Lítið fylgi við sósíalsima ... sem betur fer

Fylgi Samfylkingarinnar mælist samkvæmt nýrri könnun Fréttablaðsins aðeins um 24%. Eg segi aðeins, af því að þegar Samfylkingin var stofnuð átti flokkurinn að verða mótvægi við Sjálfstæðisflokkinn. Þessar tölur hljóta því að vera nokkur vonbrigði fyrir Samfylkinguna þar sem Sjálfstæðisflokkurinn mælist með töluvert meira fylgi en Samfylkingin eða 42% fylgi. Nú er það ekki venja mín að láta stjórnast af skoðanakönnunum, en þær gefa vissulega hugmynd um stöðu mála.

En af hverju er fylgi sósíalistaflokksins svona lítið? Kunnur stjórnmálamaður hafði orð á því að þegar þjóðinni gengi illa væri fylgi vinstri flokkanna hátt, en þegar þjóðinni gengi vel væri fylgi vinstri flokkanna lítið. Það er að koma á daginn núna. Samanlagt fylgi vinstri flokkanna á Íslandi er minna en Sjálfstæðisflokksins, eða 39% samkvæmt fyrrnefndri könnun.

Varla þarf að minna á að þegar skipt var um formann í Samfylkingunni fyrir rúmlega ári síðan var stefnan auðvitað að auka fylgi flokksins. Undir forystu Össurar Skarphéðinssonar hafði flokkurinn fengið um 31% fylgi í Alþingiskosningum vorið 2003. Ingibjörg Sólrún átti reyndar að vera forsætisráðherraefni flokksins en forystumenn flokksins virtust alveg gleyma því að ekki væri kosið til forsætisráðherraembættis. En ekki meira um það.

Helsta ástæða fyrir litlu fylgi við Samfylkinguna er kannski stefnuleysi formannsins Ingibjargar Sólrúnar. Það er alveg sama hvaða mál hafa komið upp síðastliðin vetur en nú í sumar, stefna hennar er alltaf sú sama: Engin. Ingibjörg Sólrún er eins og gömul plata. Í hvert skipti sem upp koma ,,heit mál” í þjóðfélagsumræðunni er svar hennar það sama eða eitthvað á þessa leið, ,,þessi ríkisstjórn er stefnulaus í þessu máli”, ,,valdaþreyta einkennir stjórnina”, ,,þessi ríkisstjórn ætti að segja af sér.”

Nú býst ég auðvitað ekki við því að Ingibjörg Sólrún sé eða verði helsti stuðningsmaður núverandi ríkisstjórnar. En þegar stjórnmálaumræðan fer í gang hefur hún oftast ekkert annað til málanna að leggja annað en persónuleg skítköst og fyrrnefndar upphrópanir. Því miður hafa nokkrir þingmenn Samfylkingarinnar tekið þetta upp eftir henni eins og fram hefur komið áður. Samfylkingin hefur ekkert til málanna að leggja í öryggis og varnarmálum og því miður hefur annars hinn ágæti þingmaður og fyrrverandi formaður, Össur Skarphéðinsson, tekið upp þessa takta eins og fram kom hér.

Dagur B. Eggertsson beitt sömu taktík í borgarstjórnarkosningum. Hann sparaði ekki stóru orðin um Sjálfstæðisflokkinn og frambjóðendur hans. Hann talaði eins og Sjálfstæðisflokkurinn hefði verið við völd s.l. 12 ár í Reykjavík.

En af hverju fjallar Íhald.is um slæmt fylgi Samfylkingarinnar. Jú, það er gott mál ef sósíalistaflokkar eins og þarna um ræðir ná ekki miklum áhrifum í landinu. Íslendingar hafa það allra jafna nokkuð gott og virðast styðja við bakið á þeim flokkum sem eru líklegir til að viðhalda stöðugleika, auka frelsi einstaklingsins, lækka skatta og minnka ríkisafskipti, auka viðskiptafrelsi sem síðan leiðir til meiri hagvaxtar og aukinnar velsældar fyrir alla landsmenn. Samfylkingin hefur ekkert af þessu á sinni stefnuskrá og því mun fylgi hennar vonandi ekki verða meira en síðasta skoðanakönnun segir til um.

Góða helgi...

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Sértrúarsöfnuður trúleysingja

Trúleysingjar á Íslandi hafa safnast nokkrir saman í hóp og stofnað vefsíðu, Þetta gerðist nú reyndar ekki í gær þannig að það er svo sem engar fréttir þó að nokkrir drengir stofni síðu sem fjallar um að trúa á ekki neitt.

Nú var maður hér á landi síðustu helgi að halda ráðstefnu um að trúa á ekki neitt. Það er svo sem heldur ekki fréttnæmt en áhugavert engu að síður. Ég kynnti mér málið aðeins og kíkti á síðu þeirra trúleysingja og einhverjar bloggsíður þeirra sem að síðunni standa. Þar er þó lítið að finna nema fátæk rök fyrir því að Guð sé nú ekki til og uppnefni á kristnum sem ekki verða endurtekin hér. Það gefur augaleið að þeim er ekki vel við menn eins og m.a. Gunnar Þorsteinsson (oft kenndan við Krossinn). Kalla hann trúarfasista og fleira í þeim dúr án þess þau að færa fyrir því nokkurn rökstuðning.

Það er einnig athyglisvert að skoða ,,commentin” sem koma á eftir greinunum. Þau eru aðallega frá öðrum pennum síðunnar að segja hvor öðrum hversu góðar greinarnar þeirra eru, hversu sammála þeir séu og hvað allir aðrir séu miklir vitleysingar, þó sérstaklega nafngreindir trúaðir menn á Íslandi.

Nú er íhald.is ekki síða um trúmál. Það er ekki tilgangur síðunnar að sanna tilveru Guðs, sonar Hans, né hins Heilaga Anda. Hins vegar vakti það athygli mína hvernig þessi fámenni hópur talar um alla sem telja sig hafa upplifað eitthvað æðra okkar mannlega skilningi, þ.e.a.s. trúa á eitthvað æðra máttarvald.

En aðal gesturinn á fyrrnefndri ráðstefnu heitir Richard Dawkins og er víst einhver frægur trúleysingi. Til hamingju Richard. Vef-Þjóðviljinn gerir heimsókn hans mjög góð skil s.l. mánudag og bendir á tilhæfulaus rök Dawkins fyrir því að heimurinn væri betri staður ef engin væru trúarbrögðin. Hér stendur nú ekki til að bera í bakkafullan lækinn en þó eru nokkur atriði sem vert er að fjalla um.

Í viðtalinu í Kastljósi beitir Dawkins því helst fyrir sér að þeir sem trúa á eitthvað hugsi ekki sjálfstætt og jafnvel ekki neitt. Svipaðar röksemdir eru hafðar uppi á vantrúarsíðunni – það eru sem sagt allir hálfvitar nema Richard Dawkins og nokkrir strákar á Íslandi. Allir þeir hundruðir milljóna ef ekki milljarðar af fólki sem trúir á eitthvað æðra því sjálfu og því sem við sjáum í kringum okkur hugsar ekki sjálfstætt. Mikið er nú gott að Dr. Dawkins kom til að upplýsa okkur um það.

Dawkins talar um ástæðu þess að Bandaríkjamenn skuli vera aktívir í trú sinni. Hann bendir þar réttilega á að í Bandaríkjunum er aðskilnaður ríkis og kirkju og því kirkjan ekki ríkisstofnun og rekin sem slík. Þar fær frjálsi markaðurinn að njóta sín (sem Dawkins finnst ekki gott) hvað varðar kirkju og trúarlíf einstaklinga. Þannig ætti það auðvitað að vera hér líka. Dawkins hefur þó rangt fyrir sér þegar hann segir kirkjurnar vera að reyna að lokka fólk til sín með einhvers konar sölutrixum og þess háttar. Þeim kirkjum sem gengur vel í Bandaríkjunum eru eða telja sig vera að boða fagnaðarerindi sem frelsar einstaklinga og út af því sé það gott að fólk fari í kirkju.

En Dawkins (sem er vísindamaður eins og hann tók nokkrum sinnum fram í viðtalinu) telur fólk vera afvegaleitt þegar það sækir kirkju. Orðrétt segir hann auglýsingar kirknanna ,,gæða trúna spennu fyrir treggáfað fólk.” (e.low grade mentality) Já, það eru víst ekki allir jafn gáfaðir og Dawkins og litli vantrúarhópurinn á Íslandi. Hrokinn leynir sér ekki í þessum ummælum Dawkins. Mega kirkjur ekki auglýsa sig? Eiga kirkjur aðeins að starfa í leynum og bak við luktar dyr?

Og auðvitað þurfti Dawkins líka að koma pólitískum skoðunum sínum að, ,,sú þjóð sem kýs yfir sig George W. Bush er ansi furðuleg þjóð. Engin önnur þjóð í heiminum hefði kosið svo lélegan kost. Trúarleg öfl virðast að mestu leyti hafa átt þátt í kjöri hans.”
Þessi skoðun hans er auðvitað ekkert persónuleg og byggist á vísindalegum rannsóknum eins og allt annað sem hann segir? Dawkins er líklega ekki gáfaðari en það að vita að hvorki trúaröfl né nokkuð annað getur átt þátt í kjöri nokkurs manns. Það eru kjósendur (hverjir svo sem þeir eru) sem kjósa. Það er fásinna að segja að einhver trúarhópur hafi kosið mann til valda.

Eins og ég sagði hér áður er ekki tilgangur vefrítsins Íhald.is að sannfæra neinn um trúmál. Það hefur heldur ekki verið stefna okkar að fjalla um sérstök trúmál, nema þá þau tengist að einhverju leyti stjórnmálum eða því sem er að gerast í heiminum þá og þegar. En þegar hrokafullir menn eins og Dawkins og fleiri fjalla um málin með þessum hætti finnst mér viðeigandi að svara því. Það er allt í lagi þó að menn vilji ekki trúa á neitt. Það er líka allt í lagi að segja öðrum að þeir trúi ekki á neitt og halda jafnvel ráðstefnu finnist þeim þeir þurfa að auglýsa það að þeir trúi ekki á neitt. En að kalla alla illum nöfnum sem trúa á eitthvað telja sig yfir alla hafna af því að þeir ,,viti betur” og ,,hugsi sjálfstætt” er ekkert nema hroki. Það eru ekki allir öfgamenn eða ofstækismenn þó að þeir trúi því að það sé eitthvað manninum æðra.

En talandi um öfgar og ofstæki. Ég held að flestir pennar vantru.is séu ákafari í áhuga sínum en flestir kirkjusækandi og trúaðir menn á Íslandi. En ég hef nú ekkert sérstakt fyrir mér í því þannig að ég skal glaður éta það ofan í mig ef svo er ekki. Reyndar skilst og sýnist á þessari umræðu að maður þurfi ekki að hafa mikið fyrir sér í neinu. Bara segjast hugsa sjálfstætt.

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Mánudagspósturinn 26. júní 2006

Maður hefur eiginlega vanizt því að hvað sem hægt væri að segja um Vinstri-græna þá mættu þeir eiga það að vera allajafna sjálfum sér samkvæmir. M.ö.o. að þeir snerust ekki í endalausa hringi í umfjöllunum sínum um menn og málefni eins og ósjaldan mætti halda að væri skilyrði fyrir inngöngu í Samfylkinguna. Það vekur því óneitanlega nokkra athygli þegar maður verður var við slíka Samfylkingartakta hjá Vinstri-grænum svo ekki sé talað um í tilfelli manna sem teljast til aðalhugmyndafræðinga Vinstrihreyfingarinnar-græns framboðs.

Eftirfarandi lokaorð reit Sverrir Jakobsson, sagnfræðingur, á vefritið Múrinn.is á dögunum í grein um varnarmálin: "Saga "varnarsamningsins" svokallaða og þátttöku Íslands í NATO hefur nú í sex áratugi einkennst af því að stjórnvöld hafa farið sínu fram í trássi við almannavilja. [...] Af þeim sökum verður forvitnilegt að sjá hvort stjórnvöld ætla sér að sniðganga almannaviljann enn einu sinni í þessu máli. Hefur lýðræðisvitund Íslendinga ekki aukist frá því á 20. öldinni? Geta stjórnvöld endalaust rekið utanríkisstefnu sem nýtur ekki meirihlutastuðnings? Næstu misseri verða prófsteinn á stöðu lýðræðis á Íslandi. Til mikils er að vinna að þjóðin falli ekki enn einu sinni á því prófi."

Tilefni greinar Sverris er skoðanakönnun sem Gallup gerði fyrir Helga Hjörvar, þingmann Samfylkingarinnar, en niðurstöður hennar benda til þess að tæp 54% Íslendinga séu frekar eða mjög hlynnt því að varnarsamningnum við Bandaríkin verði sagt upp (rúm 68% sé aðeins tekið tillit til þeirra sem tóku afstöðu). Þetta þykja Sverri greinilega mikil tíðindi þó staðreyndin sé sú að kjósi menn að skoða málið af yfirvegun ættu þessar niðurstöður sízt að koma á óvart. Það er ekki lengra síðan en 2003 að Gallup gerði skoðanakönnun þar sem mikill meirihluti landsmanna lýsti sig hlynntan því að áfram yrði bandarískur her á Íslandi eða 65%, 77% ef aðeins er miðað við þá sem tóku afstöðu eins og Sverrir gagnrýnir bæði Ríkisútvarpið og Morgunblaðið fyrir að gera ekki í umfjöllunum sínum um könnun Helga. Sérstaka athygli vekur raunar að rúmur þriðjungur kjósenda Vinstri-grænna sagðist fylgjandi áframhaldandi veru bandaríska hersins hér á landi.

Í sömu skoðanakönnun Gallups sögðust 71% landsmanna vera hlynnt áframhaldandi veru Íslands í Atlantshafsbandalaginu (NATO), rúm 83% ef aðeins er litið til þeirra sem afstöðu tóku. Könnunin er í samræmi við fyrri könnun Gallups um sama efni frá árinu 2001. Það er því einkennilegt að sjá Sverri velta því fyrir sér hvort stjórnvöld ætli sér "að sniðganga almannaviljann enn einu sinni í þessu máli". Niðurstöður könnunarinnar, sem Gallup vann fyrir Helga Hjörvar, eru því fullkomlega skiljanlegar í ljósi þess að stöðugt hefur verið haldið að fólki, og þá einkum og sér í lagi undanfarna mánuði, að varnarsamningurinn við Bandaríkin byggist á því einu að hér sé bandarískur her. Fyrst Bandaríkjamenn séu á förum sé tilgangurinn með samningnum enginn. Langur vegur er þó frá þessu eins og Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra, fjallaði t.d. um í fróðlegri grein í nýjasta tölublaði tímaritsins Þjóðmála sem m.a. má verða sér úti um í vefverzlun Andríkis.

Það er einfaldlega ekki hægt að túlka þau gögn, sem fyrir liggja í málinu, öðruvísi en svo að mikill meirihluti íslenzks almennings styðji bæði áframhaldandi veru bandarísks herliðs hér á landi sem og aðild Ísland að Atlantshafsbandalaginu. En vegna þess áróðurs, og í einhverjum tilfellum vanþekkingar, að varnarsamningurinn sé einskis virði sé hér ekki bandarískur her er fullkomlega skiljanlegt að margir telji þar með lítinn tilgang í því að viðhalda honum. Það er því vægast sagt furðulegt að sjá Sverri skammast út í stjórnvöld fyrir að reka utanríkisstefnu í trássi við vilja íslenzks almennings, enda mun nær að segja að það sé einmitt hans eigin flokkur, Vinstrihreyfingin - grænt framboð, sem sé í engu sambandi við almenning í þessum efnum.

Þess utan, fyrir utan það hversu furðulegt það sjónarmið er að ætlast til þess að dansað sé eftir skoðanakönnunum við stjórn landsins, þá er í bezta falli óábyrgt að leggja slíkt til þegar skoðanakönnun, eins og sú sem Helgi Hjörvar lét gera, er annars vegar sem gerð er þegar mikil óvissa er uppi í viðkomandi málaflokki. Þetta væri hliðstætt og ef gerð væri skoðanakönnun um það í miðri óöld eins og þeirri sem átti sér stað í úthverfum Parísar og annarra franskra borga í nóvember á síðasta ári, þar sem innflytjendagengi gengu berserksgang og kveiktu í bifreiðum og byggingum, hvort draga ætti úr straumi innflytjenda til landsins. Ég efa stórlega að Sverri þætti rétt að taka of mikið mark á slíkri könnun og hvað þá að byggja á henni róttæka stjórnvaldsákvörðun. Vitaskuld er rétt að bíða þar til línurnar fara að skýrast, rykið fer að setjast og menn fara að slappa aðeins af áður en teknar eru slíkar ákvarðanir, rétt eins og þá ákvörðun hvort segja eigi upp varnarsamningnum við Bandaríkin eða ekki.

En eins og komið er inn á í byrjun hafa Vinstri-grænir ekki verið þekktir til þessa fyrir að dansa eftir niðurstöðum skoðanakannana og hvað þá að hvetja stjórnvöld til að gera slíkt við mótun stefnu sinnar hvort sem um er að ræða utanríkismál eða aðra málaflokka. Enda hafa slíkar niðurstöður ríka tilhneigingu til að breytast á milli kannana. Það er því nokkuð sérstætt að heyra mann, sem titlaður hefur verið einn af hugmyndafræðingum Vinstrihreyfingarinnar - græns framboðs, hvetja til einmitt þess. Honum væri nær að hlusta á formann sinn, Steingrím J. Sigfússon, sem hefur eftir því sem ég bezt veit ávallt látið hafa það sama eftir sér þegar fjölmiðlamenn hafa borið undir hann niðurstöður skoðanakannana um fylgi stjórnmálaflokkanna, þ.e. að ekki ber að taka slíkar kannanir of alvarlega þar sem þær eru fyrst og fremst einungis vísbendingar um stöðuna á ákveðnum tímapunkti sem er auðvitað hárrétt hjá honum.

Það er annars íhugunarefni að lokum hvort Sverrir telji að stjórnvöld eigi aðeins að dansa eftir skoðanakönnunum í utanríkismálum, öllum málaflokkum eða bara þegar honum og hans skoðunum hentar? Má t.d. búast við því að væri Sverrir og flokkur hans við völd í landinu að barist yrði fyrir því að sala bjórs og léttvíns yrði leyfð í matvöruverzlunum í samræmi við vilja 59% landsmanna (rúmlega 65% sé aðeins horft til þeirra sem tóku afstöðu) samkvæmt skoðanakönnun Gallups frá því í febrúar á síðasta ári (2005)? Sverrir myndi varla vilja gerast sekur um það að reka stefnu í því sambandi "sem nýtur ekki meirihlutastuðnings"? Er það nokkuð?

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Gullkornið á sunnudegi

„I may disagree with what you have to say, but I shall defend to the death your right to say it.“

Voltaire (eignað)

Meinloka vinstrimanna í skattamálum

"Hagkvæmnirökin fyrir lágri skattheimtu snúast um að lágir skattar skapi frelsi og svigrúm til auðsöfnunar fyrir fyrirtæki og einstaklinga og félagslegu rökin fyrir hárri skattheimtu snúast um það sjónarmið að það sé hlutverk ríkisins að rétta lítilmagnanum hjálparhönd og veita öllum einstaklingum aðgang að grunnþáttum samfélagsins, á borð við heilbrigðisþjónustu, menntun og fleira."

Í þessum orðum í nýlegri grein á vefriti Ungra jafnaðarmanna, Pólitík.is, kristallast sú meinloka ófárra vinstrimanna að eina leið hins opinbera til að auka tekjur sínar (telji menn það æskilegt sem allajafna er raunin þegar vinstrimenn eru annars vegar) sé að hækka skatta og aðrar opinberar álögur á almenning. Skattalækkanir þýði að sama skapi óhjákvæmilega minni tekjur fyrir ríki og sveitarfélög.

Staðreyndin er þó sú, eins og hefur sannast með ótal dæmum og þá ekki sízt hér á landi, að lægri skattar leiða til aukinna umsvifa í viðkomandi landi sem ekki aðeins stuðlar að auknum hagvexti heldur einnig auknum skatttekjum fyrir hið opinbera sem fær þá minni sneið af stærri köku í stað stærri sneiðar af minni köku áður.

En þetta er, að því er virðist, flestum vinstrimönnum algerlega fyrirmunað að skilja, hvort sem það er af ráðnum hug eða vegna þess að raunveruleikinn kemur ekki heim og saman við þá hugmyndafræði sem þeir hafa kosið að fylgja.

Annars vil ég undirstrika í ljósi greinarinnar að það er vitaskuld fyrst og fremst skylda hvers einstaklings að bera ábyrgð á eigin lífi. Það gerist ekki ef fólk getur alltaf komið þeirri ábyrgð yfir á aðra og ætlast til þess að aðrir taki afleiðingum gerða þess.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Verkalýðsforingjar valda skattahækkunum

Dagurinn í gær var sorgardagur fyrir skattgreiðendur í landinu. Með hótunum um ofbeldi náðu um það bil 15 – 20 manns, sem af mismunandi ástæðum starfa í stjórnum verkalýðsfélaga og launþegasamtaka, að knýja ríkisstjórnina til að hækka tekjuskatt á næstum alla þá sem á annað borð borga skatta.

Af hverju segi ég hækka skatta? Jú, það er búið að festa í lög að tekjuskattsþrepið lækki um tvö prósent um næstu áramót. Það er sama ríkisstjórn og Stefán Ólafsson prófessor og einn af aðalhygmyndafræðíngum Samfylkingarinnar er hvað eftir annað búinn að saka um að skattpína allt og alla. En skattaprósentan lækkar aðeins um eitt prósent.

Eins og Vef-Þjóðviljinn bendir réttilega á í dag mun allir sem hafa yfir 150 þúsund krónur í mánaðarlaun borga meiri skatt á næsta ári en áður hafði verið gert ráð fyrir. Þegar efnt var til síðustu alþingiskosninga var loforð um 4% tekjuskattslækkun eitt stærsta kosningarmálið. Sósíalistar í landinu hoppuðu upp á afturlappirnar enda standa þeir fyrir háa skatta og mikil ríkisútgjöld. En með þeirri staðfestu sem þá ríkti hjá flokknum var ákveðið að standa fast við kosningaloforðið. En nú er það allt breytt. Ríkisstjórnin lætur þessa menn vaða yfir sig á skítugum skónum.

Það er reyndar búin að vera stefna Grétars Þorsteinssonar forseta ASÍ að koma í veg fyrir skattalækkanir ríkisstjórnarinnar. Á ársfundi Starfsgreinasambandssins kom eftirfarandi fram í ávarpi formannsins, „Ég held þó því miður við getum tæplega haldið því fram að þetta sé velferðarfrumvarp með félagslegum áherslum. Þetta stórkostlega tækifæri til að snúa við blaðinu og hreinlega þurrka út stærstu vankantana á velferðarkerfinu er notað til að færa þeim meira sem mest hafa, með því að útfæra illa tímasettar skattalækkanir þannig að hátekjufólkið fær mest.” Rétt er að minna á að þetta er sami maður og hótaði að hafa áhrif á formannskjör í Samfylkingunni af því að honum líkaði ekki við þáverandi formann. Já, það er hægt að ná ýmisslegu fram með hótunum.

En það eru nokkur atriði sem vert er að skoða tengd þessu máli:

1. Það er gjörsamlega óþolandi að örfáir aðilar geti sett hér allt á annan endann með hótunum. Forsvarsmenn verkalýðsfélaganna telja sig tala fyrir alla sína félagsmenn og virðast halda að allir séu þeim sammála. Þeir hóta verkfalli og allir virðast skjálfa. Sömu félög nýta sér fjölmiðla eins og þeir geta við að dreifa út ótta og skelfingu varðandi vinnumarkaðinn.
2. Ríkisstjórnin á að standa við gefin loforð. Meirihluti launþega í landinu er með laun yfir 150 þúsund krónur á mánuði. Sjálfstæðisflokkurinn á að standa fyrir lága skatta. Hann hefur gert það hingað til. Burtséð frá þeirri vitleysu að hækka barnabætur upp í 18 ár þá á ekki að svíkja loforðin um skattalækkun.
3. Það er hægt að finna aðrar leiðir til að mæta auknum útgjöldum ríkisstjórnarinnar. Af hverju fer forsætisráðherra ekki fram á sparnað annars staðar í ríkisrekstrinum? Ef hverju þurfa skattgreiðendur að borga fyrir aumingjaskap ríkisstjórnarinnar? Ég myndi gjarnan vilja vita hvort það hafi komið til umræðu hjá ríkisstjórninni að fara fram á innri sparnað hjá hinu opinbera.
4. Nú er einnig tækifæri til að setja lög um að vinnuveitandi sýni á launaseðli hvernig hann greiðir skatta launþega. Eins og áður hefur verið bent á hér á þessari síðu er tekjuskattur og útsvar ekki það sama. Af hverju beina forsvarsmenn verkalýðsfélaga ofbeldi sínu (hótunum) aldrei gegn sveitafélögum. Flest sveitafélög á landinu eru með útsvar sitt í botni, þ.e. eins háa skatta og leyfilegt er. Allur kostnaður hins nýja fáránlega samkomulags lendir á ríkinu.
5. Forsvarsmenn félagssamtaka ættu að upplýsa um sín eigin laun og kjör. Flestir þeirra eru með um átta til tíföld verkamanna laun. Flestir af þeim eru með jafn há eða hærri laun en ráðherrarnir sem þeir vilja skerða kjörin hjá.
6. Það ætti að skoða tengsl verkalýðsleiðtoganna við stjórnmálaflokka. Ef að Grétar Þorsteinsson gat beitt hótunum um að hafa áhrif á formannskjör í Samfylkingunni hlýtur hann að hafa áhrif þar núna þar sem formaður að ,,hans skapi” er kominn til valda.
7. Þessi útgjöld koma aðeins fáum til góða. Þetta gagnast engann veginn barnlausu, ungu fólki sem ekki á húsnæði. Þetta gagnast fólki með meðallaun, börn og húsnæði lítillega. Þau borga bara hærri skatta í staðinn. En þeir sem eru með yfir 150 þúsund á mánuði eiga víst engan málsvara. Þeir hafa kannski talið hingað til að Sjálfstæðisflokkurinn myndi ekki skattpína þá en þær vonir brustu í gær.
8. Gefa á aðild að verkalýðsfélögum frjálsa. Það er fáránlegt að nokkrir menn skuli semja fyrir mörg þúsund manns og geta haldi bæði ríkisstjórn og félagsmönnum í gíslingu. Auðvitað væri rétt að leggja þessi félög niður.

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Óendanlega heillandi?

Fyrir nokkru síðan, nánar tiltekið 25. maí sl., birtist grein á vefritinu Deiglan.com eftir Ásdísi Rósu Þórðardóttur, líffræðing, þar sem fjallað var um íslam. Drjúgur hluti - og raunar sérstakur kafli - fór í umfjöllun um íslömsk lög sem kallast Sharia. Það vakti athygli mína að í greininni var ekki minnzt einu orði á t.a.m. þá  kvennakúgun sem lög þessi kveða á um né villimannlegar refsingar sem samkvæmt lögunum ber að beita fyrir ákveðin afbrot. Gera má fastlega ráð fyrir að skortur á umfjöllun um þessi atriði eigi þátt í því að greinarhöfundurinn skuli komast að þeirri niðurstöðu að um "óendanlega heillandi og merkilega menningu" sé að ræða. Íslam er klárlega fyrir margt merkileg trúarbrögð í sögulegu samhengi, en hins vegar get ég ekki sagt að t.a.m. þessi hluti þeirra heilli mig neitt sérstaklega.

Ummæli Ásdísar eru jafnvel enn sérstæðari í ljósi þess að hún hefur ritað talsvert gegn dauðarefsingum og í því sambandi aðallega (eða eingöngu?) beint spjótum sínum að Bandaríkjunum. Nú síðast sl. föstudag á vefrit Sambands ungra sjálfstæðismanna, Sus.is. Mætti hreinlega halda af skrifum hennar að dauðarefsingar væru eitthvað sér bandarískt fyrirbæri sem hvergi ætti sér stað annars staðar í heiminum. Ásdísi virðist annars sérstaklega umhugað um það hversu ómannúðlegar aftökuaðferðirnar eru sem notast er við í þeim ríkjum Bandaríkjanna þar sem dauðarefsingar eru heimilaðar. Vitanlega er ekkert að því að fólk taki afstöðu gegn dauðarefsingum kjósi það það. En í ljósi skrifa Ásdísar gegn dauðarefsingum er jafnvel enn furðulegra að hún skuli ekki hafa minnzt einu orði á þær dauðarefsingar sem íslömsk lög kveða á um í grein sinni um íslam þrátt fyrir að sérstakur kafli hafi fjallað um Sharia-lögin.

Ákvæði Sharia laganna um dauðarefsingar lifa ekki aðeins góðu lífi víða í hinum íslamska heimi (jafnvel í Afganistan þó Talibanarnir séu farnir frá völdum) heldur verða aftökuaðferðirnar, sem kveðið er á um í lögunum, sennilega seint taldar mannúðlegar, enda ólíklegt að slík sjónarmið hafi verið höfð að leiðarljósi þegar þau voru upphaflega samin fyrir meira en eitt þúsund árum síðan. Skoðum nokkur dæmi um þetta.

Samkvæmt flestum túlkunum á Kóraninum er múslimum bannað að afneita íslam og taka upp önnur trúarbrögð. Slíkt er álitið vera helgispjöll, en íslömsk guðfræði leggur helgispjöll og svik að jöfnu. Refsingin fyrir slíkt er dauði samkvæmt flestum túlkunum á Kóraninum (sbr. t.a.m. nýlegt mál í Afganistan).

Fyrir samkynhneigð skal einnig refsað með dauða samkvæmt flestum túlkunum á Kóraninum. Viðeigandi refsing þykir að viðkomandi sé t.a.m. brenndur, honum hrint fram af hárri byggingu eða hann grýttur. Grýting er einnig refsingin fyrir hjúskaparbrot, en hundrað svipuhögg eru allajafna talin viðeigandi þegar um skírlífisbrot er að ræða.

Fyrir þjófnað skal refsa með fangelsi eða aflimun, þá annað hvort handa eða fóta eftir alvarleika brotsins. T.d. eftir því hversu oft viðkomandi hefur verið handtekinn fyrir þjófnað.

Kannski má gera ráð fyrir að næst muni Ásdís rita grein um dauðarefsingar í þeim löndum íslam þar sem farið er að Sharia-lögunum sem ég efa stórlega að henni þyki óendanlega heillandi þegar allt kemur til alls.

---

Því má annars bæta við til fróðleiks að síðasta aftakan á Íslandi fór fram þann 12. janúar árið 1830 þegar þau Friðrik Sigurðsson og Agnes Magnúsdóttir voru hálshöggvin í Vatnsdalshólum í Húnavatnssýslu fyrir að hafa myrt tvo menn. M.ö.o. eru engar aldir síðan dauðarefsingu var beitt hér á landi eins og Ásdís flaskar á í grein sinni á Sus.is, aðeins rúm 176 ár.

Ásdís segir reyndar í sömu grein að dauðarefsingar hafi fyrir löngu verið aflagðar í flestum Evrópuríkjum. Hvort sem aðeins er um vanþekkingu að ræða, tilraun til að láta Bandaríkin líta illa út í samanburði við Evrópuríki eða bæði þá skulum við skoðum þetta aðeins nánar.

Hér fyrir neðan er listi yfir það sem við getum kallað flest Evrópuríki ásamt ártali sem sýnir hvenær síðasta aftakan fór fram í þeim. Það ber þó að ítreka að þarna er aðeins átt við það hvenær síðast var beitt dauðarefsingu í viðkomandi landi, ekki hvenær ákvæði um slíkt voru máð úr lögum þess sem oftar en ekki hefur gerzt nokkuð síðar. Þannig má nefna að í Frakklandi var dauðarefsing endanlega afnumin árið 1981 og í Bretlandi gerðist það ekki fyrr en 1998 eða aðeins fyrir um 8 árum síðan!

Austurríki (1950)
Belgía (1950)
Bretland (1964)
Búlgaría (1989)
Danmörk (1950)
Eistland (1991)
Finnland (1944)
Frakkland (1977)
Grikkland (1977)
Holland (1954)
Írland (1954)
Ísland (1830)
Ítalía (1947)
Litáen (1995)
Luxemburg (1949)
Malta (1943)
Moldova (1995)
Noregur (1948)
Portúgal (1849)
Pólland (1988)
Rúmenía (1989)
Slóvakía (1990)
Slóvenía (1989)
Spánn (1975)
Svíþjóð (1910)
Sviss (1944)
Tékkland (1990)
Ungverjaland (1988)
Þýzkaland (1949)

(Heimild: Encarta Encyclopedia)

Þetta yfirlit sýnir berlega að það á við engin rök að styðjast að halda því fram að dauðarefsingar hafi fyrir löngu verið afnumdar í flestum ríkjum Evrópu. Þvert á það sem Ásdís heldur fram væri því nær að segja að í flestum Evrópuríkjum sé stutt síðan dauðarefsingar voru aflagðar og í sumum tilfellum mjög stutt.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Mánudagspósturinn 19. júní 2006

Ómerkilegheitum Jóhanns Haukssonar, fyrrv. blaðamanns á Fréttablaðinu, virðast lítil takmörk sett. Eins og kunnugt er hefur hann staðið í deilum við Þorstein Pálsson, ritstjóra blaðsins, og Sigurjón M. Egilsson, fréttaritrstjóra þess, síðan í byrjun þessa mánaðar, en þá stóð til að fela honum önnur verkefni á blaðinu en hann hafði áður sinnt. Á fundi Jóhanns með þeim félögum var sú skýring gefin að Jóhann hefði blandað um of sínum persónulegu skoðunum í skrif sín fyrir blaðið. Við það sætti Jóhann sig ekki og sagði upp í fússi, rétt eins og hann hafði áður gert á Ríkisútvarpinu þegar til stóð að ráða fréttastjóra án hans blessunar.

Málflutningur Jóhanns í málinu hefur verið vægast sagt einkennilegur. Fyrst í stað hélt hann því fram í fjölmiðlum að Þorsteinn og Sigurjón hafi "gefið í skyn" að tölvupóstur frá Birni Bjarnasyni, dómsmálaráðherra,  þar sem hann gerði athugasemdir við skrif Jóhanns um hleranamálið svokallað, hafi orðið þess valdandi að ákveðið var að færa hann til í starfi. Eftir að Þorsteinn hafði sent frá sér yfirlýsingu vegna málsins, þar sem  m.a. kom fram að þetta væri alger uppspuni, breytti Jóhann frásögn sinni yfir í það að athugasemdir dómsmálaráðherra hefðu verið "nefndar" á fundinum með þeim Sigurjóni og Þorsteini eða "tilteknar" .

Það mun vera alveg rétt hjá Jóhanni að athugasemdirnar hafi verið nefndar til sögunnar á fundinum, þó ekki af þeim Þorsteini og Sigurjóni heldur aðeins af honum sjálfum. Jóhann spurði hvort athugasemdir dómsmálaráðherra kæmu málinu við en því var alfarið neitað. Ómerkilegar tilraunir hans, í þá veru að reyna telja fólki trú um að Þorsteinn og Sigurjón hafi nefnt athugasemdir dómsmálaráðherra sem ástæðu þess að færa ætti hann til innan Fréttablaðsins, eru augljósar. Þetta kemur t.a.m. berlega í ljós í ítarlegu viðtali Blaðsins við Jóhann sl. laugardag þar sem hann gerir aldrei þessu vant enga tilraun til að halda því fram að tölvupóstur dómsmálaráðherra hafi komið málinu við. Einungis að hann hafi spurt hvort svo væri en fengið neitun.

Í viðtalinu við Blaðið segir Jóhann orðrétt: "Ég bað um einstök dæmi til rökstuðnings [fyrir því hvers vegna til stæði að færa hann til innan Fréttablaðsins] en dæmin komu aldrei. Einu skýringarnar sem komu voru frá fréttaritstjóranum um að hér yrði fólk fært til og það mundi verða gert áfram, punktur! Ritstjórinn sagði eitthvað á þá leið að það væri ekki eitthvað eitt að ræða [sic] heldur byggðist þetta á heildarmati. Ég var engu nær og spurði hvort umkvörtun Björns Bjarnasonar dómsmálaráðherra sem sent var í tölvupósti væri orsökin. Ekki var ég að slá neinu föstu heldur spurði. Þá sagði ég við tvímenningana að ég liti á þetta sem vantraustsyfirlýsingu og að það væri verið að lækka mig í tign. Daginn eftir var annar fundur þar sem við
þrír komum saman en þá var ég búinn að viða að mér blöðum og vildi fá dæmi. Á fundinum komu engar frekari skýringar en áður höfðu komið fram."

Það er ekki hægt að segja annað en að framkoma Jóhanns í þessu máli sé fyrir neðan allar hellur svo ekki sé meira sagt. Blekkingar og hálfsannleikur. Eitthvað sem sömuleiðis var uppi á teningnum í skrifum hans um hleranamálið svokallað. Og svo þykist Jóhann vera fórnarlamb í þessu máli?

---

Og meira um þetta mál. Mörður Árnason, þingmaður Samfylkingarinnar, er sennilega með seinheppnari mönnum hér á landi. Í það minnsta var sú raunin sl. föstudag, en þá birtist eftir hann grein um mál Jóhanns Haukssonar í Blaðinu sem greinilega var ætlað að koma höggi á Þorstein Pálsson sem þó verður að teljast í hæta máta misheppnað útspil. Í upphafi greinarinnar segir Mörður orðrétt:
 
"Jóhann segir að á fundi með ritstjóra og fréttaritstjóra hafi verið vitnað til tölvubréfs sem dómsmálaráðherra skrifaði ritsjóranum [sic] út af grein Jóhanns um hleranamálið. Því neitar Þorsteinn Pálsson. - Væri ekki rétt að birta það bréf í Fréttablaðinu svo lesendur geti dæmt sjálfir um innihald þess - einkum hvað Björn fór fram á við flokksfélaga sinn og fyrrverandi formann í ritstjórastóli Fréttablaðins?" Síðar í greininni segir síðan: "Meðan yfirmenn Fréttablaðið [sic] segja ekki alla söguna stendur uppá þá sú einfalda skýring að þesi athöfn sé af pólitískum rótum - blaðið vilji ekki tyggja flokkinn og ríkisstjórn hans."
 
Öll grein Marðar gengur út á það að setja saman einhverja furðulega samsæriskenningu byggða á því einu að tölvupóstur Björns Bjarnasonar hafi ekki verið opinberaður. Mörður hefur hins vegar greinilega ekki kynnt sér málið betur en svo í æsingnum við að reyna að slá pólitískar keilur að hann veit ekki að Björn sendi ekki aðeins afrit af umræddum tölvupósti til Jóhanns samhliða því sem hann var sendur til Þorsteins heldur birti hann einnig á heimasíðunni sinni.

Þetta gerðist fyrir meira en hálfum mánuði síðan og ætti að hafa verið nógu áberandi í umræðum um þetta mál allt til að þess að fara ekki framhjá Merði hefði hann haft fyrir því að kynna sér staðreyndir þess. Björn vakti síðan aftur athygli á þessu á heimasíðu sinni 12. júní sl. Það er því kannski ekki von að maður spyrji hvort hægt sé að vera seinheppnari en þetta í pólitíkum æðibunugangi?

---

Fyrir utan það að bera með sér löngun Marðar Árnasonar til að flæma Þorstein Pálsson úr ritstjóratóli Fréttablaðsins sýnir grein hans vel þá örvæntingu sem greinilega fer ört vaxandi hjá mörgum innan Samfylkingarinnar um að flokkurinn sé að missa þá stöðu sem hann áður hafði gagnvart blaðinu. Angistin leynir sér ekki.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Gullkornið á sunnudegi

"Humans should not be interested in politics. You only get interested in politics in order to stop the other people who are interested in politics from taking your money or destroying your life."

Óþekktur höfundur

Ríkið styrkir Guð og Háskólann

Í Undralandi eiga allir kost á að fara mánaðarlega í klippingu. Þeir sem kjósa að fara í klippingu velja sér hárgreiðslustofu. Þar er hár þeirra klippt fyrir ekki minna en 1500 krónur. Þeir sem vilja hins vegar ekki láta klippa á sér hárið, þeim ber að láta ísbúðina Brynju fá sinn 1500 kall. Greiðandinn fær ekki endilega ís fyrir vikið, en hann niðurgreiðir í það minnsta ís fyrir aðra. Enginn skal sleppa við að borga 1500 kallinn. 1500 krónurnar eru ,,hársnyrtigjald", sem innheimt er af stjörnvöldum, og hárgreiðslustofur (og ísbúðin Brynja til vara) fá í sínar hendur.

Á Íslandi eiga allir þess kost að tilheyra trúfélögum. Þeir sem það vilja, velja sér trúfélag í samræmi við sannfæringu sína. Það kostar ekki minna en 8500 krónur á ári að vera í trúfélagi. Þeir sem að vilja ekki tilheyra neinu trúfélagi skulu láta Háskóla Íslands fá sinn 8500 kall. Þeir sem ekki vilja stunda nám við Háskóla Íslands þurfa líka að borga. Enginn skal sleppa við að borga 8500 kallinn. 8500 krónur eru ,,sóknargjald", sem innheimt er af stjórnvöldum, og komið er í hendur trúfélaganna og Háskólans.

Hvað ef Jón Jónsson, sem ekki er í neinu trúfélagi, vill t.d heldur styrkja Háskólann á Akureyri eða jafnvel fá að halda peningunum sínum sjálfur og spara, styrkja krabbmeinsfélagið eða fara út að borða á Grillinu? Þá er hann bara óheppinn. Hvers vegna ætti hann að ráða því sjálfur hvort hann greiði 8500 krónur, eða í hvað þær fara? Hann er ekki eins klár og Jóna Jónsdóttir stjórnmálamaður. Hún veit að best er að láta Jón gefa Háskóla Íslands 8500 krónur. Jón myndi bara eyða peningnum í vitleysu. Þar sem það kostar 8500 krónur að vera í trúfélagi, þá er eins gott að það kosti líka 8500 krónur að vera ekki í trúfélagi.

Og í annað þessu tengt...

Stjórnmálamenn eru valdameiri en Guð sjálfur að því er virðist. Samkvæmt 62.grein stjórnarskrárinnar er kirkja Guðs einmitt styrkþegi stjórnmálamannanna. Þar segir að hin evangeliska lúterska kirkja skuli vera þjóðkirkja á Íslandi, og að ríkisvaldið eigi að styðja hana og vernda.

Hvernig gæti Guð viðhaldið og verndað kirkjuna án aðstoðar stjórnmálamanna? Það er eins gott að ríkisvaldið aðstoði Guð við það að viðhalda þessari stofnun sem hann kom á fót. Guð nýtur góðs af miskunsemi Ríkisins almáttuga, náðarsamlegast.

Allt kristnihald í nokkurri mynd hefur lagst af í löndum þar sem skilið hefur verið milli ríkis og kirkju, eins og sést best í Bandaríkjunum.

En af öllum öfugmælum slepptum, þá tel ég að það sé í þágu allrar sanngirni, og kristninnar sjálfrar, að skilið sé milli ríkis og kirkju hið snarasta.

Sindri Guðjónsson
[e-mail]

Betri borg

Dagurinn í gær var góður dagur í Reykjavík. Ný borgarstjórn tók við störfum eftir 12 ára valdasetu sósíalista og vinstri aflanna. Hér á þessari síðu og fleiri síðum sem aðhyllast hægri stefnu, frelsi einstaklingsins, lágum sköttum og minni afskiptum hins opinbera hefur fráfarandi stjórn Reykjavíkurborgarinnar verið mikið gagnrýnd enda hafa störf hennar einkennst af vinstri stefnu, miðstýringu, háum sköttum og mikilli skuldarsöfnun borgarinnar. Ekki stendur til að ílengja þá gagnrýni hér. Sem betur fer er þeim tíma lokið. Eða hvað...?

Ekki einn flokkur talaði um það fyrir nýafstaðnar kosningar að minnka útsvar í borginni. Eg held meira að segja að ég fari með rétt mál þegar ég segi að enginn flokkur hafi nokkurs staðar á landinu lofað að lækka útsvar í sínu sveitafélagi. (fullyrt með fyrirvara).

Allir þeir flokkar sem buðu fram í Reykjavík töluðu eins og nóg væri til af peningum sem lægju bara og biðu eftir að verða eytt. Eins og síðasta borgarstjórn hefði bara lagt hellings fjármagn til hliðar sem nú væri kominn tími á að eyða. Svo er nú aldeilis ekki. Það er ljóst að flokkarnir reyndu að kaupa sér atkvæði með því að lofa borgarbúum að þeir ætluðu að verða duglegir að taka af þeim peninga og eyða þeim. Eins fáránlegt og það nú hljómar. Það er þó auðvitað aldrei lagt fram með þessum hætti.

Sjálfstæðisflokkurinn má þó eiga það að hann var líklega hófsamastur hvað varðar útgjaldaloforðin. En það er ekki nóg. Ég varð fyrir miklum vonbrigðum þegar hinn nýji borgarstjóri sagði við blaðamenn í gær að ekki standi til að lækka útsvarið. Það má vel vera að eftir óráðsíu R-listans sé ekki tækifæri til skattalækkana eins og er. En það ætti samt að vera markmið stjórnvalda að minnka útgjöld hins opinbera og lækka skatta. Reyndar stendur til að lækka fasteignaskatta og er það vel.

Eitt af stærstu verkefnum hins nýja meirihluta ætti að vera að taka til í fjármálum hins opinbera. Þegar Davíð Oddsson myndaði sína fyrstu ríkisstjórn árið 1991 þurfti ný ríkisstjórn heldur betur að taka til í fjármálum hins opinbera. Það er vissulega ekki auðvelt verkefni en þarf að gera engu síður. En það er svona sem vinstri menn skilja eftir sig eftir að hafa verið við völd.

En fyrir hönd ritstjórnar Íhald.is er ástæða til að óska borgarbúum öllum til hamingju með nýja borgarstjórn. Ég vona að borgin verði vel rekin og tekið verði á þeim vandamálum sem vinstri menn hafa skapað í borginni. Eins og fram kom í ritstjórnarviðhorfi hér í gær er ýmislegt sem betur má fara. Engu að síður er borgin og rekstur borgarinnar í góðum höndum. Eða það skulum við allavega vona.

Íhald.is mun vissulega veita núverandi meirihluta aðhald.

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

Vannýttir borgarfulltrúar

Í dag var tilkynnt um nefndarformennsku hins nýja borgarmeirihluta. Jafnframt því var kosið í borgarráð og nýr borgarstjóri kosinn.

Það er tvennt við hina nýju skipan að athuga. Í fyrsta lagi er óskiljanlegt af hverju Þorbjörg Helga Vigfúsdóttir er ekki gerð af formanni menntaráðs. Hún er menntuð í faginu og enginn frambjóðenda hefur látið einhver mál eins mikið til sín koma eins og Þorbjörg hefur gert um menntamál. Þetta finnst mér að nýr borgarstjóri þurfi að útskýra fyrir þeim (t.a.m. mér) sem völdu Þorbjörgu til starfa í prófkjöri s.l. haust. En burtséð frá því þá skal það endurtekið að Þorbjörg er menntuð í faginu og líklega enginn hæfari til starfsins en hún á meðal borgarfulltrúanna.

Í öðru lagi er óskiljanlegt að Guðlaugur Þór Þórðarson sem dregið hefur sig út úr borgarmálum skuli taka við formennsku í stjórn Orkuveitunnar. Er ekki nóg að vera alþingismaður? Var virkilega enginn borgarfulltrúi sem vildi taka þetta að sér? Var algjör nauðsyn að sækja mannskap út fyrir borgarstjórnarflokkinn? Og ef það var nauðsyn, af hverju var þá ekki einhver sóttur sem hefur reynslu af fyrirtækjarekstri?

Það boðar ekki gott ef þetta er það sem koma skal. Hæfni og reynsla á að vera fyrsta ástæða fyrir vali manna í nefndir, ekki vinskapur og vinagreiðar.

Gísli Freyr

Mánudagspósturinn 12. júní 2006

Veslings Samfylkingin. Hún skammast endalaust út í ríkisstjórnarflokkana á þeim forsendum að um sé að ræða valdabandalag sem þurfi að koma frá völdum þegar ljóst er að forystumenn flokksins vilja ekkert heitar en að komast í ríkisstjórn með öðrum þessara flokka. Að vísu er talið í þeim efnum út og suður. Fyrir síðustu alþingiskosningar beitti Samfylkingin sér fyrst og fremst gegn Sjálfstæðisflokknum og svo gott sem útilokaði fyrir vikið samstarf við hann eftir kosningar. Hins vegar gerði hún sér dælt við Framsóknarflokkinn. Síðan hefur komið annað hljóð í strokkinn. Ófáir forystumenn Samfylkingarinnar tala nú vel um hugsanlegt samstarf við Sjálfstæðisflokkinn í landsmálunum en virðast á móti vera orðnir afhuga samvinnu við Framsókn.

Þannig sagði Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, formaður Samfylkingarinnar, eftir nýafstaðinn flokkstjórnarfund flokksins að síðustu sveitarstjórnarkosningar hafi sýnt að samstarf við Framsóknarflokkinn væri ekki vænlegt til árangurs. Alls staðar þar sem Samfylkingin hefði verið í samstarfi við framsóknarmenn hefði hún tapað fylgi. Þetta verður ekki skilið öðruvísi en að nú eigi að útiloka samstarf við Framsókn. Sá möguleiki verði allavega ekki fyrsti kostur. Sem dæmi um daður við Sjálfstæðisflokkinn er grein Björgvin G. Sigurðssonar, þingmanns Samfylkingarinnar, í Blaðinu í dag þar sem hann segir m.a. að Geir H. Haarde, formaður Sjálftæðisflokksins, hafi gefizt upp á að koma flokki sínum í nýja ríkisstjórn með einhverjum öðrum flokki en Framsókn, t.d. Samfylkingunni sem Björgvin segir vaxandi stuðning við í báðum flokkum.

Grein Björgvins er annars furðuleg samsetning svo pent sé til orða tekið. Honum er tíðrætt um að samstarf Framsóknar og Sjálfstæðisflokksins sé valdabandalag þó staðreyndin sé sú að hann, eins og annað Samfylkingarfólk, hefur lítil efni á slíku tali eftir aðild Samfylkingarinnar að R-listanum í Reykjavík sem án efa er alræmdasta dæmi Íslandssögunnar um pólitískt valdabandalag. Það væri annars efni í sérstaka grein að fjalla um allar þær furður sem finna má í grein Björgvins og sennilega mann í fullu starfi árið um kring að fara með þeim hætti yfir allt það sem frá honum fer. Læt ég nægja að nefna að í lok greinarinnar talar Björgvin hátíðlega um “[ö]flugt starf og stefnumótun innan Samfylkingarinnar síðustu sex árin á vettvangi sveitarstjórna og landsmála ...”

Þessi ummæli Björgvins eru all merkileg í ljósi þess að forysta flokksins hefur nú gengizt við því að niðurstöður síðustu sveitarstjórnarkosninga hafi verið mikil vonbrigði og að sögn formannsins er ástæðan fyrir slöku gengi sú að innra starf flokksins hafi ekki verið að skila sér sem skyldi. Forystan hefur einnig viðurkennt að fylgi flokksins, sérstaklega á undanförnum mánuðum, sé engan veginn ásættanlegt og skyldi engan undra. Þannig hefur fylgið verið innan við kjörfylgi í hverjum mánuði utan tvo samkvæmt skoðanakönnunum Gallup síðan Ingibjörg Sólrún tók við formennsku í flokknum fyrir ári síðan. Að meðaltali hefur það verið 29%. Á sama tíma hefur fylgi Sjálfstæðisflokksins verið að meðaltali 41% samkvæmt sömu könnunum.

Ég veit því eðli málsins samkvæmt ekki almennilega hvað Björgvin er að tala um. Eins og áður var komið inn á var skipt um formann í Samfylkingunni fyrir ári síðan, en það var gert sérstaklega vegna óánægju með árangurinn af flokksstarfinu. Vonir stóðu til þess að nýr formaður myndi auka verulega á fylgi flokksins en nú ári síðar sjást þess engin merki. Þvert á móti var fylgi Samfylkingarinnar mun oftar í eða yfir kjörfylgi í skoðanakönnunum á meðan Össur Skarphéðinsson var formaður flokksins. Ingibjörg talar nú um að Samfylkingin sé búin að festa sig í sessi sem 30% flokkur þó staðreyndin sé sú að núorðið nái flokkurinn einungis upp í 30% fylgi samkvæmt skoðanakönnunum á góðum degi. Fyrir síðustu þingkosningar setti Samfylkingin reyndar markið á 40% fylgi  og að flokkurinn yrði stærri en Sjálfstæðisflokkurinn og þar með stærsti flokkur landsins. Síðan eru liðin rúm þrjú ár og hefur fylgi flokksins fremur hrakað síðan en hitt eins og áður segir.

En svo fjallað sé áfram um innra starf Samfylkingarinnar þá eru ummæli Björgvins jafnvel enn furðulegri í ljósi þess að Ingibjörg Sólrún hefur ítrekað sagt að þar sé að leita skýringa á lélegu gengi flokksins til þessa. Ekkert virðist þó hafa gerzt í þeim efnum síðasta hálfa árið frá því Ingibjörg Sólrún sagði að til stæði að taka til hendinni þar í ljósi minnkandi fylgis í skoðanakönnunum. Nú hefur Ingibjörg aftur kennt innra starfi Samfylkingarinnar um slakt gengi í sveitarstjórnarkosningunum. Að vísu verður að hafa í huga að Ingibjörgu er tamt að kenna einhverjum öðrum um en sér sjálfri þegar eitthvað bjátar á. Þannig var það ekki henni að kenna að hún varð að hætta sem borgarstjóri Reykjavíkur eftir að hafa gengið svo hressilega á bak orða sinna að fá dæmi eru um annað eins. Nei, það var allt Vinstri-grænum og Framsókn að kenna.

Þegar Samfylkingin náði engu af upphaflegum markmiðum sínum í þingkosningunum 2003 var það allt Össuri Skarphéðinssyni að kenna þar sem hann var formaður flokksins. Engu skipti að kosningabarátta Samfylkingarinnar snerist öll um Ingibjörgu og að Össur hafi að sama skapi varla sést. Eftir að Ingibjörg varð síðan formaður er slæmt gengi í skoðanakönnunum og sveitarstjórnarkosningum ekki Ingibjörgu að kenna heldur innra starfi flokksins, þ.e. hinum almenna flokksmanni. Það er því furðulegt að hlusta á Ingibjörgu nú saka ríkisstjórnina um að kenna öðrum um og sjá ekkert hjá sjálfri sér. En vissulega ber að hafa í huga að hún er ekki beint ókunnug þeirri iðju að kasta steinum úr glerhúsi.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Gullkornið á sunnudegi

“When your values are clear to you, making decisions becomes easier.”

Roy Disney

Mínus einn blóðþyrstur morðingi

Að sögn Abu Musab Zarqawi hefur hann og ,,fylgjendur” hans drepið þúsundir íraskra borgara og hundruðir hermanna þeirra erlendu þjóða sem hafa eða hafa haft hermenn í Írak. Þeir hafa margoft lýst yfir ábyrgð á sprengingum sem drepið hafa meðal annars konur og börn og það er ekki að sjá að þeir skammist sín nokkuð fyrir slíkt – jafnvel þó meirihluti fórnarlamba þeirra aðhyllist einnig hina ,,friðsömu” trú, islamstrú.

Ólíkt því sem margir fjölmiðlar hafa haldið fram reis al-Zargawi ekki upp eftir innrás bandamanna í Írak í mars 2003. Það reyndar hentar fjölmiðlamönnum ágætlega að spila al-Zargawi sem einhverja frelsishetju Íraks. Ekki veit ég af hverju.

Al-Zargawi (sem var Jórdani) hét í raun Ahmed Fadel Nazal al-Khalayleh. Hann var fyrst álitinn hættulegur og ,,merktur” sem slíkur árið 2002. Bæði utanríkisráðuneyti Bandaríkjanna og þýska alþjóðlega hryðjuverkadeildin (sem berst nú gegn hryðjuverkum þó nafnið sér ruglandi) færðu fram gögn sem sönnuðu og sýndu að al-Zargawi hefði reynt að smygla efna- og eiturvopnum til Rússlands, V-Evrópu og Bandaríkjanna. Hann hafði komið sér vel fyrir í Írak sem (þá) tengiliður við al Qaeda í gegnum samtök sem heita Ansar al-Islam.

Til að gæta allrar sanngirni þá eru til heimildir sem benda til þess að al-Zargawi og bin Laden hafi verið óvinir hér á árum áður. En eftir að al-Zargawi kom til Íraks árið 2002 til að komast undir læknishendur byrjaði hann eins og áður sagði að mynda góð tengsl við al-Qaeda.

En burtséð frá því hvort að þeir hafi verið vinir eða óvinir þá byggist líf þeirra og skoðanir á hatri. Þetta vita allir þó alltaf séu einhverjir vinstri menn og einstaka fjölmiðlar sem sjá meiri hættu af George W. Bush (sem verður farinn úr embætti innan þriggja ára) en mönnum eins og bin Laden og al-Zargawi.

En ég ætla nú ekki að fara að gefa þessum mönnum þann heiður að rifja upp ævisögu þeirra hér. Sem betur fer er nú einum blóðþyrsta morðingjanum færra í heiminum.

Það þykir nú ekki merkilegra en svo að einn aðal hryðjuverkamaðurinn í Írak hafi verið drepinn að það var þriðja frétt RÚV í gærkvöldi og áttunda frétt NFS. Hversu oft ætli Al-Zargawi og verk hans hafi verið fyrsta frétt fjölmiðlanna á meðan hann var á lífi og ,,gekk vel” í uppreisn sinni?

Al-Zargawi fer nú væntanlega til fundar við Yasser Arafat og fleiri samstarfsmenn í hryðjuverkabransanum. Það fjölgar vonandi fljótt á þeim fundi.

Gísli Freyr Valdórsson
[e-mail]

p.s. Þeir sem hafa áhuga geta lesið hér um lokaaðgerðirnar gegn al-Zargawi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bíll óskast - brú til sölu!

Séu fréttir af samningsdrögum Sjálfstæðismanna í Reykjavík og Björns Inga Hrafnssonar réttar er augljóst að besti staðurinn til að fá kjánalega góða samninga er í Valhöll. Fréttablaðið og Rúv segja frá því að skiptingin verði í grófum dráttum þessi:

Framsókn fær:
Formensku í Borgarráði, ÍTR, Velferðarráði og Menningar- og ferðamálaráði eða formennsku í 3 af 7 málefnanefndum borgarstjórnar auk borgarráðs.
Þar að auki fái Framsókn svo stjórnarformennsku í Faxaflóahöfnum.

Sjálfstæðisflokkurinn fær:
Borgarstjóra, forseta borgarstjórnar, formennsku i Framkvæmdaráði, Menntaráði, Skipulagsráði, Umhverfisráði og stjórn Orkuveitunnar.

Það þýðir að Björn Ingi verður formaður Borgarráðs og líklega tveggja málefnanefnda, Óskar Bergsson varaborgarfulltrúi fær svo formennsku í einni. Sjö borgarfulltrúar skipta verkefnum Sjálfstæðisflokks með sér, en forseti borgarstjórnar mun veljast í formennsku í einni málefnanefnd. Þar að auki hefur komið fram að leitað verði utan borgarstjórnarflokksins til að manna stjórn Orkuveitunnar. Hver eiga verkefni borgarstjórnarflokks Sjálfstæðisflokksins þá að vera? Við eigum sterkan og góðan hóp fólks sem fór fyrir Sjálfstæðismönnum í Reykjavík, hversvegna á að leita út fyrir þann hóp að manna ábyrgðarstöður í borginni?

Einhverskonar helmingaskipti liggja á borðinu. Það getur verið að í ríkisstjórn myndist meira traust milli manna og flokka við slík skipti en styrkleikahlutföll milli flokkana tveggja eru 87,5% á móti 12,5%. Ef að við vörpum þessum hlutföllum yfir á þingið þá myndi það þýða að sjálfstæðismenn hefðu 29 þingmenn á móti 4 þingmönnum framsóknar, dettur einhverjum í hug að við þær aðstæður yrði boðið upp á helmingaskipti? Til að bíta höfuðið af skömminni hefur því verið fleygt að þessi hugmynd um helmingaskipti sé frá Sjálfstæðismönnum komin!

Hvernig stendur á þessari samningatækni? Þetta er sérstaklega furðulegt í ljósi þess að Framsókn mun ekki getað mannað þessar stöður almennilega og málaflokkarnir þeirra munu líða fyrir og þar með meirihlutinn. Þarna munu aðalmenn í borgarstjórn með verulegan atkvæðafjölda á bak við sig þurfa að una því að sitja með hendur í skauti og á meðan að varamaður framsóknar með örfá atkvæði að baki sér hefur gríðarleg áhrif. Allir frambjóðendur Sjálfstæðisflokksins frá 13. sæti og uppúr tóku þátt í kostnaðarsömu prófkjöri, 10 þeirra fengu fleiri atkvæði þar en Framsóknarflokkurinn í kosningunum í Reykjavík.

Framsókn er ekki endilega greiði gerður með þessum ofurdíl, þeir mega síst við því að koma fyrir sjónir sem gráðugur flokkur sem fær alltof mikil áhrif miðað við fylgi. Ekki varð forsætisráðuneytið þeim til heilla og það er alls ekki víst að þessi samningur verði þeim að góðu. Kannski er eina von skynseminnar sú að Björn Ingi hafni samningnum og fari fram á minna, með þeim orðum að hann vilji einbeita sér að færri málum og gera meira. Þannig myndi hann strax sýna að þar er ekki dæmigerður framsóknarmaður á ferð og gera mikið til að endurreisa trúverðugleika flokksins.

Hvað vakir fyrir samningamönnum Sjálfstæðismanna er mér hulin ráðgáta. En ég veit að næst þegar ég þarf að kaupa mér bíl eða selja brú þá leita ég til borgarstjórnaflokks Sjálfstæðisflokksins.

Friðjón R. Friðjónsson
fyrrv. varaformaður S.u.s.

Mánudagspósturinn 5. júní 2006

Ég geri mér fullkomlega grein fyrir því að ég er ekki að flytja neinar fréttir þegar ég segi að erfitt sé að sjá að Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur, formanni Samfylkingarinnar, sé sjálfrátt og að hún fari í endalausa hringi í umfjöllunum sínum um menn og málefni. Þrátt fyrir það tekst henni einhvern veginn aftur og aftur að koma manni á óvart í þeim efnum. Í kvöldfréttum NFS 3. júní sl. var fjallað um hugsanlegar breytingar á ríkisstjórninni og hafði Ingibjörg þetta um málið að segja:

“Að fylgjast með þessari ríkisstjórn. Hún getur ekki stjórnað sjálfri sér, hvað þá að hún sé fær um að stjórna landinu og takast á við þau mörgu verkefni sem að hér bíða. Og ef að þær lausafregnir sem maður heyrir innan úr stjórnarheimilinu eru réttar að þá erum við núna væntanlega að fá þriðja forsætisráðherrann á jafnmörgum árum til þess að stjórna í ríkisstjórninni og ég hef ekki lengur tölu á því hve margir ráðherrar hafa skipt um stóla. Og það segir sig bara sjálft að menn sem að hafa svona skamma viðdvöl í embættum þeir ná ekki tökum. [...] Það sem ég skil nú eðlilega ekki er það að menn skuli ekki bara ganga hreint til verks og tilkynna þetta í stað þess að láta þetta liggja svona loftinu og valda, ja ég vil bara segja skemmdum á eigin starfi.”

Ingibjörg var þá spurð að því hvort hún teldi að til þess gæti komið að ríkisstjórnin liði undir lok áður en kjörtímabilinu lyki og var svarið þetta: “Ja, mér finnst að þessi ríkisstjórn eigi að segja af sér strax. Hún hefur engin tök á málunum og ef hún tæki hlutverk sitt alvarlega, og ríkisstjórnarflokkarnir væru eitthvað annað og meira heldur en bandalag um völd, þá myndi ríkisstjórnin segja af sér.”

Í stuttu máli: Þrír forsætisráðherrar á þemur árum og einhverjar fleiri breytingar á ráðherrum á 11 ára valdatíma jafngildir því að ríkisstjórnin hafi ekki stjórn á sjálfri sér, sé bandalag um völd, taki ekki hlutverk sitt alvarlega og ætti því að segja af sér strax.

Það er nefnilega það. En hvað með R-listann, eitthvert frægasta valdabandalag Íslandssögunnar? Þar horfðum við upp á þrjá borgarstjóra á tveimur árum, ófáar breytingar á formennsku í nefndum Reykjavíkurborgar og nánast endalausan vandræðagang t.a.m. í tengslum við mál Þórólfs Árnasonar, endalok R-listans og svo ekki sé minnzt á brotthvarf Ingibjargar sjálfrar úr stóli borgarstjóra eftir að hafa gengið svo hressilega á bak orða sinna að fá dæmi eru um annað eins.

Nei, það er allt annað mál. Það var R-listinn, það voru vinstrimenn. Það gilda auðvitað allt önnur lögmál um þá en hægrimenn! Þetta er sjónarmiðið hjá Ingibjörgu og ófáum á vinstrivængnum. Dæmin sanna það svo um munar. Og svo kallar þetta fólk sig margt hvert jafnaðarmenn sem væntanlega vilja að eitt gildi um alla. Og svo er siðgæðið jafn tvöfalt ef ekki þrefalt og raun ber vitni.

Og því miður er þetta langt því frá að vera eitthvert einsdæmi. Nægir sennilega að nefna endalaust tal Ingibjargar og fleiri vinstrimanna á undanförnum árum um að ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknar væri búin að sitja of lengi og því væri tímabært að skipta um stjórn. Sem kunnugt er hafa sjálfstæðismenn og framsóknarmenn starfað saman í ríkisstjórn síðan 1995, ári skemur en R-listinn hafði þá haldið um stjórnartaumana í Reykjavík.

Samkvæmt formúlu Ingibjargar hefði fyir löngu átt að vera búið að skipta um ráðamenn í Ráðhúsi Reykjavíkur, þ.e. ef það sama ætti að gilda um alla. En nei, þessi formúla gildir að sjálfsögðu bara um hægrimenn. Ingibjörg lét meira að segja hafa eftir sér á dögunum að slit R-listans hafi verið mistök. Hann átti bara að halda áfram að vera við völd í borginni um ókomna tíð ef hún hefði mátt ráða. Engin þörf á neinum breytingum þar.

Þess ber þó að geta að þó að mér blöskri þessi framkoma Ingibjargar þá fagna ég henni engu að síður því hún gerir ekkert annað en að grafa enn frekar undan trúverðugleika hennar sem út af fyrir sig var ekki mikill fyrir. Skemmst er að minnast þess þegar Ingibjörg hvarf úr sæti borgarstjóra og fór út í landsmálin, þvert á fyrri og margítrekaðar yfirlýsingar. Þá sagðist t.a.m. Dagur B. Eggertsson, núverandi oddviti Samfylkingarinnar í Reykjavík, vera sannfærður um að hún myndi ekki gera það enda snerist málið um túverðugleika hennar. Þegar hún svo hafði farið í landsmálin skipti Dagur um skoðun, eins og ekta krata er von og vísa, og fagnaði þeirri ákvöðun hennar!

Trúverðugleiki er greinilega ekki sterkasta hlið þessa fólks sem þó mun vera það skásta sem Samfylkingin getur teflt fram til forystu. Það er því kannski ekki að furða að illa gangi hjá henni, hvort sem það er í sveitarstjórnarkosningum eða á öðrum vígstöðvum. Þegar fylgið hafði hrunið af flokknum samkvæmt skoðanakönnunum fleiri mánuði í röð í lok síðasta árs sagði Ingibjörg Sólrún að efla þyrfti innra starf hans og var t.a.m. nýr framkvæmdastjóri sérstaklega ráðinn af því tilefni. Eftir slæmt gengi í sveitarstjórnarkosningunum sagði Ingibjörg síðan þetta sama. Hefur s.s. ekkert gerzt í þessum málum undnfarið hálft ár? Það er ekki að sjá.

Því má síðan bæta við að það er ekki eins og það sé eitthvað óalgengt að reglulegar breytingar séu gerðar á ríkisstjórnum landa. Ef eitthvað þá er það algengt fremur en hitt. Stutt er t.a.m. síðan ríkisstjórn Verkamannaflokksins í Bretlandi var að stóru leyti stokkuð upp sem er langt því frá í fyrsta skiptið sem það gerist á þeim bænum. Ingibjörg er væntanlega þeirrar skoðunar að sú stjórn eigi að segja af sér líka. Eða hvað? Nei, hvernig læt ég. Það eru vinstrimenn!

---

Þjóðarhreyfingin svokallaða hefur kært meinta framgöngu Framsóknarflokksins í Reykjavík í aðdraganda borgarstjórnarkosninganna. Haft var eftir Ólafi Hannibalssyni, eins af forystumönnum hreyfingarinnar, í fjölmiðlum að tillaga um að leggja fram kæruna í nafni Þjóðarhreyfingarinnar hafi verið lögð fram á fundi og “verið samþykkt einróma af öllum fundarmönnum.”

Síðast þegar ég vissi hélt þessi hreyfing ekkert félagatal. Í gegnum tíðina hefur hún haft á að skipa í kringum fjórum meðlimum, en þeim virðist þó frekar hafa farið fækkandi en hitt. Af fréttinni að dæma mætti hins vegar halda að einhverjir tugir hafi verið viðstaddir þennan fund. A.m.k. nógu margir til þess að það þótti frétt að tillagan skyldi hafa verið samþykkt einróma af öllum fundarmönnum.

---

Einhvern veginn kemur mér annars ekki á óvart að Halldór Ásgrímsson sé á leið út úr stjórnmálunum, enda gerði ég ráð fyrir því fyrir tveimur vikum síðan. Svo virðist annars sem framsóknarmenn séu búnir að gefast upp á forsætisráðuneytinu. Ekki réðu þeir við það lengi.

Hins vegar finnst mér æði sérstætt að rætt sé um endurkomu Finns Ingólfssonar, fyrrv. Varaformanns Framsóknarflokksins, í stjórnmálin og að hann taki við sem formaður flokksins. Maður sem gafst upp á stjórnmálunum fyrir nokkrum árum. Ætli það megi þá ekki allt eins búast við hliðstæðri endurkomu Árna Magnússonar í forystusveit Framsóknar innan einhverra ára, þ.e. auðvitað að því gefnu að flokkurinn haldi áfram að vera til.

Annars held ég að hagsmunum Framsóknarflokksins yrði bezt borgið ef Guðni Ágústsson tæki við forystu flokksins. Ólíkt Halldóri er Guðni a.m.k. mjög skemmtilegur :)

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Gullkornið á sunnudegi

„Svo má elska einn, að enginn sé hataður þar fyrir.  Foreldri rækir afkvæmi sitt og tekur ekkert frá öðrum með því. […] Sama gegnir um ættjarðarástina.“ 

Hr. Sigurbjörn Einarsson, biskup Íslands.

Hvar er vinstri sveiflan?

Frá kosningum hef ég ítrekað lesið og heyrt þá fréttaskýringu að í kosningunum síðastliðna helgi hafi falist nett vinstri sveifla. Því til stuðnings er það nefnt að Samfylking og hafi bætt við sig svo mörgum fulltrúum í stærstu sveitarfélögunum, þetta er ekki satt. Ég fylgdist með Sigmundi Erni á kosninganóttina óðamála ruglast á Hafnarfirði og Kópavogi, Sjálfstæðisflokki og Samfylkingu og mér dettur helst í hug að örvæntingarfullar og kjánalegar tilraunir hans til að láta sem stórtíðindi fælust í hverri frétt, í bland við skvettu af óskhyggju hafi ýtt þessari hringavitleysu af stað. Ágúst Ólafur talnatröll ítrekaði vitleysuna í þættinum í Ísland í bítið í vikunni, en þar er ekki úr háum söðli að falla þegar kemur að skilningi á tölum, því lítið á því mark takandi.

Ef við skoðum 10 stærstu sveitarfélögin þá kemur í ljós að bæjarfulltrúarnir tvístrast frá framsókn í allar áttir.

Reykjavíkurborg Framsókn 2002 - Átti tvo fulltrúa í R-listanum 2006 - Björn Ingi Hrafnsson Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 6 fulltrúa 2006 - Fékk 7 fulltrúa Niðurstaða: +1 Frjálslyndir 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Samfylking 2002 - Átti fjóra fulltrúa í R-listanum 2006 - Fékk fjóra (Björk Vilhelmsdóttir er ekki í Samfylkingunni en hún var á framboðslista þeirra þannig að hún telst með fulltrúum Samfylkingarinnar.) Niðurstaða: Óbreytt Vinstri-grænir 2002 - Átti tvo fulltrúa í R-listanum 2006 - Fengu tvo fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt	Kópavogsbær Framsókn 2002 - Fékk 3 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: -2 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 5 fulltrúa 2006 - Fékk 5 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 3 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: -1 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1
Hafnarfjarðarkaupstaður Framsókn 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk engan fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: -2 Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 6 fulltrúa 2006 - Fékk 7 fulltrúa Niðurstaða: +1 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1	Akureyrarkaupstaður Framsókn 2002 - Fékk 3 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: -2 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 3 fulltrúa Niðurstaða: +2 Vinstri-grænir 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: +1
Reykjanesbær Framsókn 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 4 A-listans Niðurstaða: Óbreytt Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 6 fulltrúa 2006 - Fékk 7 fulltrúa Niðurstaða: +1 Frjálslyndir 2002 - Ekki með 2006 - Fékk engan fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Samfylking 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 3 fulltrúa af 4 A-listans Niðurstaða: -1 Vinstri-grænir 2002 - Ekki með 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1	Garðabær Framsókn 2002 - Fékk 2 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 3 A-listans Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 1 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 3 A-listans Niðurstaða: Óbreytt Vinstri-grænir Ekki með Bæjarlistinn fékk 3 fulltrúa, ekki tókst að finna í gúglinu hvar mætti staðsetja þriðja fulltrúa listans, Hjördísi Evu Þórðardóttur nema kannski í Sjálfstæðisflokknum þar sem hún var opinber stuðningsmaður Bolla Thoroddsen í prófkjöri Sjálfstæðismanna í Reykjavík!
Mosfellsbær Framsókn 2002 - Fékk 2 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 3 A-listans Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 3 fulltrúa Niðurstaða: -1 Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 1 fulltrúa af 1 G-listans 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: +1 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa af 1 G-listans 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1	Sveitarfélagið Árborg Framsókn 2002 - Fékk 3 fulltrúa 2006 - Fékk 2 fulltrúa af 3 A-listans Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 2 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: +2 Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 4 fulltrúa af 1 G-listans 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: -2 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1
Akraneskaupstaður Framsókn 2002 - Fékk 2 fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: -1 Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 4 fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Frjálslyndir 2002 - Ekki með 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1 Samfylking 2002 - Fékk 3 fulltrúa af 1 G-listans 2006 - Fékk 2 fulltrúa Niðurstaða: -1 Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk 1 fulltrúa Niðurstaða: +1	Seltjarnarneskaupstaður Framsókn 2002 - Fékk 1 fulltrúa af 3 N-listans 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 2 N-listans Niðurstaða: Óbreytt Sjálfstæðisflokkur 2002 - Fékk 4 fulltrúa 2006 - Fékk 5 fulltrúa Niðurstaða: +1 Frjálslyndir Ekki með Samfylking 2002 - Fékk 1 fulltrúa af 3 N-listans 2006 - Fékk 1 fulltrúa af 2 N-listans Niðurstaða: Óbreytt Vinstri-grænir 2002 - Fékk engan fulltrúa 2006 - Fékk engan fulltrúa Niðurstaða: Óbreytt Hinn óflokksbundni Árni Einarsson náði kjöri 2002 sem þriðji maður Nes-listans hann féll út nú.

Samtekt á breytingum á fulltrúafjölda í 10 stærstu sveitarfélögum landsins.

B	D	F	S	V	Aðrir og óflokksb .
Reykjavíkurborg	-1	1	0	0	0
Kópavogsbær	-2	0	0	1	1
Hafnarfjarðarkaupstaður	0	-2	0	1	1
Akureyrarkaupstaður	-2	0	0	2	1	-1
Reykjanesbær	0	1	0	-1	0
Garðabær	-1	0	0	0	0	1
Mosfellsbær	-1	-1	0	1	1
Sveitarfélagið Árborg	-1	2	0	-2	1
Akraneskaupstaður	-1	0	1	-1	1
Seltjarnarneskaupstaður	0	1	0	0	0	-1
-9	2	1	1	6	-1

Niðurstaðan úr þessari athugun er sú að Framsókn tapar stórt og hinir flokkarnir skipta með sér fulltrúum þeirra. Sjálfstæðisflokkur tapar umtalsverður fylgi í einu kjördæmi þar sem fara saman sterkur bæjarstjóri í hópi andstæðinga og heiftúðugt prófkjör sem ekki hefur enn gróið heilt um. Á móti bætir Sjálfstæðisflokkur við sig 15% í Árborg sem koma beint frá Samfylkingu. Þar er ekki hægt að skýra breytinguna með neinu nema því að Árborgarbúar hafi hreinlega hafnað Samfylkingunni.

Samfylking eykur mest fylgi sitt á Akureyri eða um 10% og uppsker tvo nýja bæjarfulltrúa fyrir.Til samans má bera að Sjálfstæðisflokkur bætir við sig tæpum 8% í Kópavogi en bætir ekki við sig bæjarfulltrúa, í sama bæ bætir Samfylkingin við sig 3% og uppsker nýjan bæjarfulltrúa.

Vinstri-grænir mættu varla til leiks fyrir fjórum árum en eru nú að festa sig í sessi sem alvöru stjórnmálaflokkur, það er ekki hægt að segja um Frjálslynda.

Lesendur geta dæmt sjálfi hvort vinstri sveifla í hefðbundnum skilning hafi átt sér stað. Miðjuflokkur tapaði fylgi og flokkur með skýr stefnumál bætti mest við sig. Þar sem Samfylking og Sjálfstæðisflokkurinn lögðu fram skýra valkosti gekk þeim betur. Þar má nefna Hafnarfjörð (vinsæll bæjarstjóri), Reykjanesbæ (vinsæll bæjarstjóri), Kópavog (Áframhaldandi uppbygging) og Seltjarnanes (Vinsæll bæjarstjóri með skýr stefnumál.)

Lærdómurinn sem menn eiga að draga er að ef ekki eru boðnir fram sterkir og vinsælir bæjarstjórar þá eigi þeir að setja fram skýr stefnumál sem kjósendur skilja, það er vænlegra til árangurs en loforð um útgjöld og miðjumoð.

Friðjón R. Friðjónsson