að, ,,sú þjóð sem kýs yfir sig George W. Bush er ansi furðuleg þjóð. Engin önnur þjóð í heiminum hefði kosið svo lélegan kost. Trúarleg öfl virðast að mestu leyti hafa átt þátt í kjöri hans.”
Þessi skoðun hans er auðvitað ekkert persónuleg og byggist á vísindalegum rannsóknum eins og allt annað sem hann segir? Dawkins er líklega ekki gáfaðari en það að vita að hvorki trúaröfl né nokkuð annað getur átt þátt í kjöri nokkurs manns. Það eru kjósendur (hverjir svo sem þeir eru) sem kjósa. Það er fásinna að segja að einhver trúarhópur hafi kosið mann til valda.

Eins og ég sagði hér áður er ekki tilgangur vefrítsins Íhald.is að sannfæra neinn um trúmál. Það hefur heldur ekki verið stefna okkar að fjalla um sérstök trúmál, nema þá þau tengist að einhverju leyti stjórnmálum eða því sem er að gerast í heiminum þá og þegar. En þegar hrokafullir menn eins og Dawkins og fleiri fjalla um málin með þessum hætti finnst mér viðeigandi að svara því. Það er allt í lagi þó að menn vilji ekki trúa á neitt. Það er líka allt í lagi að segja öðrum að þeir trúi ekki á neitt og halda jafnvel ráðstefnu finnist þeim þeir þurfa að auglýsa það að þeir trúi ekki á neitt. En að kalla alla illum nöfnum sem trúa á eitthvað telja sig yfir alla hafna af því að þeir ,,viti betur” og ,,hugsi sjálfstætt” er ekkert nema hroki. Það eru ekki allir öfgamenn eða ofstækismenn þó að þeir trúi því að það sé eitthvað manninum æðra.

En talandi um öfgar og ofstæki. Ég held að flestir pennar vantru.is séu ákafari í áhuga sínum en flestir kirkjusækandi og trúaðir menn á Íslandi. En ég hef nú ekkert sérstakt fyrir mér í því þannig að ég skal glaður éta það ofan í mig ef svo er ekki. Reyndar skilst og sýnist á þessari umræðu að maður þurfi ekki að hafa mikið fyrir sér í neinu. Bara segjast hugsa sjálfstætt.

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Mánudagspósturinn 26. júní 2006

Maður hefur eiginlega vanizt því að hvað sem hægt væri að segja um Vinstri-græna þá mættu þeir eiga það að vera allajafna sjálfum sér samkvæmir. M.ö.o. að þeir snerust ekki í endalausa hringi í umfjöllunum sínum um menn og málefni eins og ósjaldan mætti halda að væri skilyrði fyrir inngöngu í Samfylkinguna. Það vekur því óneitanlega nokkra athygli þegar maður verður var við slíka Samfylkingartakta hjá Vinstri-grænum svo ekki sé talað um í tilfelli manna sem teljast til aðalhugmyndafræðinga Vinstrihreyfingarinnar-græns framboðs.

Eftirfarandi lokaorð reit Sverrir Jakobsson, sagnfræðingur, á vefritið Múrinn.is á dögunum í grein um varnarmálin: "Saga "varnarsamningsins" svokallaða og þátttöku Íslands í NATO hefur nú í sex áratugi einkennst af því að stjórnvöld hafa farið sínu fram í trássi við almannavilja. [...] Af þeim sökum verður forvitnilegt að sjá hvort stjórnvöld ætla sér að sniðganga almannaviljann enn einu sinni í þessu máli. Hefur lýðræðisvitund Íslendinga ekki aukist frá því á 20. öldinni? Geta stjórnvöld endalaust rekið utanríkisstefnu sem nýtur ekki meirihlutastuðnings? Næstu misseri verða prófsteinn á stöðu lýðræðis á Íslandi. Til mikils er að vinna að þjóðin falli ekki enn einu sinni á því prófi."

Tilefni greinar Sverris er skoðanakönnun sem Gallup gerði fyrir Helga Hjörvar, þingmann Samfylkingarinnar, en niðurstöður hennar benda til þess að tæp 54% Íslendinga séu frekar eða mjög hlynnt því að varnarsamningnum við Bandaríkin verði sagt upp (rúm 68% sé aðeins tekið tillit til þeirra sem tóku afstöðu). Þetta þykja Sverri greinilega mikil tíðindi þó staðreyndin sé sú að kjósi menn að skoða málið af yfirvegun ættu þessar niðurstöður sízt að koma á óvart. Það er ekki lengra síðan en 2003 að Gallup gerði skoðanakönnun þar sem mikill meirihluti landsmanna lýsti sig hlynntan því að áfram yrði bandarískur her á Íslandi eða 65%, 77% ef aðeins er miðað við þá sem tóku afstöðu eins og Sverrir gagnrýnir bæði Ríkisútvarpið og Morgunblaðið fyrir að gera ekki í umfjöllunum sínum um könnun Helga. Sérstaka athygli vekur raunar að rúmur þriðjungur kjósenda Vinstri-grænna sagðist fylgjandi áframhaldandi veru bandaríska hersins hér á landi.

Í sömu skoðanakönnun Gallups sögðust 71% landsmanna vera hlynnt áframhaldandi veru Íslands í Atlantshafsbandalaginu (NATO), rúm 83% ef aðeins er litið til þeirra sem afstöðu tóku. Könnunin er í samræmi við fyrri könnun Gallups um sama efni frá árinu 2001. Það er því einkennilegt að sjá Sverri velta því fyrir sér hvort stjórnvöld ætli sér "að sniðganga almannaviljann enn einu sinni í þessu máli". Niðurstöður könnunarinnar, sem Gallup vann fyrir Helga Hjörvar, eru því fullkomlega skiljanlegar í ljósi þess að stöðugt hefur verið haldið að fólki, og þá einkum og sér í lagi undanfarna mánuði, að varnarsamningurinn við Bandaríkin byggist á því einu að hér sé bandarískur her. Fyrst Bandaríkjamenn séu á förum sé tilgangurinn með samningnum enginn. Langur vegur er þó frá þessu eins og Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra, fjallaði t.d. um í fróðlegri grein í nýjasta tölublaði tímaritsins Þjóðmála sem m.a. má verða sér úti um í vefverzlun Andríkis.

Það er einfaldlega ekki hægt að túlka þau gögn, sem fyrir liggja í málinu, öðruvísi en svo að mikill meirihluti íslenzks almennings styðji bæði áframhaldandi veru bandarísks herliðs hér á landi sem og aðild Ísland að Atlantshafsbandalaginu. En vegna þess áróðurs, og í einhverjum tilfellum vanþekkingar, að varnarsamningurinn sé einskis virði sé hér ekki bandarískur her er fullkomlega skiljanlegt að margir telji þar með lítinn tilgang í því að viðhalda honum. Það er því vægast sagt furðulegt að sjá Sverri skammast út í stjórnvöld fyrir að reka utanríkisstefnu í trássi við vilja íslenzks almennings, enda mun nær að segja að það sé einmitt hans eigin flokkur, Vinstrihreyfingin - grænt framboð, sem sé í engu sambandi við almenning í þessum efnum.

Þess utan, fyrir utan það hversu furðulegt það sjónarmið er að ætlast til þess að dansað sé eftir skoðanakönnunum við stjórn landsins, þá er í bezta falli óábyrgt að leggja slíkt til þegar skoðanakönnun, eins og sú sem Helgi Hjörvar lét gera, er annars vegar sem gerð er þegar mikil óvissa er uppi í viðkomandi málaflokki. Þetta væri hliðstætt og ef gerð væri skoðanakönnun um það í miðri óöld eins og þeirri sem átti sér stað í úthverfum Parísar og annarra franskra borga í nóvember á síðasta ári, þar sem innflytjendagengi gengu berserksgang og kveiktu í bifreiðum og byggingum, hvort draga ætti úr straumi innflytjenda til landsins. Ég efa stórlega að Sverri þætti rétt að taka of mikið mark á slíkri könnun og hvað þá að byggja á henni róttæka stjórnvaldsákvörðun. Vitaskuld er rétt að bíða þar til línurnar fara að skýrast, rykið fer að setjast og menn fara að slappa aðeins af áður en teknar eru slíkar ákvarðanir, rétt eins og þá ákvörðun hvort segja eigi upp varnarsamningnum við Bandaríkin eða ekki.

En eins og komið er inn á í byrjun hafa Vinstri-grænir ekki verið þekktir til þessa fyrir að dansa eftir niðurstöðum skoðanakannana og hvað þá að hvetja stjórnvöld til að gera slíkt við mótun stefnu sinnar hvort sem um er að ræða utanríkismál eða aðra málaflokka. Enda hafa slíkar niðurstöður ríka tilhneigingu til að breytast á milli kannana. Það er því nokkuð sérstætt að heyra mann, sem titlaður hefur verið einn af hugmyndafræðingum Vinstrihreyfingarinnar - græns framboðs, hvetja til einmitt þess. Honum væri nær að hlusta á formann sinn, Steingrím J. Sigfússon, sem hefur eftir því sem ég bezt veit ávallt látið hafa það sama eftir sér þegar fjölmiðlamenn hafa borið undir hann niðurstöður skoðanakannana um fylgi stjórnmálaflokkanna, þ.e. að ekki ber að taka slíkar kannanir of alvarlega þar sem þær eru fyrst og fremst einungis vísbendingar um stöðuna á ákveðnum tímapunkti sem er auðvitað hárrétt hjá honum.

Það er annars íhugunarefni að lokum hvort Sverrir telji að stjórnvöld eigi aðeins að dansa eftir skoðanakönnunum í utanríkismálum, öllum málaflokkum eða bara þegar honum og hans skoðunum hentar? Má t.d. búast við því að væri Sverrir og flokkur hans við völd í landinu að barist yrði fyrir því að sala bjórs og léttvíns yrði leyfð í matvöruverzlunum í samræmi við vilja 59% landsmanna (rúmlega 65% sé aðeins horft til þeirra sem tóku afstöðu) samkvæmt skoðanakönnun Gallups frá því í febrúar á síðasta ári (2005)? Sverrir myndi varla vilja gerast sekur um það að reka stefnu í því sambandi "sem nýtur ekki meirihlutastuðnings"? Er það nokkuð?

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Gullkornið á sunnudegi

„I may disagree with what you have to say, but I shall defend to the death your right to say it.“

Voltaire (eignað)

Meinloka vinstrimanna í skattamálum

"Hagkvæmnirökin fyrir lágri skattheimtu snúast um að lágir skattar skapi frelsi og svigrúm til auðsöfnunar fyrir fyrirtæki og einstaklinga og félagslegu rökin fyrir hárri skattheimtu snúast um það sjónarmið að það sé hlutverk ríkisins að rétta lítilmagnanum hjálparhönd og veita öllum einstaklingum aðgang að grunnþáttum samfélagsins, á borð við heilbrigðisþjónustu, menntun og fleira."

Í þessum orðum í nýlegri grein á vefriti Ungra jafnaðarmanna, Pólitík.is, kristallast sú meinloka ófárra vinstrimanna að eina leið hins opinbera til að auka tekjur sínar (telji menn það æskilegt sem allajafna er raunin þegar vinstrimenn eru annars vegar) sé að hækka skatta og aðrar opinberar álögur á almenning. Skattalækkanir þýði að sama skapi óhjákvæmilega minni tekjur fyrir ríki og sveitarfélög.

Staðreyndin er þó sú, eins og hefur sannast með ótal dæmum og þá ekki sízt hér á landi, að lægri skattar leiða til aukinna umsvifa í viðkomandi landi sem ekki aðeins stuðlar að auknum hagvexti heldur einnig auknum skatttekjum fyrir hið opinbera sem fær þá minni sneið af stærri köku í stað stærri sneiðar af minni köku áður.

En þetta er, að því er virðist, flestum vinstrimönnum algerlega fyrirmunað að skilja, hvort sem það er af ráðnum hug eða vegna þess að raunveruleikinn kemur ekki heim og saman við þá hugmyndafræði sem þeir hafa kosið að fylgja.

Annars vil ég undirstrika í ljósi greinarinnar að það er vitaskuld fyrst og fremst skylda hvers einstaklings að bera ábyrgð á eigin lífi. Það gerist ekki ef fólk getur alltaf komið þeirri ábyrgð yfir á aðra og ætlast til þess að aðrir taki afleiðingum gerða þess.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Verkalýðsforingjar valda skattahækkunum

Dagurinn í gær var sorgardagur fyrir skattgreiðendur í landinu. Með hótunum um ofbeldi náðu um það bil 15 – 20 manns, sem af mismunandi ástæðum starfa í stjórnum verkalýðsfélaga og launþegasamtaka, að knýja ríkisstjórnina til að hækka tekjuskatt á næstum alla þá sem á annað borð borga skatta.

Af hverju segi ég hækka skatta? Jú, það er búið að festa í lög að tekjuskattsþrepið lækki um tvö prósent um næstu áramót. Það er sama ríkisstjórn og Stefán Ólafsson prófessor og einn af aðalhygmyndafræðíngum Samfylkingarinnar er hvað eftir annað búinn að saka um að skattpína allt og alla. En skattaprósentan lækkar aðeins um eitt prósent.

Eins og Vef-Þjóðviljinn bendir réttilega á í dag mun allir sem hafa yfir 150 þúsund krónur í mánaðarlaun borga meiri skatt á næsta ári en áður hafði verið gert ráð fyrir. Þegar efnt var til síðustu alþingiskosninga var loforð um 4% tekjuskattslækkun eitt stærsta kosningarmálið. Sósíalistar í landinu hoppuðu upp á afturlappirnar enda standa þeir fyrir háa skatta og mikil ríkisútgjöld. En með þeirri staðfestu sem þá ríkti hjá flokknum var ákveðið að standa fast við kosningaloforðið. En nú er það allt breytt. Ríkisstjórnin lætur þessa menn vaða yfir sig á skítugum skónum.

Það er reyndar búin að vera stefna Grétars Þorsteinssonar forseta ASÍ að koma í veg fyrir skattalækkanir ríkisstjórnarinnar. Á ársfundi Starfsgreinasambandssins kom eftirfarandi fram í ávarpi formannsins, „Ég held þó því miður við getum tæplega haldið því fram að þetta sé velferðarfrumvarp með félagslegum áherslum. Þetta stórkostlega tækifæri til að snúa við blaðinu og hreinlega þurrka út stærstu vankantana á velferðarkerfinu er notað til að færa þeim meira sem mest hafa, með því að útfæra illa tímasettar skattalækkanir þannig að hátekjufólkið fær mest.” Rétt er að minna á að þetta er sami maður og hótaði að hafa áhrif á formannskjör í Samfylkingunni af því að honum líkaði ekki við þáverandi formann. Já, það er hægt að ná ýmisslegu fram með hótunum.

En það eru nokkur atriði sem vert er að skoða tengd þessu máli:

1. Það er gjörsamlega óþolandi að örfáir aðilar geti sett hér allt á annan endann með hótunum. Forsvarsmenn verkalýðsfélaganna telja sig tala fyrir alla sína félagsmenn og virðast halda að allir séu þeim sammála. Þeir hóta verkfalli og allir virðast skjálfa. Sömu félög nýta sér fjölmiðla eins og þeir geta við að dreifa út ótta og skelfingu varðandi vinnumarkaðinn.
2. Ríkisstjórnin á að standa við gefin loforð. Meirihluti launþega í landinu er með laun yfir 150 þúsund krónur á mánuði. Sjálfstæðisflokkurinn á að standa fyrir lága skatta. Hann hefur gert það hingað til. Burtséð frá þeirri vitleysu að hækka barnabætur upp í 18 ár þá á ekki að svíkja loforðin um skattalækkun.
3. Það er hægt að finna aðrar leiðir til að mæta auknum útgjöldum ríkisstjórnarinnar. Af hverju fer forsætisráðherra ekki fram á sparnað annars staðar í ríkisrekstrinum? Ef hverju þurfa skattgreiðendur að borga fyrir aumingjaskap ríkisstjórnarinnar? Ég myndi gjarnan vilja vita hvort það hafi komið til umræðu hjá ríkisstjórninni að fara fram á innri sparnað hjá hinu opinbera.
4. Nú er einnig tækifæri til að setja lög um að vinnuveitandi sýni á launaseðli hvernig hann greiðir skatta launþega. Eins og áður hefur verið bent á hér á þessari síðu er tekjuskattur og útsvar ekki það sama. Af hverju beina forsvarsmenn verkalýðsfélaga ofbeldi sínu (hótunum) aldrei gegn sveitafélögum. Flest sveitafélög á landinu eru með útsvar sitt í botni, þ.e. eins háa skatta og leyfilegt er. Allur kostnaður hins nýja fáránlega samkomulags lendir á ríkinu.
5. Forsvarsmenn félagssamtaka ættu að upplýsa um sín eigin laun og kjör. Flestir þeirra eru með um átta til tíföld verkamanna laun. Flestir af þeim eru með jafn há eða hærri laun en ráðherrarnir sem þeir vilja skerða kjörin hjá.
6. Það ætti að skoða tengsl verkalýðsleiðtoganna við stjórnmálaflokka. Ef að Grétar Þorsteinsson gat beitt hótunum um að hafa áhrif á formannskjör í Samfylkingunni hlýtur hann að hafa áhrif þar núna þar sem formaður að ,,hans skapi” er kominn til valda.
7. Þessi útgjöld koma aðeins fáum til góða. Þetta gagnast engann veginn barnlausu, ungu fólki sem ekki á húsnæði. Þetta gagnast fólki með meðallaun, börn og húsnæði lítillega. Þau borga bara hærri skatta í staðinn. En þeir sem eru með yfir 150 þúsund á mánuði eiga víst engan málsvara. Þeir hafa kannski talið hingað til að Sjálfstæðisflokkurinn myndi ekki skattpína þá en þær vonir brustu í gær.
8. Gefa á aðild að verkalýðsfélögum frjálsa. Það er fáránlegt að nokkrir menn skuli semja fyrir mörg þúsund manns og geta haldi bæði ríkisstjórn og félagsmönnum í gíslingu. Auðvitað væri rétt að leggja þessi félög niður.

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Óendanlega heillandi?

Fyrir nokkru síðan, nánar tiltekið 25. maí sl., birtist grein á vefritinu Deiglan.com eftir Ásdísi Rósu Þórðardóttur, líffræðing, þar sem fjallað var um íslam. Drjúgur hluti - og raunar sérstakur kafli - fór í umfjöllun um íslömsk lög sem kallast Sharia. Það vakti athygli mína að í greininni var ekki minnzt einu orði á t.a.m. þá  kvennakúgun sem lög þessi kveða á um né villimannlegar refsingar sem samkvæmt lögunum ber að beita fyrir ákveðin afbrot. Gera má fastlega ráð fyrir að skortur á umfjöllun um þessi atriði eigi þátt í því að greinarhöfundurinn skuli komast að þeirri niðurstöðu að um "óendanlega heillandi og merkilega menningu" sé að ræða. Íslam er klárlega fyrir margt merkileg trúarbrögð í sögulegu samhengi, en hins vegar get ég ekki sagt að t.a.m. þessi hluti þeirra heilli mig neitt sérstaklega.

Ummæli Ásdísar eru jafnvel enn sérstæðari í ljósi þess að hún hefur ritað talsvert gegn dauðarefsingum og í því sambandi aðallega (eða eingöngu?) beint spjótum sínum að Bandaríkjunum. Nú síðast sl. föstudag á vefrit Sambands ungra sjálfstæðismanna, Sus.is. Mætti hreinlega halda af skrifum hennar að dauðarefsingar væru eitthvað sér bandarískt fyrirbæri sem hvergi ætti sér stað annars staðar í heiminum. Ásdísi virðist annars sérstaklega umhugað um það hversu ómannúðlegar aftökuaðferðirnar eru sem notast er við í þeim ríkjum Bandaríkjanna þar sem dauðarefsingar eru heimilaðar. Vitanlega er ekkert að því að fólk taki afstöðu gegn dauðarefsingum kjósi það það. En í ljósi skrifa Ásdísar gegn dauðarefsingum er jafnvel enn furðulegra að hún skuli ekki hafa minnzt einu orði á þær dauðarefsingar sem íslömsk lög kveða á um í grein sinni um íslam þrátt fyrir að sérstakur kafli hafi fjallað um Sharia-lögin.

Ákvæði Sharia laganna um dauðarefsingar lifa ekki aðeins góðu lífi víða í hinum íslamska heimi (jafnvel í Afganistan þó Talibanarnir séu farnir frá völdum) heldur verða aftökuaðferðirnar, sem kveðið er á um í lögunum, sennilega seint taldar mannúðlegar, enda ólíklegt að slík sjónarmið hafi verið höfð að leiðarljósi þegar þau voru upphaflega samin fyrir meira en eitt þúsund árum síðan. Skoðum nokkur dæmi um þetta.

Samkvæmt flestum túlkunum á Kóraninum er múslimum bannað að afneita íslam og taka upp önnur trúarbrögð. Slíkt er álitið vera helgispjöll, en íslömsk guðfræði leggur helgispjöll og svik að jöfnu. Refsingin fyrir slíkt er dauði samkvæmt flestum túlkunum á Kóraninum (sbr. t.a.m. nýlegt mál í Afganistan).

Fyrir samkynhneigð skal einnig refsað með dauða samkvæmt flestum túlkunum á Kóraninum. Viðeigandi refsing þykir að viðkomandi sé t.a.m. brenndur, honum hrint fram af hárri byggingu eða hann grýttur. Grýting er einnig refsingin fyrir hjúskaparbrot, en hundrað svipuhögg eru allajafna talin viðeigandi þegar um skírlífisbrot er að ræða.

Fyrir þjófnað skal refsa með fangelsi eða aflimun, þá annað hvort handa eða fóta eftir alvarleika brotsins. T.d. eftir því hversu oft viðkomandi hefur verið handtekinn fyrir þjófnað.

Kannski má gera ráð fyrir að næst muni Ásdís rita grein um dauðarefsingar í þeim löndum íslam þar sem farið er að Sharia-lögunum sem ég efa stórlega að henni þyki óendanlega heillandi þegar allt kemur til alls.

---

Því má annars bæta við til fróðleiks að síðasta aftakan á Íslandi fór fram þann 12. janúar árið 1830 þegar þau Friðrik Sigurðsson og Agnes Magnúsdóttir voru hálshöggvin í Vatnsdalshólum í Húnavatnssýslu fyrir að hafa myrt tvo menn. M.ö.o. eru engar aldir síðan dauðarefsingu var beitt hér á landi eins og Ásdís flaskar á í grein sinni á Sus.is, aðeins rúm 176 ár.

Ásdís segir reyndar í sömu grein að dauðarefsingar hafi fyrir löngu verið aflagðar í flestum Evrópuríkjum. Hvort sem aðeins er um vanþekkingu að ræða, tilraun til að láta Bandaríkin líta illa út í samanburði við Evrópuríki eða bæði þá skulum við skoðum þetta aðeins nánar.

Hér fyrir neðan er listi yfir það sem við getum kallað flest Evrópuríki ásamt ártali sem sýnir hvenær síðasta aftakan fór fram í þeim. Það ber þó að ítreka að þarna er aðeins átt við það hvenær síðast var beitt dauðarefsingu í viðkomandi landi, ekki hvenær ákvæði um slíkt voru máð úr lögum þess sem oftar en ekki hefur gerzt nokkuð síðar. Þannig má nefna að í Frakklandi var dauðarefsing endanlega afnumin árið 1981 og í Bretlandi gerðist það ekki fyrr en 1998 eða aðeins fyrir um 8 árum síðan!

Austurríki (1950)
Belgía (1950)
Bretland (1964)
Búlgaría (1989)
Danmörk (1950)
Eistland (1991)
Finnland (1944)
Frakkland (1977)
Grikkland (1977)
Holland (1954)
Írland (1954)
Ísland (1830)
Ítalía (1947)
Litáen (1995)
Luxemburg (1949)
Malta (1943)
Moldova (1995)
Noregur (1948)
Portúgal (1849)
Pólland (1988)
Rúmenía (1989)
Slóvakía (1990)
Slóvenía (1989)
Spánn (1975)
Svíþjóð (1910)
Sviss (1944)
Tékkland (1990)
Ungverjaland (1988)
Þýzkaland (1949)

(Heimild: Encarta Encyclopedia)

Þetta yfirlit sýnir berlega að það á við engin rök að styðjast að halda því fram að dauðarefsingar hafi fyrir löngu verið afnumdar í flestum ríkjum Evrópu. Þvert á það sem Ásdís heldur fram væri því nær að segja að í flestum Evrópuríkjum sé stutt síðan dauðarefsingar voru aflagðar og í sumum tilfellum mjög stutt.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Mánudagspósturinn 19. júní 2006

Ómerkilegheitum Jóhanns Haukssonar, fyrrv. blaðamanns á Fréttablaðinu, virðast lítil takmörk sett. Eins og kunnugt er hefur hann staðið í deilum við Þorstein Pálsson, ritstjóra blaðsins, og Sigurjón M. Egilsson, fréttaritrstjóra þess, síðan í byrjun þessa mánaðar, en þá stóð til að fela honum önnur verkefni á blaðinu en hann hafði áður sinnt. Á fundi Jóhanns með þeim félögum var sú skýring gefin að Jóhann hefði blandað um of sínum persónulegu skoðunum í skrif sín fyrir blaðið. Við það sætti Jóhann sig ekki og sagði upp í fússi, rétt eins og hann hafði áður gert á Ríkisútvarpinu þegar til stóð að ráða fréttastjóra án hans blessunar.

Málflutningur Jóhanns í málinu hefur verið vægast sagt einkennilegur. Fyrst í stað hélt hann því fram í fjölmiðlum að Þorsteinn og Sigurjón hafi "gefið í skyn" að tölvupóstur frá Birni Bjarnasyni, dómsmálaráðherra,  þar sem hann gerði athugasemdir við skrif Jóhanns um hleranamálið svokallað, hafi orðið þess valdandi að ákveðið var að færa hann til í starfi. Eftir að Þorsteinn hafði sent frá sér yfirlýsingu vegna málsins, þar sem  m.a. kom fram að þetta væri alger uppspuni, breytti Jóhann frásögn sinni yfir í það að athugasemdir dómsmálaráðherra hefðu verið "nefndar" á fundinum með þeim Sigurjóni og Þorsteini eða "tilteknar" .

Það mun vera alveg rétt hjá Jóhanni að athugasemdirnar hafi verið nefndar til sögunnar á fundinum, þó ekki af þeim Þorsteini og Sigurjóni heldur aðeins af honum sjálfum. Jóhann spurði hvort athugasemdir dómsmálaráðherra kæmu málinu við en því var alfarið neitað. Ómerkilegar tilraunir hans, í þá veru að reyna telja fólki trú um að Þorsteinn og Sigurjón hafi nefnt athugasemdir dómsmálaráðherra sem ástæðu þess að færa ætti hann til innan Fréttablaðsins, eru augljósar. Þetta kemur t.a.m. berlega í ljós í ítarlegu viðtali Blaðsins við Jóhann sl. laugardag þar sem hann gerir aldrei þessu vant enga tilraun til að halda því fram að tölvupóstur dómsmálaráðherra hafi komið málinu við. Einungis að hann hafi spurt hvort svo væri en fengið neitun.

Í viðtalinu við Blaðið segir Jóhann orðrétt: "Ég bað um einstök dæmi til rökstuðnings [fyrir því hvers vegna til stæði að færa hann til innan Fréttablaðsins] en dæmin komu aldrei. Einu skýringarnar sem komu voru frá fréttaritstjóranum um að hér yrði fólk fært til og það mundi verða gert áfram, punktur! Ritstjórinn sagði eitthvað á þá leið að það væri ekki eitthvað eitt að ræða [sic] heldur byggðist þetta á heildarmati. Ég var engu nær og spurði hvort umkvörtun Björns Bjarnasonar dómsmálaráðherra sem sent var í tölvupósti væri orsökin. Ekki var ég að slá neinu föstu heldur spurði. Þá sagði ég við tvímenningana að ég liti á þetta sem vantraustsyfirlýsingu og að það væri verið að lækka mig í tign. Daginn eftir var annar fundur þar sem við
þrír komum saman en þá var ég búinn að viða að mér blöðum og vildi fá dæmi. Á fundinum komu engar frekari skýringar en áður höfðu komið fram."

Það er ekki hægt að segja annað en að framkoma Jóhanns í þessu máli sé fyrir neðan allar hellur svo ekki sé meira sagt. Blekkingar og hálfsannleikur. Eitthvað sem sömuleiðis var uppi á teningnum í skrifum hans um hleranamálið svokallað. Og svo þykist Jóhann vera fórnarlamb í þessu máli?

---

Og meira um þetta mál. Mörður Árnason, þingmaður Samfylkingarinnar, er sennilega með seinheppnari mönnum hér á landi. Í það minnsta var sú raunin sl. föstudag, en þá birtist eftir hann grein um mál Jóhanns Haukssonar í Blaðinu sem greinilega var ætlað að koma höggi á Þorstein Pálsson sem þó verður að teljast í hæta máta misheppnað útspil. Í upphafi greinarinnar segir Mörður orðrétt:
 
"Jóhann segir að á fundi með ritstjóra og fréttaritstjóra hafi verið vitnað til tölvubréfs sem dómsmálaráðherra skrifaði ritsjóranum [sic] út af grein Jóhanns um hleranamálið. Því neitar Þorsteinn Pálsson. - Væri ekki rétt að birta það bréf í Fréttablaðinu svo lesendur geti dæmt sjálfir um innihald þess - einkum hvað Björn fór fram á við flokksfélaga sinn og fyrrverandi formann í ritstjórastóli Fréttablaðins?" Síðar í greininni segir síðan: "Meðan yfirmenn Fréttablaðið [sic] segja ekki alla söguna stendur uppá þá sú einfalda skýring að þesi athöfn sé af pólitískum rótum - blaðið vilji ekki tyggja flokkinn og ríkisstjórn hans."
 
Öll grein Marðar gengur út á það að setja saman einhverja furðulega samsæriskenningu byggða á því einu að tölvupóstur Björns Bjarnasonar hafi ekki verið opinberaður. Mörður hefur hins vegar greinilega ekki kynnt sér málið betur en svo í æsingnum við að reyna að slá pólitískar keilur að hann veit ekki að Björn sendi ekki aðeins afrit af umræddum tölvupósti til Jóhanns samhliða því sem hann var sendur til Þorsteins heldur birti hann einnig á heimasíðunni sinni.

Þetta gerðist fyrir meira en hálfum mánuði síðan og ætti að hafa verið nógu áberandi í umræðum um þetta mál allt til að þess að fara ekki framhjá Merði hefði hann haft fyrir því að kynna sér staðreyndir þess. Björn vakti síðan aftur athygli á þessu á heimasíðu sinni 12. júní sl. Það er því kannski ekki von að maður spyrji hvort hægt sé að vera seinheppnari en þetta í pólitíkum æðibunugangi?

---

Fyrir utan það að bera með sér löngun Marðar Árnasonar til að flæma Þorstein Pálsson úr ritstjóratóli Fréttablaðsins sýnir grein hans vel þá örvæntingu sem greinilega fer ört vaxandi hjá mörgum innan Samfylkingarinnar um að flokkurinn sé að missa þá stöðu sem hann áður hafði gagnvart blaðinu. Angistin leynir sér ekki.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Gullkornið á sunnudegi

"Humans should not be interested in politics. You only get interested in politics in order to stop the other people who are interested in politics from taking your money or destroying your life."

Óþekktur höfundur

Ríkið styrkir Guð og Háskólann

Í Undralandi eiga allir kost á að fara mánaðarlega í klippingu. Þeir sem kjósa að fara í klippingu velja sér hárgreiðslustofu. Þar er hár þeirra klippt fyrir ekki minna en 1500 krónur. Þeir sem vilja hins vegar ekki láta klippa á sér hárið, þeim ber að láta ísbúðina Brynju fá sinn 1500 kall. Greiðandinn fær ekki endilega ís fyrir vikið, en hann niðurgreiðir í það minnsta ís fyrir aðra. Enginn skal sleppa við að borga 1500 kallinn. 1500 krónurnar eru ,,hársnyrtigjald", sem innheimt er af stjörnvöldum, og hárgreiðslustofur (og ísbúðin Brynja til vara) fá í sínar hendur.

Á Íslandi eiga allir þess kost að tilheyra trúfélögum. Þeir sem það vilja, velja sér trúfélag í samræmi við sannfæringu sína. Það kostar ekki minna en 8500 krónur á ári að vera í trúfélagi. Þeir sem að vilja ekki tilheyra neinu trúfélagi skulu láta Háskóla Íslands fá sinn 8500 kall. Þeir sem ekki vilja stunda nám við Háskóla Íslands þurfa líka að borga. Enginn skal sleppa við að borga 8500 kallinn. 8500 krónur eru ,,sóknargjald", sem innheimt er af stjórnvöldum, og komið er í hendur trúfélaganna og Háskólans.

Hvað ef Jón Jónsson, sem ekki er í neinu trúfélagi, vill t.d heldur styrkja Háskólann á Akureyri eða jafnvel fá að halda peningunum sínum sjálfur og spara, styrkja krabbmeinsfélagið eða fara út að borða á Grillinu? Þá er hann bara óheppinn. Hvers vegna ætti hann að ráða því sjálfur hvort hann greiði 8500 krónur, eða í hvað þær fara? Hann er ekki eins klár og Jóna Jónsdóttir stjórnmálamaður. Hún veit að best er að láta Jón gefa Háskóla Íslands 8500 krónur. Jón myndi bara eyða peningnum í vitleysu. Þar sem það kostar 8500 krónur að vera í trúfélagi, þá er eins gott að það kosti líka 8500 krónur að vera ekki í trúfélagi.

Og í annað þessu tengt...

Stjórnmálamenn eru valdameiri en Guð sjálfur að því er virðist. Samkvæmt 62.grein stjórnarskrárinnar er kirkja Guðs einmitt styrkþegi stjórnmálamannanna. Þar segir að hin evangeliska lúterska kirkja skuli vera þjóðkirkja á Íslandi, og að ríkisvaldið eigi að styðja hana og vernda.

Hvernig gæti Guð viðhaldið og verndað kirkjuna án aðstoðar stjórnmálamanna? Það er eins gott að ríkisvaldið aðstoði Guð við það að viðhalda þessari stofnun sem hann kom á fót. Guð nýtur góðs af miskunsemi Ríkisins almáttuga, náðarsamlegast.

Allt kristnihald í nokkurri mynd hefur lagst af í löndum þar sem skilið hefur verið milli ríkis og kirkju, eins og sést best í Bandaríkjunum.

En af öllum öfugmælum slepptum, þá tel ég að það sé í þágu allrar sanngirni, og kristninnar sjálfrar, að skilið sé milli ríkis og kirkju hið snarasta.

Sindri Guðjónsson
[e-mail]