Samfylkingin, talsmenn umbóta í landbúnaði?

Samfylkingin lagði það til á dögunum að verndartollar á matvælum yrðu lagðir niður. Það er afbragðs góð hugmynd. Ef að Samfylkingin kemst í ríkisstjórn eftir næstu kosningar mun ég heimta að loforð þetta komist í framkvæmd.

Formaður Bændasamtakanna brást illur við þessum hugmyndum, og sagði að þetta myndi þýða endalok íslensks landbúnaður. Ingibjörg Sólrún var ekki sammála þessu og sagði forræðishyggju og miðstýringu vera helsta mein íslensk landbúnaðar, og aftur hittir Ingibjörg naglann á höfuðið.

Samfylkingin er því orðinn einn helsti talsmaður raunverulegra umbóta í íslenskum landbúnaði. Hins vegar verða hægrimenn að setja einn varnagla við umbóta stefnu Samflykingarinnar. Það vill nefnilega svo til að Samfylkingin er einn helsti stuðningsflokkur aðildar Íslands að Evrópusambandinu. Evrópusambandið er eitt “landbúnaðar miðstýringar forræðishyggju framsóknar skrímsli”. Hvorki meira né minna en 46% að fjárlögum sambandsins renna í landbúnðainn. 46%!. Fyrr má nú rota en dauðrota. Sameiginleg landbúnaðarstefna Evrópusambandsins kæmi skattgreiðendum á Íslandi ekki vel.

Sindri Guðjónsson
sindri79(a)gmail.com

Ómakleg árás

Arnar Þór Stefánsson ræðst á formann Sjálfstæðisflokksins með frekar ómaklegum hætti á Deiglunni í gær. Í grein sem hann kallar "Að þekkja sinn vitjunartíma í pólitík" gerir hann kröfu um að þeir þingmenn sem komu inn á þing 1991 eða fyrr þekki sinn vitjunartíma, standi upp og hætti.

"Höfundur þessa pistilis er þeirrar skoðunar að almennt séð séu 16 ár á þingi feykinógur tími til setu þar. Á þeim tíma geti þingmenn, þó einkum stjórnarþingmenn, komið mörgu því til leiðar sem þeir hafa sannfæringu fyrir, að minnsta kosti meginlínum í þeirri sannfæringu. Þingmenn Sjálfstæðisflokks sem komu inn á þing árið 1991 eða fyrr hafa til að mynda haft öll tækifæri í þessum efnum og nýtt þau reyndar býsna vel. Nú er hins vegar að mati pistilshöfundar komið að leiðarlokum."

Þarna er ómaklega vegið að formanni Sjálfstæðisflokksins en hann hefur eins og allir þekkja, setið lengst sjálfstæðismanna sem hyggjast sitja áfram. Geir kom inn á þing 1987. Af stjórnarþingmönnum hafa einungis hann, Guðni Ágústsson og Valgerður Sverrisdóttir setið síðan þá. Nú má vera að Arnar sé að beina orðum sínum að Guðna og Valgerði en þar sem hann kvartar undan því að þurfa að kjósa þaulsetið fólk í prófkjörum, þá held ég að hann sé að beina þessari ósk sinni til eigin flokksmanna. Þar hittir hann fastast fyrir formann flokksins. En Arnari finnst ekki nóg að velta formanninum. Hann vill líka slá af fjármálaráðherra, sjávarútvegsráðherra, samgönguráðherra og dóms- og kirkjumálaráðherra. Þá vill hann losna við fyrrverandi umhverfisráðherra og formann samgöngunefndar útaf þingi. Arnar er ekki að boða endurnýjun heldur hallarbyltingu!

Það er erfitt að segja hver ásetningur Arnars er. Arnar er úr Mosfellssveit og því er Brútusarlag hans gegn þingmanni heimabæjarins eftirtektarvert.

Lokaorð greinar Arnars eru:

"Þaulseta er ekki göfug hvort sem er í veislum eða á Alþingi. Það er almenn kurteisi að standa upp úr sætum sínum fyrir nýju fólki þegar menn hafa setið að borðum alltof lengi. Þessari kurteisi er almennt ekki fyrir að fara í nægjanlegum mæli hjá þeim þingmönnum sem komu inn á Alþingi vorið 1991 eða fyrr. Að þekkja sinn vitjunartíma er góður eiginleiki í pólitík sem öðru."

Það væri sniðugt fyrir Arnar að senda grein sína beint á eftirfarandi aðila í stað þess að vega að þeim undir rós. Þingmenn Sjálfstæðisflokksins sem komu inn á þing 1991 eða fyrr eru: Árni M. Mathiesen, Björn Bjarnason, Einar K. Guðfinnsson, Geir H. Haarde, Guðmundur Hallvarðsson, Sigríður A. Þórðardóttir, og Sturla Böðvarsson.

Krafa Arnars nú er líka krafa um að varaformaður Sjálfstæðisflokksins hætti afskiptum af pólitík eftir 8 ár, þá verður hún fimmtug. Guðlaugur Þór, Birgir Ármannsson og Sigurður Kári  hætti á þingi ekki síðar en eftir 12 ár en þá verða þeir tveir fyrrnefndu um fimmtugt og Sigurður 45 ára, öllsömul greinilega "over the hill".

Það er ekki árafjöldinn sem ræður erindi manna heldur spurningin hvort viðkomandi stjórnmálamaður hafi sýn og markmið, hvort hann eigi hugsjónir og hugmyndir sem eiga erindi inn í sali alþingis. Það má vera að einhverjir þingmenn missi erindi sitt á 16 árum en sumir missa það enn fyrr. Það er sérstaklega sárt að sjá menn sem hafa gefið sig út fyrir að vera málsvarar einkaframtaks og frjálshyggju ausa úr sjóðum almennings um leið og þeir komast í aðstöðu til þess. Svoleiðis stjórnmálamenn missa erindi sitt strax og þeir svíkja hugsjónir sínar og þurfa engin 16 ár til.

Friðjón R. Friðjónsson
www.fridjon.blog.is

Kaupa múslimar Jótlandspóstinn?

Fyrr í þessum mánuði hvatti Ekmeleddin Ihsanoglu, framkvæmdastjóri samtakanna Organization of the Islamic Conference (OIC), auðuga múslima til þess að fjárfesta í vestrænum fjölmiðlum í því skyni að hafa áhrif á það hvernig þeir fjölluðu um íslam. Ráðstefna þessi fór fram í Sádi-Arabíu og hana sóttu einkum ráðherrar og aðrir embættismenn frá aðildarríkjum samtakanna. "Íslamskir fjárfestar ættu að setja fé sitt í stóru fjölmiðlafyrirtæki heimsins svo þeir geti haft áhrif á stefnu þeirra í gegnum stjórn þeirra," sagði Ihsanoglu og bætti því við að íslömsk ríki ættu að starfrækja sjónvarpsstöðvar á ensku til þess að breyta áliti heimsins á íslam.

OIC eru stærstu samtök múslima í heiminum með 57 aðildarríki innanborðs. Þann 7. desember á síðasta ári fordæmdu þau dönsk stjórnvöld fyrir að neita að beita sér gegn meintri andúð á múslimum í dönskum fjölmiðlum eftir að Jótlandspósturinn hafði birt 12 teikningar af Múhameð. Á blaðamannafundi í Jeddah 28. janúar sl. gagnrýndu samtökin dönsk stjórnvöld aftur harðlega fyrir að hafa ekki beðist afsökunar á teikningunum. "Dönsk stjórnvöld hafa, með því að verja dagblaðið og neita að ritskoða það með ótvíræðum hætti, hvorki þjónað hagsmunum tjáningarfrelsisins né stuðlað að framgangi markmiða fjölmenningarhyggjunnar, innanlands eða á alþjóðlegum vettvangi. Dönsk stjórnvöld hefðu átt að fordæma teikningarnar skilyrðislaust," sagði  Ihsanoglu af því tilefni.

Framkvæmdastjórinn fagnaði ennfremur diplómatískum aðgerðum íslamskra ríkja gegn Danmörku og sagði að reiðin gegn landinu endurspeglaðist í því að múslimar sniðgengu danskar vörur. "Ef þeir hafa tjáningarfrelsið, þá hafa múslimar frelsi til að velja," sagði hann og aukinheldur að dönsk stjórnvöld "hefðu það ábyrgðarhlutverk að hafa stjórn á slíku efni sem æsti upp hatur og óumburðarlyndi gagnvart trúarbrögðum." Nú er s.s. hugmyndin að tryggja að vestrænir fjölmiðlar flytji aðeins fréttir sem múslimar eru sáttir við. Kaldhæðnin í þessu er hins vegar sú að helztu fjölmiðlar Vesturlanda gætu ekki verið meira undirgefnir múslimum en raunin er nú þegar.

Spurningin er hins vegar sú hvort Jótlandspósturinn muni verða fyrsta vestræna dagblaðið sem verður keypt og endanlega þaggað niður í gegnum íslamskt eignarhald?

Hjörtur J. Guðmundsson
hjorturg(a)hi.is

(Birt áður á ensku á The Brussels Journal)

Um frjáls viðskipti

Kanadíski rithöfundurinn John Ralston Saul hélt því fram í ræðu að frjáls viðskipti væru ekki leiðin til aukinnar hagsældar. Hann hélt því fram í sömu ræðu að besta leiðin að hagsæld þjóða væri að setja upp nógu skýr lög um milliríkjaviðskipti og jafnvel viðskiptahindranir sem kæmu í veg fyrir yfirburðastöðu stórfyrirtækja á alheimsmarkaði.

Ralston Saul endurspeglar hér viðhorf margra vinstri manna og þeirra sem almennt eru á móti hnattvæðingunni. Hann heldur því fram að hnattvæðingin sé rekin áfram á græðginni einni saman og í stað þess að stórfyrirtæki hafi ráðandi markaðsafl í sínu eigin landi nái þau ráðandi markaðsafli á alþjóðamörkuðum og minnka þannig frelsi manna til athafna og draga úr möguleikanum á velferðarþjónustu ríkja. Hann bendir á að fyrirtæki sem áður hafi borgað 45% tekjuskatt borgi nú í flestum löndum undir 20% skatt og það sé til komið af því ríkin vilja vera ,,samkeppnishæf á alþjóðamarkaði.” Saul heldur því fram að vegna þessara ,,lágu” skatta sé því minna fjármagn sem ríkin hafa til að sinna velferðarþjónustu og menntamálum.

Allt fjármagnið er að hans mati komið í hendurnar á þeim fáu sem hafa yfirtekið markaðinn. Andstæðingar hnattvæðingar telja að auður þjóðanna safnist á fáar hendur eftir því sem hnattvæðingin sé meiri. Með hugmyndina að ,,jafna” auð manna og þjóða að leiðarsljósi hafa þeir beitt sér gegn frjálsum viðskiptum og afnámi viðskiptahindranna.

Saul heldur því einnig fram, sem er mjög athyglisvert og vel þess virði að skoða, að stjórnmálamenn séu að afhenda alþjóðafyrirtækjum völd sín með því að opna fyrir frjáls viðskipti sem ýta undir frekari hnattvæðingu. Hann spyr hvernig fyrirtæki ætli sér að reka velferðarkerfi? Stjórnmálamenn og leiðtogar þjóðanna vita að hans mati hvað þjóðinni er fyrir bestu og hvernig kerfi þarf að reka í sínu eigin heimalandi. Hann telur að fyrirtæki eða ,,markaðurinn” sé ekki hæfur til að taka ákvarðanir um slíkt. Fyrirtæki sjái ekki um að reka velferðarkerfi einstakra þjóða eða sjá þeim fyrir menntun.

Af hverju hnattvæðing
Miðstýringu stjórnmálamanna af daglegu lífi borgarans hefur verið aflétt að miklum hluta. Mörg stór ríkisfyrirtæki hafa verið seld, má þar helst nefna ríkisbankana tvo og nú nýlega Landssímann. Svipuð þróun hefur átt sér stað erlendis. Þegar einkaaðilar eignast fyrirtækin (eða stofna sín eigin) þá hafa þeir fullkomið frelsi til að hefja útrás og athafna sig á alþjóðavísu. Íslensku bankarnir, Baugur, Össur, Marel og fleiri fyrirtæki hafa frelsi til að athafna sig erlendis.

Ástæðan fyrir hnattvæðingunni er eins og áður hefur komið fram að ríkin sjá sér hag í því að stunduð séu frjáls alþjóðaviðskipti. Jafnvel þó að einstaka ríki neiti af pólitískum ástæðum að gefa eftir höft sín á ákveðnar vörur (til dæmis Íslendingar með sjávarútveg og Frakkar með landbúnað) þá er í heildina litið viðurkennt að frjáls viðskipti efla hag þjóðanna. Það eru ekki ríkin sjálf sem standa í alþjóðviðskiptunum heldur leyfa þau fyrirtækjunum að sjá um slíkt.

En af hverju? Nálgumst við viðskipti við þriðja heiminn af kærleikanum einum saman? Líklega ekki. Við leitumst ekki því að skipta við ríki af því að okkur þyki svo vænt um fólkið þar. Hér skal nú ekki gert lítið úr bróðurkærleikanum en hafa ber í huga að manninum er einungis hæft að þykja vænt um sína nánustu, maka, börn, ættingja og svo framvegis, jafnvel þjóð ef þjóðin er lítil eins og Ísland. Nei, þjóðirnar sjá sér það í hag að stunda viðskipti sín á milli. Jafnvel þó að hlýtt sé hugsað til fátæku landanna í suðri og austri, er ljóst að það er beggja hagur að viðskipti eigi sér stað milli þeirra og ,,okkar.”

Það mál vel vera að vinstri menn hafi eitthvað til síns máls þegar þeir segja að einstaka fyrirtæki hafi ráðandi markaðsstöðu á alheimsmarkaði vegna hnattvæðingarinnar. Þá skal hins vegar minnast á að markaðurinn er opinn og í raun og veru endalaus. Það er alltaf hægt að stofna ný fyrirtæki og hefja rekstur. Það gildir sama lögmála í alþjóðaviðskiptum um samkeppni eins og annars staðar. Það er alveg rétt hjá John Ralston Saul að fyrirtæki sjá ekki um að reka velferðar- og menntakerfið. En hann gleymir því að frjáls milliríkjaviðskipti auka hagsæld þeirra þjóða sem taka þátt í þeim og skila fjármagni í ríkiskassann þó svo að það fjármagn sé ekki innheimt með beinni skattheimtu. Það er ljóst að sósíalisminn hefur blindað Saul að öllu leyti. Hagsæld milliríkjaviðskipta hefur ekkert með hægri-vinstri stjórnmál að gera. Hagsæld af milliríkjaviðskiptum er staðreynd.

Og þá er það stóra spurningin, stafar lýðræðinu ógn sökum hnattvæðingar? Svar mitt er að svo sé ekki. Eins og áður sagði hafa stjórnmálamenn minnkað ítök sín og þá sérstaklega í viðskiptum. Stjórnmálamenn geta í einhverjum tilvikum leyst ágreining um viðskiptasamninga milli ríkja og mótað stefnu alþjóðaviðskipta. Það eru hins vegar þeir einkaaðilar sem viðskiptin stunda sem sjá um restina.

Lýðræðinu stafar frekar ógn af alþjóðastofnunum eða fyrirbærum eins og Evrópusambandinu. Þegar lítill hópur manna tekur afdrífaríkar ákvarðanir fyrir fjöldann án þess að vera kosinn (líkt og framkvæmdarráð ESB gerir) er alltaf hætta á að lýðræðið sé á undanhaldi. Hér skal ekki fullyrt að slíkt eigi sér stað hvorki hjá Sameinuðu þjóðunum eða Evrópusambandinu en hættar er vissulega fyrir hendi. En eins og komið var að hér áður er alþjóðakerfið að mestu stjórnleysa og því lítil hætta á að lýðræðinu sé ógnað.

Gísli Freyr Valdórsson
gislifreyr(a)simnet.is

Meiri umræðu um Evrópumálin!

Ég vil endilega meiri umræðu um Evrópumálin, því meiri því betra raunar. Evrópusambandssinnar virðast þeirrar skoðunar að meiri umræða um málaflokkinn sé þeirra málstað í hag. Að vísu hefur það ítrekað sýnt sig að í þeirra orðabók þýðir umræða um Evrópumálin ekki almenn umræða heldur umræða sem hefur það að útgangspunkti að Ísland skuli ganga í Evrópusambandið. Umræða sem fær aðra niðurstöðu, sér í lagi þá að hagsmunum Íslands sé bezt borgið utan sambandsins, er því ekki umræða heldur eitthvað allt, allt annað.

Staðreyndin er sú að reynslan sýnir, bæði hér heima sem og erlendis, að aukin umræða um Evrópumálin leiðir allajafna til aukinnar andstöðu við Evrópusamrunann, eins og samrunaþróunin innan Evrópusambandsins hefur gjarnan verið kölluð - ekki til aukins stuðnings. Gildir þá einu hvort litið er til þjóðaratkvæðagreiðslunnar um evruna í Svíþjóð 2003, þjóðaratkvæðagreiðslnanna um fyrirhugaða stjórnarskrá Evrópusambandsins í Frakklandi og Hollandi á síðasta ári (sem notabene er engan veginn tímabært að afskrifa) eða þjóðaratkvæðagreiðslnanna um Evrópusambandsaðild í Noregi 1972 og 1994 svo dæmi séu tekin.

Í öllum þessum tilfellum töldu stjórnvöld að meirihlutastuðningur væri við umrædd samrunaskref í aðdraganda þess að ákvarðanir um þjóðaratkvæði voru teknar. En síðan fóru umræðurnar í gang og niðurstaðan var að meirihluti almennings hafnaði þeim. Rannsóknir í Frakklandi sýndu raunar að því meira sem fólk vissi um stjórnarskrá Evrópusambandsins og innihald hennar þeim mun líklegra var það til að hafna henni. Nú, þremur árum eftir að Svíar höfnuðu evrunni, er enn mikill meirihluti þeirra andvígur henni og langur vegur er frá því að Norðmenn séu á leiðinni í sambandið.

Hér á landi virðist tilhneigingin vera sú sama. Í byrjun árs 2002 sýndi skoðanakönnun Gallup að mikill meirihluti Íslendinga styddi aðild að Evrópusambandinu. Ári síðar, eftir að miklar umræður um Evrópumálin höfðu átt sér stað, bæði í kjölfar stofnunar Heimssýnar þá um sumarið og ítrekaðra yfirlýsinga forystumanna Samfylkingarinnar um að Evrópusambandsaðild yrði sett á oddinn hjá flokknum fyrir þingkosningarnar 2003, snerist spilið algerlega við og mikill meirihluti landsmanna var orðinn andvígur aðild samkvæmt könnunum.

Það er því alrangt þegar því er stundum haldið fram að við sjálfstæðissinnar viljum ekki að Evrópumálin séu rædd, hvort sem það er innan Sjálfstæðisflokksins eða annars staðar. Við viljum endilega að þessi mál séu rædd sem mest. Við viljum hins vegar að raunverulegar umræður um málaflokkinn eigi sér stað þar sem allar hliðar eru skoðaðar. Eins og áður segir teljast það hins vegar ekki umræður um Evrópumálin að mati Evrópusambandssinna nema niðurstaðan sé sú að Ísland eigi að afsala sér fullveldi sínu og ganga í Evrópusambandið.

Hjörtur J. Guðmundsson
hjorturg(a)hi.is

(Birtist áður í Morgunblaðinu 13. september 2006)
 

Tónlaus Samfylking

Það er rúmlega mánuður síðan umræða um ofurlaun og ójöfnuð fór af stað í þjóðfélaginu. Þá hlupu sósíalistar upp til handa og fóta og létu öllum illum látum um það hvað lífið á Íslandi væri nú erfitt og vont. Allt í einu var ,,samfélagsleg ábyrgð” orðin útþynnt orðahugtak sem hver stjórnmálamaðurinn og verkalýðsfrömuðurinn notaði sér máli sínu til framdráttar í þeirri umræðu sem fór fram á þessum tíma. Nú er hins vegar liðinn meira en mánuður og umræðan löngu búin. Hvorki Össur, Ingibjörg, ASÍ, Guðni né nokkur annar virðist hafa áhyggjur af því lengur hvað fólk hefur það slæmt og hvað fáir útvaldir hafa það allt alltof gott.

En það er athyglisvert að skoða hvernig umræðan fór fram og hver niðurstaðan varð. Ekki stendur til að gera það hér í löngu máli en þó verður stiklað á stóru.

Um leið og Ríkisskattstjóri var búinn að sitja sveittur yfir því að taka til lista yfir þá sem mestu skattana hefðu greitt og sent fjölmiðlum (enda algjört forgangsatriði á þeirri stofnun) fór allt í háaloft. Allt í einu kom í ljós, vinstrimönnum til mikillar óánægju, að til væri fólk á Íslandi með allt of háar tekjur.

Fyrrnefndir sósíalistar byrjuðu á því að ráðast á þessa örfáu menn sem hafa svokölluð ,,ofurlaun” (sem reyndar eru ekki laun heldur ýmiss konar tekjur). Síðan átti að taka lífeyrissjóðina fyrir. Össur og Ingibjörg kölluðu á ,,samfélagslega ábyrgð” lífeyrissjóðanna sem ættu hlutabréf í þessu fjármálafyrirtækjum sem væru að borga allt of há laun. Allt í einu áttu lífeyrissjóðir að hætta að ávaxta fjármagn sitt eins mikið og mögulegt var því að um það bil 10 – 15 manns á Íslandi voru á allt of háum launum að þeirra mati. Þau reyndar töluðu aldrei um hvað væru eðlileg laun en það átti kannski ekkert að fylgja umræðunni?

Flestir þekkja framhaldið og því óþarft að hafa fleiri orð um það. Nema hvað. Er það ekki einkennilegt að málið hafi ekki verið alvarlegra en það að nú er þessari umræðu lokið. Segir það ekki eitthvað um það fólk sem hafði hvað háværustu orðin um þetta ,,hræðilega” ástand sem hér hafði myndast á landinu að umræðan hafi endað í ekki nema 3 vikur?

Nei, ég held að í enn eitt skiptið hafi hinn ,,tónlausi lúður” Samfylkingarinnar blásið innihaldslausu lofti. Íslendingar hafa það alla jafna nokkuð gott og sú staðreynd að nokkrir skuli hafi það ,,ofurgott” gerir aðra ekki fátækari. Það er hlægilegt (en reyndar líka hættulegt) að stjórnmálamenn hafi hvatt lífeyrissjóði landsins til að leggja til hliðar áætlun sína um að hámarka fé sjóðsfélaga og sinna frekar tilfinningastefnu sinni (stjórnmálamannanna).

Ætli ég myndi hafa það betur ef Lífeyrissjóður Verslunarmanna myndi taka fé sitt úr þeim fyrirtækjum sem fært hafa sjóðnum mikinn ávöxt til þess eins að lækka laun örfárra manna? Myndi Samfylkingin bæta mér það upp? Munum við eiga von á því í vetur að vinstri flokkarnir flytji frumvarp þar sem reynt verður að ,,komast yfir” þetta fjármagn? Guðni Ágústsson lét nú hafa eftir sér að ,,ríkið þyrfti að taka meira af þessu til sín” – það var eins og talað úr hjarta Marx og efni í aðra grein.

Góða helgi...

Gísli Freyr Valdórsson
gislifreyr(a)simnet.is

Góður félagsskapur?

Samkvæmt þessari frétt á Vísir.is voru nokkur helstu átrúnaðargoð íslenskra félagshyggjumanna saman komin á Kúbu í vikunni. Á meðan vinstri menn á Íslandi hallmæla Bush bandaríkjaforseta sem hættulegasta manni í heimi líta þeir á þessa ráðstefnugesti sem hin bestu og meinlausu skinn. En ekki hvað?

Ég er viss um að Sveinn Rúnar, Jón Ormur, Stefán Pálsson, Ögmundur og fleiri myndu kikna í hnjánum af því að hitta þessi vini sína. Þeir taki það til sín sem eiga.

Gísli Freyr Valdórsson
gislifreyr(a)simnet.is

Kosningavetur framundan - verum vakandi

Nú fara prófkjörin að hefjast þar sem flokkarnir velja frambjóðendur sína fyrir kosningarnar næsta vor. Það verður gaman að fylgjast með því næstu vikur og mánuði þegar frambjóðendur fara að kynna sig og fyrir hvað þeir standa. Í sumum flokkum eins og Samfylkingunni til dæmis, skipta prófkjör litlu enda hafa menn verið færðir fram og til baka ef það hentar forystu flokksins. Gott dæmi er þegar minn ágæti kennari, Eiríkur Bergmann, var færður til á lista fyrir síðustu kosningar af því að allt í einu datt núverandi formanni í hug að gefa kost á sér í sæti á lista Samfylkingarinnar. Hún beið að sjálfsögðu þangað til að prófkjörinu væri lokið og þá þótti góð hugmynd að setja til hliðar fólk sem hafði lagt á sig mikla vinnu í prófkjöri, enda Samfylkingin fánaberi lýðræðisins. En þetta var nú smá útúrdúr svona strax í byrjun.

Í lok síðasta árs birti ég grein hér á síðunni þar sem ég velti því fyrir mér hvort að rekstur ríkisins sé of góður um þessar mundir. Það sem ég á við með því er að hér undanfarin ár hafa skattar verið að lækka (lítillega) og einnig hefur ríkið verið að greiða niður erlendar skuldir sínar sem í dag eru sáralitlar. Að borga skuldir og lækka skatta er eitthvað sem vinstri menn hafa aldrei verið hrifnir af. Í stað þess að greiða niður erlendar skuldir vildu vinstri menn á Alþingi frekar hirða hugsanlegar arðgreiðslur úr Símanum í ríkiskassann (sem þó komust ekki í hálfkvisti við vextina sem lögðust ofan á erlendu lánin).

Ef fer sem horfir verður ríkiskassinn rekinn með hagnaði aftur á næsta ári. Á síðasta ári var 130 milljarða tekjuafgangur af ríkinu (ég tel nauðsynlegt að tala hér um ,,ríkið” en ekki hið opinbera því flest sveitafélög á landinu stefna fjármálum sínum í aðra átt). Þrátt fyrir mikinn tekjuafgang hafði núverandi ríkisstjórn það ekki í sér að lækka skatta enn frekar þó fullt svigrúm væri til þess. Það er vissulega miður.

En fari það nú þannig að næsta sumar verði mynduð hér vinstri stjórn er full ástæða til að hafa áhyggjur. Þá hefur sú stjórn fullt tækifæri til að bæði hækka skatta og hækka skuldir ríkisins. Rekstur Reykjavíkurborgar s.l. 12 ár er gott dæmi. Þar byrjuðu skuldirnar að hækka mjög hratt og síðustu ár R-listans byrjuðu skattar og aukagjöld að hækka til að eiga fyrir þessu öllu saman. Vinstri stjórn gæti e.t.v. aukið aukið skuldirnar verulega á fjórum árum án þess að hækka skatta. Skattahækkunin fylgir þó fljótlega á eftir.

Það er því full ástæða fyrir þá sem er annt um efnahag landsins að hafa augun opin á komandi vetri. Stjórnmálamenn vilja gjarna lofa upp í ermina á sér þegar kemur að kosningum enda auðvelt að lofa að borga eitthvað með peningum sem maður á ekki sjálfur. Staðreyndin er hins vegar sú að nú er fullt svigrúm til skattalækkanna.

Brýnasta ,,útgjaldarverkefni” ríkissins er að tryggja varnir landsin, efla Landhelgisgæsluna og auka öryggi borgaranna. Þegar því hefur verið mætt er full ástæða til að lækka skatta og leyfa einstaklingum að njóta þess sjálfir sem þeir vinna sér inn.

Gísli Freyr Valdórsson
gislifreyr(a)simnet.is

Schengen skapar óöruggari landamæri

Þann 25. ágúst sl. tóku Finnar á ný upp hefðbundið landamæraeftirlit gagnvart öðrum aðildarríkjum Schengen-samstarfsins eftir. Ástæðan var fundur evrópskra og asískra ráðamanna sem fram fór í Helsinki í dag og í gær. Á morgun verður hefðbundnu landamæraeftirliti aftur hætt. Ýmis önnur aðildarríki samstarfsins hafa gripið til þessara aðgerða á undanförnum árum vegna hliðstæðra atburða þar sem talin hefur verið þörf á auknu öryggi. Þ.m.t. við Íslendingar, t.d. vegna vorfundar Atlandshafsbandalagsins 2002 og heimsóknar forseta Kína til landsins þá um sumarið.

Það er því nokkuð ljóst að landamæraöryggi aðildarríkja Schengen-samstarfsins hefur ekki aukizt við aðildina. Ef það telzt liður í því að auka landamæraöryggi að hverfa til hefðbundins landamæraeftirlits eins og það var fyrir daga samstarfsins segir það sig væntanlega sjálft að staðan eftir aðildina að Schengen felur í sér minna öryggi. Annars þyrfti varla að hverfa til "gamla" fyrirkomulagsins þegar atburðir eiga sér stað þar sem talin er þörf á auknu öryggi.

Hægt væri að halda mun lengri tölu um Schengen-samstarfið, en ég læt nægja að þessu sinni að vitna í ávarp sem Davíð Oddsson, fyrrv. forsætisráðherra, hélt 18. október 2002 á málþingi Lögfræðingafélags Íslands um för yfir landamæri þar sem Davíð sagði m.a. að ekki væri hægt að bera á móti því að aðildin að samstarfinu hefði veikt landamæraeftirlit hér á landi:

"Markmið Schengen-samstarfsins er að tryggja frjálsa för fólks innan aðildarríkja þess með því að fella niður landamæravörslu á milli þeirra, en styrkja um leið eftirlit með ytri landamærum þeirra og svonefndra þriðju landa og koma upp öflugri lögreglusamvinnu í því skyni. Þetta má teljast eðlileg þróun á meginlandi Evrópu vegna þess að þar hafa ríkin fyrir löngu gefist upp á að halda uppi eftirliti á landamærum sín á milli. En málið kann að horfa nokkuð á annan veg við gagnvart eyríkjum, sem af landfræðilegum ástæðum hafa alla burði til að halda uppi öflugu landamæraeftirliti og ná að því leyti sama eða jafnvel mun betri árangri en að er stefnt með Schengen-samstarfinu. Niðurstaðan í Bretlandi og á Írlandi varð sú, að þeir myndu áfram gæta sjálfir eigin landamæra, en niðurstaðan hér varð sem kunnugt er sú - einkum af tryggð við grannríkin annars staðar á Norðurlöndum og svonefnt norrænt vegabréfasamband - að flytja eftirlit með landamærum okkar frá Keflavík alla leið til Mílanó, Madrid og Mykonos, svo dæmi séu tekin, svo traustvekjandi sem það kann annars að þykja, og leggja í staðinn traust okkar og trúnað á sameiginlega gagnabanka Schengen-samstarfsins."

---

Í dag er þess minnst að fimm ár eru liðin frá hinni hryllilegu og villimannlegu hryðjuverkaárás á Bandaríkin 11. september 2001. Við á Íhald.is vottum Bandaríkjamönnum, og sérstaklega þeim sem misstu ástvini í árásinni, samúð okkar og virðingu.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

 

Gullkornið á sunnudegi

“Indeed, in my view mass migration and the management of immigration is now the greatest challenge facing all European governments. [...] We have to get away from the notion that anyone who wants to talk about immigration is somehow a racist.”
 
Dr. John Reid,
innanríkisráðherra Breta í ræðu hjá DEMOS 9. ágúst 2006.

 

Sjálfstæðisflokkurinn

Ég var einu sinni mjög hrifinn af Sjálfstæðisflokknum. Ég er það ekki lengur. Ég hef margt við flokkinn að athuga. Mjög margt.

Hins vegar ber flokkurinn höfuð og herðar yfir aðra flokka sem að bjóða munu fram í næstkomandi kosningum, nema að einhver áður óþekktur flokkur verði til með skjótum hætti í tæka tíð.

Þeir sem hyggjast kjósa einhvern annan flokk en Sjálfstæðisflokkinn í næstu kosningum ættu að spyrja sig eftirfarandi spurninga: Ertu tilbúinn til að sjá eignarskattinn endurvakinn? Hvað með hátekjuskattinn? Tekjuskattur var lækkaður um 3% á síðasta kjörtímabili, viltu sjá þá lækkun ganga til baka? Viltu að erfðarfjárskatturinn hækki aftur? Svona mætti lengi telja…

Sjálfstæðisflokkurinn hefur lækkað skatta á fyrirtæki úr tæpum 50% niður í tæp 25% í sinni valdatíð. Rekur þú kanski lítið fyrirtæki? Hvernig fyndist þér að borga 50% skattinn?

Ef að Sjálfstæðisflokkurinn myndar ekki meirihluta eftir næstu kosningar verður hér vinstristjórn. Það er ekkert flóknara. Vinstristjórnir einkennast af samdrætti, atvinnuleysi, háum sköttum og auknu skrifræði og leiðindum, sem óhjákvæmilega fylgir auknum verkefnum hins opinbera. Vinstrimenn vilja veita ríkinu endalaus verkefni á öllum mögulegum sviðum.

Skárra er að glíma við þennslu en kreppu.

Sindri Guðjónsson
sindri79(a)gmail.com

Meiri samúð með Hezbollah en Ísraelum

Samkvæmt nýlegri könnun höfðu Íslendingar frekar samúð með Hezbollah-liðum en Ísraelum á meðan átök þessara aðila stóðu. Þetta er til marks um að eitt megin markmið og herbragð Hezbollah hafi gengið upp.

Þeir gerðu viljandi einungis árásir á Ísraela frá skotpöllum sem þeir staðsettu mitt í fjölmennum fjölskyldu hverfum, til að tryggja að mannfall yrði sem mest þegar Ísraelar myndu bregðast við. Með þessu var best tryggt að neikvæð umfjöllun um Ísraela viðhéldist.

Fréttaflutningur af þjáningum sem Ísraelar öllu Líbönum var ýktur og æstur. Sagt var frá því að 56 manns hefðu dáið í þorpinu Kana. Nokkru seinna var það staðfest að einungis 28 hefðu látist. Haft var eftir forseta Líbanons í fréttum heimsins, Siniora, að 40 manns hefðu dáið í þorpinu Hula, um leið og hann hvatti alla utanríkisráðherra Arabaríkja til að krefjast vopnahlés án skilyrða. Síðar viðurkenndi Siniora að einungis 1 hefði dáið í Hula. Upp komst einnig um ýmsar falsaðar frétta myndir um síðir, svo og að margir þeir sem myndaðir voru sem hjálparstarfsmenn og fórnarlömb, voru beinlíns starfsmenn Hezbollah.

Það vantaði hinsvegar eitthvað upp á æsinginn þegar að segja átti fréttir af neyð eða þjáningum meðal almennra borgara í Ísrael. Ég varð í það minnsta ekki var við eins mikinn fréttaflutningum af þeim rúmlega milljón Ísraelum sem þurftu að búa í sprengjubyrgjum í heilan mánuð, eða þá um þá 300.000 sem flýðu heimil sín annað. Það er kannski hægt að segja að Ísraelar hafi sloppið vel í ljósi þess að 3970 eldflaugum var skotið á land þeirra. “Ekki nema” 160 manns létust og “einungis” 4262 þurftu að fara á sjúkrahús. Beint efnahagstjón Ísraelar var 1.400.000.000 dollarar, og ekki hafa þeir krafið Hezbollah, eða stuðningsmenn þeirra (Íran og Sýrland) um bætur.

Annars er megin munurinn á Hezbollah og Ísraelum sá, að Ísraelar létu rigna miðum með aðvörunum fyrir óbreytta borgara, og þeir hvattir til að yfirgefa þau svæði sem til stæði að sprengja. Hezbollah hafði það hins vegar að sérstöku markmiði að drepa óbreytta borgara, bæði í Ísrael og Líbanon.

Sindri Guðjónsson
sindri79(a)gmail.com

(Myndirnar að neðan sýna annars vegar Hezbollah-liða á fjöldafundi heilsandi með nasistakveðjunni og hins vegar meðlimi í svokallaðri "barnadeild" innan Hezbollah-samtakanna á hersýningu.)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Frjálslynt íhald á íhald.is

Sjálfsagt hafa einhverjir velt því fyrir sér hvaða hugmyndafræði nákvæmlega við aðhyllumst sem stöndum að Veritas og Íhald.is. Margir hafa líka e.t.v. velt fyrir sér hvers vegna við höfum verið að stofna hugveitu með það að markmiði að leggja áherslu á hugmyndafræði íhaldsstefnunnar sem mörgum þykir sennilega þegar hafa mikil ítök og áhrif á Íslandi. Þegar minnst er á íhald verður án efa mörgum hugsað til þess sem kalla mætti evrópskt íhald sem er út af fyrir sig vel skiljanlegt enda er það það íhald sem í sögulegu samhengi hefur lengst af verið áberandi innan Sjálfstæðisflokksins. Þetta lýsir sér t.d. í þeirri afstöðu að vilja ekki afnema landbúnaðarkerfið eða selja Ríkisútvarpið, eitthvað sem við sem stöndum að Íhald.is viljum hins vegar gera hið fyrsta.

Þessi evrópska íhaldssemi er enn í dag ráðandi hugmyndafræði í flestum svokölluðum hefðbundnum hægriflokkum á meginlandi Evrópu sem og á hinum Norðurlöndunum. Þarna er um að ræða íhaldsmenn sem eru almennt séð engir sérstakir áhugamenn t.a.m. um að lækka skatta, draga úr miðstýringu eða minnka reglugerðafargan þó þeir eigi það stundum til að tala fyrir slíku – þá yfirleitt á mjög hóflegum nótum. Þessir flokkar eru gjarnan hlynntir verndartollum, opinberum niðurgreiðslum og alls kyns afskiptum ríkisvaldsins af hinum og þessum sviðum þjóðfélagsins s.s. menningarmálum. Þeir eru ennfremur tortryggnir á frjáls viðskipti á milli landa og markaðssvæða og geta jafnvel verið mjög íhaldssamir á velferðarkerfi landa sinna.

Þetta íhald er að okkar mati ekki hægrisinnað heldur í besta falli einhvers konar miðjustefna. Jacques Chirac er kannski ágætis dæmi um slíkan íhaldsmann. T.a.m. hefur hann talað mjög afgerandi gegn fríverslun í gegnum tíðina og fyrir því að teknir verði upp verndartollar í Frakklandi í auknum mæli til að vernda innlenda framleiðslu fyrir samkeppni við önnur lönd. Það er deginum ljósara frá okkar bæjardyrum séð að Chirac er ekki hægrimaður.

Munurinn á meginlandshugsunarhættinum og þeim engilsaxneska kom einmitt vel fram í deilum Frakka og Breta sumarið 2005 í kjölfar þess að fyrirhugaðri stjórnarskrá Evrópusambandsins var hafnað í Frakklandi og Hollandi. Chirac sagði stjórnarskránni hafa einkum verið hafnað í Frakklandi vegna þess að hún væri alltof frjálslynd í efnahagsmálum að engilsaxneskri fyrirmynd. Bretum fannst stjórnarskráin hins vegar engan veginn nógu frjálslynd í efnahagsmálum og andstaðan við hana var ekki sízt á þeim forsendum auk lýðræðisins og fullveldisins. Samt er vinstristjórn í Bretlandi!

Það íhald sem við aðhyllumst í meginatriðum mætti kalla engilsaxneskt eða jafnvel amerískt. Það er stundum kallað upp á ensku "right conservatism" eða "free-market conservatism". Í Bretlandi hefur þetta íhald gjarnan verið nefnt frjálslynt íhald. Í mjög stuttu máli felur sú íhaldssemi í sér frjálslyndi í efnahagsmálum en aftur íhaldssemi í siðferðismálum eða persónulegum málum eins og þau mál eru stundum kölluð líka. Ennfremur erum við hlynntir öflugri löggæslu, landvörnum o.s.frv. Finna má ágætis skilgreiningu á þessari íhaldssemi á ameríska frjálshyggjuvefnum Advocates for Self-Government:
 
"Conservatives tend to favor economic freedom, but frequently support laws to restrict personal behavior that violates "traditional values." They oppose excessive government control of business, while endorsing government action to defend morality and the traditional family structure. Conservatives usually support a strong military, oppose bureaucracy and high taxes, favor a free-market economy, and endorse strong law enforcement."

Þetta er íhaldssemi sem hefur að okkar mati alls ekki verið nógu áberandi í þjóðfélagsumræðum á Íslandi og því viljum við breyta.

Hjörtur J. Guðmundsson
[e-mail]

Tekjujöfnun

Íslenska orðabókin skilgreinir orðið tekjujöfnun sem ,,það að jafna tekjur á milli manna.” Merking orðsins er greinileg, en hvernig er tekjujöfnun í verki? Á Íslandi fer fram tekjujöfnun á hverjum degi. Deilt er daglega um hversu mikil hún á að vera og í hvaða formi hún skal framkvæmd. Dæmi um tekjujöfnun er niðurgreiðsla á lyfja- og heilbrigðisþjónustu. Hvernig þá? Jú, af því að sá sem nýtir sér slíka þjónustu er ekki að greiða fyrir hana að fullu heldur fær sá sami hluta þjónustunnar/vörunnar niðurgreidda úr ríkissjóð. Allir vita að fjármagn það sem situr í ríkissjóð verður ekki til af sjálfu sér.

Maður sem missir vinnuna fær greiddar atvinnuleysisbætur. Sá sem áður hafði vinnu en hefur hana ekki nú hefur rétt á því að fá atvinuuleysisbætur greiddar úr ríkissjóð. Sá sem slasast eða veikist og getur ekki unnið fær greiddar örorkubætur úr ríkissjóð. Fólk með börn fær greiddar barnabætur og fólk sem skuldar ákveðna upphæð fær greiddar vaxtabætur. Allt úr hinum ,,sameiginlega“ sjóð. Tekjujöfnun á sér stað þegar fólk sendir börnin sín í skóla. Hvorki foreldrar skólabarnanna né börnin sjálf greiða fullt verð fyrir þjónustuna. Það er ekkert ókeypis. Það er alltaf einhver sem greiðir.

En burtséð frá því hvort að tekjujöfnun sé réttlætanleg eða ekki getur hún talist bæði sanngjörn og ósanngjörn.

Dæmi um sanngjarna tekjujöfnun.

Það er alltaf gaman að hugsa sér auðveld dæmi þegar maður veltir fyrir sér hugmyndafræði. Við skulum gefa okkur eftirfarandi umræðunnar vegna:

Gefum okkur tuttugu manna hóp staddan á eyðieyju. Einn daginn fæðist barn sem hvorki getur gengið né notað hendurnar af neinu ráði. Þegar fram líða tímar mun þessi einstaklingur ekki geta séð fyrir sér sjálfur, hann mun ekki geta veitt sér til matar, smíðað húsaskjól og svo framvegis.

Þeim aðilum sem fyrir eru á eyjunni ber siðferðisleg skylda til að fæða og klæða þennan einstakling vitandi að hann muni láta lífið ef svo er ekki gert. Það gera hinir íbúarnir með því að leggja á sig einhverja vinnu til að sinna þessum einstakling. Afskiptaleysi þeirra af einstaklingnum væri ómannúðlegt.

Þetta þýðir ekki að fatlaði einstaklingurinn geti sett upp kröfur um hvernig hann vill hafa hlutina í kringum sig. Það þarf hann að semja um við hina íbúa eyjunnar.

Ef dæmið er fært til nútíma vestræns lands liggur í augum uppi hvernig þessari tekjujöfnun skal háttað. Áfram vinna íbúar landsins og sá hluta launa sinna til þeirra sem ekki getað bjargað sér sjálfir.

Dæmi um ósanngjarna tekjujöfnun.

Hér skal tekið fyrir annað dæmi. Aftur skal haldið á eyðieyjuna þar sem ákveðinn fjöldi manna. Fæddir eru tveir aðrir drengir, Pétur og Páll. Þeir eru nú komnir á eigin ábyrgð. Þeir hafa lært að veiða sér til matar og kunna að sama skapi að reisa sér húsaskjól og búa sér til föt. Einnig skal tekið fram að þeir hafa báðir líkamlega burði til að gera alla fyrrnefnda hluti.

Pétur ákveður nú að hann ætli ekki að vinna. Hann er orðinn latur og nennir ekki að vinna sér til matar. Ber hinum íbúum eyjunnar einnig að fæða hann og klæða eins og þeir gera við fatlaða einstaklinginn áður? Nei, langt því frá. Ef hann hefur burði til að fæða sig og klæða sjálfur skal hann gera það sjálfur.

Ef hann nú fótbrotnar og getur ekki veitt sér mat í mánuð. Ber þeim þá skylda til að fæða hann? Nei, ekki heldur. Þeim ber ekki skylda til þess þó að vissulega sé þeim heimilt að sýna þann bróðurkærleika að hjálpa honum. Hann hefði hins vegar átt að safna sér mat þannig að hann gæti nú bjargað sér í mánuð ef enginn á eyjunni vildi vera svo vænn að fæða hann á meðan veikindum hans stendur.

Páll er aftur á móti frumlegri en Pétur. Hann hefur ákveðið að að skreyta nokkra hellisveggi með laufblöðum og sjávarþangi. Enginn hefur ráðið hann til verksins heldur gerir hann þetta af sjálfsdáðum. Hann er viss um að hinum íbúum eyjunnar muni finnast það glæsilegt og vonar að sem flestir njóti þess.

Gallinn á þessari ráðagerð hans er sú að það fer mikil vinna í verkið og hann hefur því ekki tíma til að veiða sér mat.

Þá er spurningin. Hvílir skylda á hinum íbúum eyjunnar að fæða hann á meðan verkinu stendur? Ber þeim siðferðisleg skylda til þess? Svarið er að sjálfsögðu nei. Þeim ber engin skylda til að sjá fyrir honum. Það má vel vera að listaverkið verði stórglæsilegt og allir íbúar eyjunnar verði stórhrifnir. Þá væri tilvalið fyrir Pál að selja aðgang að hellinum. Þá getur hann væntanlega keypt sér mat af öðrum á meðan gerð næsta listaverks stendur.

Auðvitað er það sem hér er skrifað langsótt dæmi en þau eru aðeins til að gefa hugmynd af raunveruleikanum. Það er til fullt af fólki sem annað hvort nennir ekki að vinna eða finnst sjálfsagt að aðrir borgi fyrir áhugamál þeirra. Á sama tíma er til fullt af fólki sem getur ekki unnið og hefur það alla jafna ekki gott fjárhagslega.

Góða helgi…

Gísli Freyr Valdórsson
gislifreyr(a)simnet.is