Þing kemur saman – forsetaskipti á Alþingi

Alþingi verður sett á morgun af forseta Íslands við hátíðlega athöfn í Alþingishúsinu eftir hefðbundna messu í Dómkirkjunni. Óhætt er að fullyrða að þáttaskil séu í þinginu nú þegar að það kemur saman að nýju á þessu hausti. Fjórir þingmenn hafa horfið á braut frá síðasta þingfundi, þau Davíð Oddsson formaður Sjálfstæðisflokksins, Bryndís Hlöðversdóttir, Guðmundur Árni Stefánsson og Gunnar I. Birgisson. Þrjú þau fyrstnefndu hafa tekið þá ákvörðun að skipta um starfsvettvang og hafa því sagt af sér þingmennsku en Gunnar hefur hinsvegar tekið sér ársleyfi frá störfum, enda orðinn bæjarstjóri í Kópavogi, fyrstur sjálfstæðismanna.

Í stað þeirra taka nú sæti á þingi þau Ásta Möller, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, Valdimar Leó Friðriksson og Sigurrós Þorgrímsdóttir. Mest þáttaskil fylgja óneitanlega brotthvarfi Davíðs Oddssonar úr stjórnmálum. Gríðarmikið skarð er við brotthvarf Davíðs að mínu mati. Valdaferill hans var gríðarlega öflugt tímabil í sögu þjóðarinnar og hann leiddi það af miklum krafti - var öflugur forystumaður þjóðar og stærsta flokks landsins á löngu tímabili, farsælu tímabili í sögu íslensku þjóðarinnar. Stjórnmálasagan mun meta hann að mínu mati mjög glæsilega. Þegar hann fer er eftir mikið skarð en í brotthvarfi hans felast þó mikil tækifæri fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Tækifærin eru fólgin í því að standa vörð um arfleifð Davíðs Oddssonar í stjórnmálum og tryggja að flokkurinn okkar verði áfram jafnsterkur og kraftmikill.

Fleiri þáttaskil fylgja setningu þingsins á þessu hausti. Á fyrsta þingfundi verður Sólveig Pétursdóttir fyrrum dómsmálaráðherra, kjörin forseti Alþingis í stað Halldórs Blöndals leiðtoga Sjálfstæðisflokksins í Norðausturkjördæmi. Halldór hefur setið á þingi samfellt frá árinu 1979 og er sá í þingflokki Sjálfstæðisflokksins sem lengst hefur setið á þingi og er elstur þeirra sem sitja á þingi. Segja má að Halldór hafi í raun verið tengdur þingstörfunum með einum eða öðrum hætti allt frá árinu 1961. Hans reynsla er því mjög mikil. Halldór var lengi þingfréttamaður, svo starfsmaður þingflokksins og síðar varaþingmaður og þingmaður Sjálfstæðisflokksins.

Hefur Halldór Blöndal setið á þingi af hálfu flokksins í Norðurlandskjördæmi eystra 1979-2003 og frá þeim tíma fyrir hið nýja Norðausturkjördæmi. Halldór var landbúnaðarráðherra 1991-1995 og samgönguráðherra 1991-1999. Hann varð forseti Alþingis eftir alþingiskosningarnar 1999, sem sennilega mörkuðu sætasta pólitíska sigur stjórnmálaferils Halldórs. Í þeim kosningum tókst honum að leiða Sjálfstæðisflokkinn til sigurs í Norðurlandskjördæmi eystra - flokkurinn hlaut flest atkvæði í kjördæminu og varð Halldór fyrsti þingmaður þess, fyrstur sjálfstæðismanna. Hefur Halldór stjórnað þinginu af krafti og unnið vel, bæði fyrir Sjálfstæðisflokkinn í heild sinni og umbjóðendur sína í þeim kjördæmum sem hann hefur starfað í.

Hef ég ekki farið leynt með þá skoðun mína að ég vildi að Halldór sæti áfram á forsetastóli Alþingis. Ég hefði talið mestan sóma að því fyrir þingið og flokkinn auðvitað að hann hefði setið til loka kjörtímabilsins. Allt frá því að ég fór að taka þátt í flokksstarfinu hér fyrir norðan fyrir rúmum áratug hef ég þekkt Halldór og metið mikils forystu hans í stjórnmálum. Halldór er mjög litríkur karakter og hefur leitt flokkinn hér af krafti í rúma tvo áratugi. Það hefur verið mikilvæg leiðsögn og farsæl sem hann hefur veitt okkur hér. Hann hefur unnið vel fyrir fólkið hér í kjördæminu, það er staðreynd sem ég vona að muni aldrei gleymast síðar meir, þó árin líði.

Hans framlag hér hefur skipt sköpum og við getum verið gríðarlega stolt af forystu hans í stjórnmálum. Ég hef alltaf dáðst mjög af þekkingu hans á öllum þáttum tengdum kjördæminu. Hann er ótrúlega minnugur, hafsjór af fróðleik. Halldór er mikill öðlingur, vissulega oft á tíðum nokkuð íhaldssamur að sumra mati og fastheldinn á hefðir og venjur. Tel ég það mjög af hinu góða, t.d. tel ég að hann hafi stýrt þinginu af krafti og staðið vörð um það í gegnum þykkt og þunnt. Sérstaklega taldi ég varnarræðu hans eftir aðför forseta landsins að því í fyrra mjög öfluga og góða. Þá gengu sumir þingmenn úr sal því þeir þoldu ekki varnarræðu forseta fyrir þingið.

Segja má margt um Halldór Blöndal og verk hans, þau tala sínu máli. Þeir sem eru í kjördæmi hans vita hversu vel hann vinnur fyrir umbjóðendur sína. Það hafa fáir menn á vettvangi þingsins verið vinnusamari og ötulli við að vinna að baráttumálum til eflingar virðingu þingsins sem stofnunar en hann. Andstæðingar hans réðust óhikað að honum og fundu honum óvirðuleg orð vegna þess að hann dirfðist að tjá skoðanir sínar með þeim hætti sem hann gerði við þingsetningu fyrir ári, eins og fyrr segir. Þeir sem þekkja Halldór vita að hann tjáir sig um málin þegar hann hefur brennandi skoðanir á því.

Það var til marks um ómerkilegheit stjórnarandstöðunnar að hún allt að því sakaði Halldór um að níða niður þingið með því að tjá skoðanir sínar í þingsetningarræðu sinni í fyrra. Að mínu mati er Alþingi hinn eini sanni vettvangur frjálsrar umræðu, þar sem allar skoðanir mega koma fram, af hálfu þeirra sem kjörnir eru þar til trúnaðarstarfa, hvort sem um er að ræða þá sem hljóta kjör til þeirra verka af hálfu þjóðarinnar sem þingmenn eða þeirra sem þingmenn kjósa til forystu á vettvangi þingsins sjálfs. Það er öllum frjálst að hafa skoðanir, tjá þær og verja ef einhverjir eru ósammála. Það er aldrei hægt að ætlast til að allir séu sammála um hitamál samtímans.

Það er rétt sem Lárus Jónsson fyrrum alþingismaður og forveri Halldórs á leiðtogastóli Sjálfstæðisflokksins í Norðurlandskjördæmi eystra , sagði í blaðaviðtali við Morgunblaðið fyrir nokkrum árum að stjórnmálin séu enginn hægindastóll. Það er alveg ljóst að sá stjórnmálamaður sem situr á stóli forseta Alþingis er ekki á pólitískum hægindastóli. Hann sækir sitt umboð til kjósenda, rétt eins og aðrir þingmenn, en hefur vissulega umboð sitt til forsetastarfa frá þingmönnum. Það hefur gustað oft um Halldór á ferli hans – hann hefur sett mark sitt á íslensk stjórnmál. Á þeim sex árum sem hann gegndi embætti forseta Alþingis voru þingmenn sumir hverjir misjafnlega vel sáttir við stjórn Halldórs sem forseta á þingfundum.

En það er til marks um virðinguna sem þingmenn bera fyrir persónu Halldórs Blöndals hversu vel þeir kvöddu hann er hann stýrði sínum síðasta þingfundi í maímánuði, fyrir þinglok. Þar töluðu fulltrúar bæði stjórnar og stjórnarandstöðu af virðingu um störf hans og forystu af hálfu þingsins seinustu árin. Hann átti það enda vel skilið - þrátt fyrir snerrur manna á millum bera menn í ólíkum flokkum virðingu fyrir Halldóri. Þar fer öflugur og umfram allt litríkur maður sem hefur sett svip á stjórnmálin hér heima seinustu árin og áratugina. Það er aðeins til einn Halldór Blöndal - hvert sem hann fer setur hann svip á stemmninguna. Við sem þekkjum hann og höfum unnið með honum berum virðingu fyrir honum og pólitískri forystu hans.

Það er óhætt að segja að ég hafi mjög lengi borið mikla virðingu fyrir þessum mæta manni, þau ár sem ég hef tekið þátt í stjórnmálum hér fyrir norðan. Eins og flestir vita er ég formaður í Verði, félagi ungra sjálfstæðismanna á Akureyri. Einn forvera minna á þeim stóli er Halldór Blöndal leiðtogi okkar sjálfstæðismanna í kjördæminu. Á 75 ára afmæli Varðar fyrir tæpum tveim árum var Halldór gerður að heiðursfélaga í Verði. Átti Halldór þá nafnbót svo sannarlega vel skilið. Hefði hann reyndar átt að hafa hlotið hana fyrir margt löngu. Svo margt hefur hann gert gott fyrir okkur í þessu félagi og unnið að því að efla Eyjafjörð með verkum sínum að slíkan heiður átti hann skilið.

Halldór hefur unnið af krafti í öllum sínum stjórnmálastörfum og frægur er fyrir löngu orðinn metnaður hans í samgöngumálum og tillaga hans um Stórasandsveg er þar frægust og vonandi verður hún að veruleika, fyrr en síðar. Hann var formaður Varðar 1964-1965 - varð það upphafið á litríkum stjórnmálaferli hans og forystu fyrir norðlenska sjálfstæðismenn. Forysta hans og leiðsögn hefur verið okkur sjálfstæðismönnum hér farsæl og dýrmæt. Ég vil nota tækifærið og óska Halldóri góðs á þeim þáttaskilum er hann lætur af forsetaembættinu og tekur við formennsku í einni af mikilvægustu nefndum þingsins, utanríkismálanefnd.

Það er alveg ljóst að það verður gaman að fylgjast með þingstörfunum í vetur. Þó veturinn verði væntanlega kaldur verður funheitt í íslenskum stjórnmálum – á kosningavetri.

Stefán Friðrik Stefánsson
stebbifr(a)simnet.is

Powered by Hexia

Velkominn til starfa Árni: Það er nóg að gera

Árni M. Mathiesen hefur nú tekið við starfi fjármálaráðherra. Árni er að mínu mati mjög merkilegur maður. Hann hefur þurft að taka óvinsælar ákvarðanir og hefur staðið fastur á bakvið þær hvernig sem vindar blása. Frægt er þegar sjómenn buðu Árna ekki að taka þátt í sjómannadeginum í heimabæ sínum fyrir nokkrum árum. Það eru ekki margir stjórnmálamenn sem hafa það hugrekki að standa fast á bakvið ákvarðanir sínar. Margir hverjir breyta skoðunum eftir nýjust könnunum og eru eins og vinhanar sem ekkert fá staðist. Sem betur fer hafa slíkir stjórnmálamenn ekki verið við völd í landsstjórninni undanfarin ár. En það er nú annað mál.

Árni Mathiesen tekur við góðu búi af Geir H. Haarde. Reyndar tók Geir einnig við góðu búi af Friðriki Sophussyni á sínum tíma. Allt frá því að Davið Oddsson myndaði sínu fyrstu ríkisstjórn árið 1991 hafa ríkisfjármál verið tekin föstum höndum. Fyrsta verk þáverandi fjármálaráðherra var að ná tökum á þeirri stanslausu eyðslusemi og vanrækslu ríkissjóðs sem forveri hans í starfi, Ólafur Ragnar Grímsson, stóð fyrir. Á s.l. 14 árum hefur náðst að halda verðbólgu í jafnvægi og vel verið hugsað um ríkissfjármálin. Eitt stærsta verkefni núverandi ríkissjórnar hefur verið að einkavæða stór ríkisfyrirtæki eins og bankana, Símann og fleiri fyrirtæki sem eru að sjálfsögðu betur farin í höndum einkaaðila eins og dæmin með bankana hafa sýnt. En jæja, látum þetta nægja af lofsöng um ráðherrana.

Það er mikið verk eftir óunnið. Nýr fjármálaráðherra þarf að taka enn fastar á útgjöldum ríkissjóðs til að hægt sé að lækka skatta enn frekar en það sem hefur þegar verið lofað. Ekki geri ég ráð fyrir öðru en að núverandi ríkisstjórn standi við þær skattalækkanir sem þegar hafa verið tilkynntar. En betur má ef duga skal. Enn er ríkið að standa í gæluverkefnum stjórnmálamann og enn er ríkið að borga undir sérhagsmunahópa verulegar fúlgur af fjármagni sem væri betur komið hjá skattgreiðendum sjálfum. Þó svo að núverandi ríkisstjórn hafi oft á tíðum verið eyðslusöm þá hefur hún gengið lengra en margar aðrar í lækkun skatta á einstaklinga og fyrirtæki. Geri ég ráð fyrir að á því verði framhald.

Eins og áður var minnst á hefur þessi ríkisstjórn verið stórtæk í einkavæðingu. Hins vegar er ríkið enn að vasast í ýmiss konar rekstri sem er betur falinn í höndum einkaaðila. Eins og sést í svari fv. fjármálaráðherra við fyrirspurn Sigurðar Kára Kristjánssonar á ríkið enn hluti, misstóra þó, í mörgum fyrirtækjum. Tel ég brýnt að losað verði um þessa eignarhluta sama hversu stórir þeir eru. Fyrirtæki eins og Flugstöð Leifs Eiríkssonar, Íslandspóstur, Sunnlensk orka og svo frv. eru dæmi um fyrirtæki sem einkaaðilar eru fullfærir um að eiga og reka. Jafnframt á ríkið hluta í mörgum fyrirtækjum tengdum ferðaiðnaði s.s. hótelum, hestaleigum, frumkvöðlasetrum og svo frv. Það má e.t.v. vera að ríkisvaldið hafi á sínum tíma hjálpað ákveðnum fyrirtækjum að hefja rekstur (aðallega í gegnum Byggðarstofnun) og eigi því enn eignarhluta í þeim fyrirtækjum. En samt sem áður tel ég að ríksvaldið beri að draga sig úr atvinnurekstri á samkeppnismarkaði og setja hluti sína á sölu.

Hér var aðeins stiklað á stóru um umsjón ríkisfjármála og mögulega einkavæðinug ríkisfyrirtækja. Eins og sést er af nógu að taka og því biða fjölmörg verkefni nýs ráðherra.

Ég óska Árna til hamingju með nýtt starf og óska honum alls hins besta. Jafnframt vona ég að Árni hafi engu gleymt frá því að hann var sjálfur í Sambandi Ungra Sjálfstæðismanna og muni á næstu tveimur árum beita sér fyrir aðhaldi í ríkisrekstri og einkavæðingu ríkisfyrirtækja.

Gísli Freyr Valdórsson
gislifreyr(a)simnet.is

Powered by Hexia

Mánudagspósturinn 26. september 2005

Sveinn Hannesson, framkvæmdastjóri Samtaka iðnaðarsins, vill endilega skipta íslenzku krónunni út fyrir evruna og segir hana vera „varanlega lausn“ fyrir íslenzkt efnahagslíf „til að losna við sveiflur.“ Þetta hefur Sveinn reyndar verið að tuða um í einhver ár án þess að því hafi fylgt merkilegur rökstuðningur og var þetta síðast haft eftir honum í frétt í Fréttablaðinu 21. september sl. Ég veit ekki hvort Sveinn hefur fylgst með þróun evrunnar og evrusvæðisins síðan evran var tekin í notkun sem almennur gjaldmiðill í byrjun árs 2002, en ummæli hans benda ekki beint til að sú sé raunin. Fyrir það fyrsta veit Sveinn væntanlega mætavel að evran verður ekki tekin upp hér á landi nema með því að ganga í Evrópusambandið með öllum þeim ókostum sem því myndi fylgja fyrir Ísland einkum hvað snýr að fullveldi landsins, lýðræði, sjávarútvegsmálum og efnahagsmálum almennt.

Þess utan hefur evrusvæðið einfaldlega verið að reynast afskaplega illa á undanförnum árum. Annar stærsti banki heimsins, HSBC í London, gaf út skýrslu í  sumar sem bar nafnið “European meltdown?” þar sem m.a. kom fram að reynslan af evrusvæðinu væri svo slæm að það gæti verið sumum af aðildarríkjum þess í hag að yfirgefa það og taka upp sína fyrri sjálfstæðu gjaldmiðla á ný. Nefnir bankinn sérstaklega Þýzkaland, Ítalíu og Holland til sögunnar í þessum efnum sem hafi beinlínis beðið skaða af upptöku evrunnar.

Það sem einkum veldur þessu að mati HSBC bankans er miðstýring Seðlabanka Evrópusambandsins á stýrivöxtum innan evrusvæðisins sem hafi leitt af sér ýmsar neikvæðar afleiðingar fyrir aðildarríki svæðisins og gert þeim erfitt fyrir að hafa eðlilega stjórn á efnahagslífi sínu. Bankinn segir ennfremur í skýrslunni að hættan á því að evrusvæðið liðist í sundur sé komin á það stig að það sé nauðsynlegt fyrir aðildarríki þess að velta alvarlega fyrir sér kostum þess að segja skilið við það. Og fleiri hafa talað á hliðstæðum nótum s.s. bandaríski nóbelsverðlaunahafinn í hagfræði, Milton Friedman, sem sagði m.a. í viðtali við fréttavefinn Euobserver.com á síðasta ári að sterkar líkur væru á því að evrusvæðið liði undir lok á næstu árum.

Í sumar var ennfremur greint frá því að OECD teldi útlit fyrir að hagvöxtur í aðildarríkjum evrusvæðisins myndi dragast saman um helming á næstu tveimur áratugum ef ekki yrðu gerðar róttækar kerfisbreytingar í efnahagsmálum svæðisins í því augnamiði að halda hagvexti í takti við önnur aðildarríki stofnunarinnar. Ef breytingar yrðu ekki gerðar myndi afleiðingin verða sú að þjóðartekjur á mann myndu dragast saman í samanburði við Bandaríkin og önnur lönd. Ástæða þessa væri einkum sú að almenningur í evrulöndunum væri að eldast og þar með myndi framleiðsla dragast saman ef ekki yrðu gerðar breytingar.

Fram kom í umfjöllunum fjölmiðla af málinu að OECD væri sífellt að verða gagnrýnni á frammistöðu evrulandanna í efnahagsmálum. Helstu kerfisbreytingar sem nauðsynlegt er að ráðast í að mati stofnunarinnar eru m.a. aukinn sveigjanleiki á vinnumarkaði, aukin samþætting innri markaðarins og aukið frumkvöðlastarf. Þá þurfi einnig að auka framleiðni svo og aðhald í opinberum fjármálum. Aðildarríki Evrópusambandsins samþykktu sérstaka áætlun árið 2000 sem m.a. var ætlað að stuðla að þessum umbótum og átti sambandið að verða upplýstasta, öflugasta og samkeppnishæfasta efnahagssvæði í heiminum árið 2010. Flestir eru hins vegar sammála um að Evrópusambandið sé lengra frá þessu markmiði í dag en þegar áætlunin var samþykkt og að útilokað sé að það náist á tilsettum tíma.

Og svona mætti lengi halda áfram um slæmt ástand evrusvæðisins en ég læt nægja að fjalla að lokum um nokkur meginatriði. Meðalatvinnuleysi innan evrusvæðisins er í kringum 10% og hefur verið lengi og hagvöxtur er lítill sem enginn. Á sama tíma eru þau aðildarríki Evrópusambandsins í Vestur-Evrópu sem ekki hafa tekið upp evruna, Svíþjóð, Bretland og Danmörk, að gera það mun betra í efnahagsmálum en evrulöndin þó við Íslendingar séum þó að gera það betra en löndin þrjú og evrusvæðið samanlagt. Hagsveiflur aðildarríkja evrusvæðisins hafa ekki samlagast eins og til stóð sem aftur hefur þýtt að miðstýrðir stýrivextir innan þess henta í raun engu þeirra eins og áður er komið inn á. Verðlag innan svæðisins hefur heldur ekki samlagast þrátt fyrir að kennismiðir Evrópusambandsins hafi lofað öðru. Þvert á móti hefur munurinn þar á aukizt síðan evran var tekin í noktun sem almennur gjaldmiðill og er nú orðinn meiri en gerist á milli einstakra ríkja Bandaríkjanna.

Samkvæmt skoðanakönnun sem gerð var af Gallup á meðal neytenda í aðildarríkjum evrusvæðisins og birt var í marz sl. sögðust meira en 90% aðspurðra vera þeirrar skoðunar að tilkoma evrunnar hefði orðið til þess að hækka verðlag. Þetta er í samræmi við aðrar kannanir um sama efni sem gerðar hafa verið á undanförnum árum síðan evran var tekin í notkun sem almennur gjaldmiðill. Samkvæmt könnun sem gerð var fyrir þýzka blaðið Stern í ágúst sl. vilja 56% Þjóðverja að Þýzkaland segi skilið við evrusvæðið og taki upp þýzka markið á nýjan leik.

Í ljósi þessa alls er kannski ekki að furða að mikill meirihluti Íslendinga sé á móti því að skipta íslenzku krónunni út fyrir evruna og hafi verið nú um árabil samkvæmt skoðanakönnunum sem gerðar hafa verið fyrir Samtök iðnaðarins sjálf. Er þetta það sem Sveinn Hannesson vill að Ísland verði hluti af? Ég verð bara að segja eins og er að ég veit ekki hvar blessaður maðurinn hefur verið!

Hjörtur J. Guðmundsson
hjorturg(a)hi.is

Fólskuleg vinnubrögð núverandi stjórnar Heimdallar

Aldrei datt mér í hug að ég þyrfti að skrifa á vefrit þetta gegn mínum eigin flokksmeðlimum. Hins vegar er ekki hjá því komist um þessar mundir þar sem manni blöskrar vinnubrögð núverandi stjórnar Heimdallar. Það er einmitt sama stjórn og sakaði fyrrverandi stjórnarmeðlimi um ólýðræðisleg vinnubrögð og um að halda Heimdalli í hópi fámennrar klíku eins og Bolli Thoroddsen núverndi formaður orðaði það fyrir ári síðan. Bolli hélt því fram að Heimdalli væri stjórnað að fámennri klíku og enginn annar kæmist að. Rétt er þó að taka fram að rúmlega 900 manns mættu á síðasta aðalfund til að kjósa stjórn. Fámenn klíka það.

Að sjálfsögðu voru ásaknir Bolla og yfirmanna hans tilefnislausar til þess eins að koma nafni sínu á blað og gera aðra tortryggilega. Sjálfur hef ég góða reynslu af því hversu opið starf Heimdallar var áður ólíkt því sem Bolli og félagar hans halda fram. Fyrir landsþing SUS árið 2001 í Borgarnesi sótti ég um aðgang að þinginu. Magnús Þór Gylfason sem þá var formaður sendi mér tölvupóst (án þess að þekkja mig neitt) og tilkynnti mér að ég gæti farið sem einn af 150 fulltrúum Heimdallar. Á þinginu sjálfu tók ég þátt í málefnstarfi eins og allir aðrir og hafði gaman af. Í rúmlega tvö ár hef ég verið virkur meðlimur í starfi SUS og Heimdallar. Þar sem lítið hefur verið um starfsemi Heimdallar s.l. vetur hefur maður beitt kröftum sínum í starfi SUS í staðinn.

Aldrei hefur mér fundist neitt annað en að ég og allir þeir sem áhuga hafa séu velkomnir í starf ungra sjálfstæðismanna. Þó svo að oft sé tekist á um hugmyndir og málefni er það gert á málefnalegan hátt og að lokum er komist að niðurstöðu sem SUS síðan fylgir eftir. Eins og þeir vita sem fylgst hafa með málum ungra sjálfstæðismanna í Reykjavík hefur stjórn Heimdallar gert sig seka um lygi og ólýðræðisleg vinnubrögð. Núverandi stjórn Heimdallar (eða öllu heldur þeir sem hafa stjórn félagsins í vasanum) hafa meinað fjölmörgum virkum þátttakendum í starfi ungra sjálfstæðismanna aðgang að landsþingi SUS sem halda á um n.k. mánaðarmót. Um er að ræða fjölda fyrrverandi stjórnarmeðlima, núverandi varastjórnarmeðlimi í SUS og aðra virka þáttakendur í starfi ungliðahreyfingarinnar, þ.m.t. mig sjálfan.

Ekki er það þó svo að ég hafi fengið neitun frá Heimdalli um aðgang að þinginu heldur hefur núverandi stjórn Heimdallar haldið aftur upplýsingum um þingfulltrúa sína. Þeir hafa ekki séð sóma sinn í því að tilkynna umsækjendum um stöðu sína. Núna er vika í þing og enn hefur ekkert svar borist. Ekki veit ég hvernig fólk á að panta sér hótelgistingu á Stykkishólmi, gera ráðstafnir gegnvart vinnu, námi eða fjölskyldu til að vera burtu heila helgi ef ekkert svar berst frá stjórn félagsins um hvort að menn fá að fara eða ekki. Að sjálfsögðu er þetta allt saman mjög skrýtið en virðist bera þann vott að stjórn Heimdallar hafi valið þingfulltrúa sína áður en umsóknarfrestur var úti. Hvernig þeir völdu veit enginn þar sem það er leyndarmál stjórnarinnar.

Þrátt fyrir þetta dirfist Bolli Thoroddsen (sá sem ,,opna” vildi Heimdall á sínum tíma þó ekki hafi félagið verið lokað) að segja í fjölmiðlum að það sem ráðið hafi vali á fulltrúum Heimdallar til þingsins sé m.a. virkni í starfi og að horft hafi verið til fyrrverandi forystumanna félagsins. Eins og hér sést er þetta ekki satt.

Vefritið Íhald.is var hóf greinarskrif fyrir tæplega ári síðan eða í byrjun október 2004. Eins og segir í lýsingu á vefritinu er tilgangur vefritsin sað ,,stuðla að og taka þátt í frjálsri og opinberri umræðu um ýmis málefni.” Pistlahöfundar vefritsins hafa fundið samhljóm í ýmsum hægrisinnuðum vefritum og að sjálfsögðu í Sjálfstæðiflokknum enda allir sjálfstæðismenn.

Á því hefur nú orðið breyting ef ég tala fyrir sjálfan mig. Ástæða þess að ég hóf afskipti af stjórnmálum er sú að ég ber hag þjóðarinnar fyrir brjósti og tel að með þeim stjórnmálarökum sem ég hef haldið uppi hér á vefritinu ásamt reglulegum pistlum á sus.is sé henni fyrir bestu. Að sjálfsögðu er eru ekki allir sammála því að íhaldssemi og frjálshyggja séu þjóðinni og þjóðarhagnum fyrir bestu og ber mér að sjálfsögðu að virða það. Ég geri þó þá kröfu að menn takist á á málefnalegan hátt en beiti ekki fólskubrögðum og blekkingum. Maður hefði þó búist við átökum frá öðrum flokkum um málefni áður en maður gerði ráð fyrir fúskhætti og brellubrögðum samflokksmanna sinna.

Ég lít á Bolla Thoroddsen sem pólitískan andstæðing minn þar sem hann hefur gerst sekur um að einangra og loka starfi Heimdallar og hefur að mínu mati ekki haldið uppi þeim sjónarmiðum sem Heimdallur ætti að halda upp á hverjum degi. Það sama gildir um núverandi stjórn Heimdallar og þá sem að þessum vinnubrögðum standa.

Gísli Freyr Valdórsson
gislifreyr(a)simnet.is

Powered by Hexia

Sérleyfi til að einn græði en hinn ekki

Það er greinilegt að þeir sem vilja minnkandi afskipti ríkissins að hinum ýmsu þáttum þjóðlífssins eiga mikið verk fyrir höndum. Í Morgunblaðinu í gær má sjá ágæta fréttskýringu á útboði Vegagerðarinnar til rekstur á svokallaðri flugrútu en sá rekstur felur í sér að koma flugfarþegum til og frá Leifsstöð til höfuðborgarsvæðisins. Nú er það auðvitað spurning hvort að ríkið eigi að útdeila og/eða styrkja slík verkefni eða hvort að það eigi ekki að leyfa frjálsum markaði að útkljá hverjir eru færir til að sinna slíku.

En, eins og áður sagði þá var nýlega opnað fyrir útboð til reksturs flugrútunnar. Kynnisferðir (sem í dag er eitt af stærstu hópferðabíla fyrirtækjum landsins) hafa frá árinu 1979 haft sérleyfi sérleyfi til áætlunaraksturs á milli Reykjavíkur og Keflavíkurflugvallar. Þetta þýðir það að Kynnisferðir hafa einir hópferðabíla mátt selja skipulagðar ferðir frá Reykjavík til Keflavíkurflugvallar.

Ekki fara sögur af því hvernig rekstri þess fyrirtækis hefur verið háttað en fyrir utan það að reka flugrútuna sinna Kynnisferðir að sjálfsögðu ýmislegum ferðum fyrir ferðamenn og verkefnum tengdum ferðamennsku og rekstir hópferðabíla.

Í fyrrnefndri fréttaskýringu er heft eftir Þránni Sigfússyni, framkvæmdarstjóra Kynnisferða að ,,hægt sé að reka flugrútuna og sérleyfi í Bláa Lónið með einhverju hagnaði án styrkja en til að dæmið gangi upp varðandi allan pakkann þurfi að hagræða miklu og nýta bílana sem best.” Það eitt má lesa úr þessari yfirlýsingu framkvæmdastjórans að fyrirtækið sé ekki rekið enda nýtur það ýmissa ríkisstyrkja þrátt fyrir að hafa einkaleyfi frá ríkinu til að sinna ákveðnum verkefnum. Já það hlýtur að vera erfitt að þurfa að hagræða og nýta bílana vel. Þvílík kvöð og pína sem á menn er lagt.

Ríkið ætti tafarlaust að láta af sérleyfisstefnu sinni og leyfa þeim aðilum sem áhuga hafa á að sinna fólksflutningu á hópferðabílum að sinna því án afskipa ríkissins. Nú er ekki ósanngjarnt að spyrja fyrst að það er sérleyfi á fólksflutningum frá Leifsstöð, af hverju er þá ekki sérleyfi líka á fólksflutningum á Gullfoss og Geysi? Af hverju gefur ríkið ekki út sérleyfi á það hvaða fyrirtæki megi sinna akstri á Gullfoss og Geysi á hverjum degi? Er eitthvað meira vit í því að allir fái að keyra upp í Haukadal en aðeins einn megi keyra til Keflavíkur?

Ég tel að slíkt eigi að vera á hendi einkaaðila en ekki ríkissins. Það gildir að sjálfsögðu ekki bara um rekstur flugrútunnar heldur er ófsakanlegt að einn aðili fái sérleyfi til að keyra fólk frá A til B án þess að annar aðili geti boðið upp á sömu þjónustu. Þingvallarleið, Sæmundur, Sérleyfisbíla Keflavíkur, Vestfjarðarleið, Allrahanda, HP Rútur og fleiri mega s.s. ekki halda uppi skipulögðum ferðum til eða frá Leifstöð af því að ríkisvaldið hefur úthlutað leyfinu til Kynnisferða. Þó að nú kunni að verða breyting á með útboði í reksturinn þýðir það ekki að öll þessi fyrirtæki megi reyna fyrir sér í bransanum heldur koma annaðhvort Kynnisferðir eða þá eitthvað eitt annað fyrirtæki sérleyfi til að sinna verkefninu.

,,Við og samgönguráðuneytið viljum tryggja það að allt flug fái þjónustu”
- Gunnar Gunnarsson aðstoðarvegamálastjóri í Morgunblaðinu 20.sept 2005 þegar hann er spurður um ástæðu þess að gefið er út sérleyfi á rekstri flugrútunnar og tekur fram að væri ekki sérleyfi væri hætta á að næturflugi yrði ekki sinnt.

Þetta hafði aðstoðarvegamálastjóri að segja um málið þegar hann var inntur álits. Já, hann telur að næturflugi yrði bara jafnvel ekki sinnt. En hverjir hafa hagsmuni að því að næturflugi sé sinnt? Eru það ekki þeir sem eru að flytja ferðamenn til landsins og þeir sem ætla sér síðan að hýsa þá, þ.e.a.s. flugfélögin og hótelin?

Það á að leyfa þeim aðilum sem standa í ,,bransanum” að sinna honum frá a til ö. Ríkið á að hætta öllum rekstri og styrkjum til ferðamannaiðnaðarins enda á hann að standa undir sér sjálfur. Ef menn treysta sér til að flytja ferðamenn til landsins og hýsa þá, þá hljóta menn að treysta sér til að koma þeim á milli staða.

Ríkið á ekki að gefa út einkaleyfi á verkefnum sem þessum heldur að leyfa þeim sem treysta sér í að sinna þeim að gera það. Að gefa út sérleyfi á fólksflutningum er gamaldags aðferð og býður upp á lélega fyrirgreiðslupólitík. Ríkið á að sjálfsögðu ekki að vera með puttana í því hverjir sinna þessum verkefnum.

Gísli Freyr Valdórsson
gislifreyr(a)simnet.is

Powered by Hexia

Mánudagspósturinn 19. september 2005

Í nýlegri grein á heimasíðu sinni tönglast Össur Skarphéðinsson á þeirri goðsögn, sem ófáir íslenzkir Evrópusambandssinnar hafa reynt að halda á lofti á umliðnnum árum, að samningurinn um Evrópska efnahagssvæðið (EES) sé ástæðan fyrir þeim miklu efnahagsumbótum og uppgangi sem átt hefur sér stað hér á landi sl. áratug eða svo. Þessari goðsögn gerði Viggó Örn Jónsson góð skil í grein á Sus.is á dögunum og benti á að ef EES-samningurinn væri það sem valdið hefði þessum umbótum og því góðaæri sem hér hefur ríkt ætti það sama að eiga við um allt Evrópusambandið enda eru öll aðildarríki sambandsins aðilar að samningnum ásamt EFTA-ríkjunum Íslandi, Noregi og Liechtenstein. En því er nú öðruvísi farið eins og kunnugt er enda hafa flest aðildarríki Evrópusambandsins verið pikkföst í bullandi efnahagslægð í mörg ár á sama tíma og allt hefur verið í bullandi uppsveiflu hér á landi.

Það er því alveg ljóst fyrir alla þá sem vilja á annað borð sjá að EES-samningurinn, með öllum sínum kostum og göllum, er ekki ástæðan fyrir þeirri efnahagsuppsveiflu sem Íslendingar hafa notið á undanförnum árum nema þá að mjög takmörkuðu leyti. Sú kenning bara einfaldlega gengur ekki upp þrátt fyrir einlæga og augljósa óskhyggju Össurar og félaga.

Þessi goðsögn er annars tilkomin á tvennan hátt. Í fyrsta lagi er hún runnin undan rifjum íslenzkra Evrópusambandssinna sem vilja meina að það sé svo æðislegt að ganga í Evrópusambandið og að EES-samningurinn sé til marks um það. Þau "rök" falla þó auðvitað algerlega um sig sjálf í ljósi þess sem á undan er sagt. Ef það væri svo frábært að vera í Evrópusambandinu ættu allavega í það minnsta meirihluti þeirra ríkja í Vestur-Evrópu, sem voru aðilar að sambandinu fyrir stækkun þess til austurs á síðasta ári, að vera í þvílíkri uppsveiflu eins og við Íslendingar og hafa verið á undanförnum árum. Sú er þó engan veginn raunin eins og vel er kunnugt. Á góðum degi er í mesta lagi hægt að telja til þrjú til fjögur þessara aðildarríkja Evrópusambandsins þar sem hlutirnir eru í ágætu ásigkomulagi og ástæðan fyrir því er yfirleitt flest annað en aðildin að sambandinu. Það er því ljóslega um að ræða algerar undantekningar í þessu sambandi og að sama skapi langt því frá einhverja reglu.

Í annan stað er um að ræða ófáa pólitíska andstæðinga núverandi ríkisstjórnar, og þó einkum Sjálfstæðisflokksins, sem geta ekki sætt sig við þá staðreynd að ríkisstjórnin undir forystu sjálfstæðismanna hafi stuðlað að títtnefndum efnahagsumbótum og reyna því að eigna einhverju öðru heiðurinn af því. Þessir aðilar geta þó ekki eignað sér sjálfum þesar framfarir enda hafa þeir yfirleitt reynt flest til að koma í veg fyrir þær í gegnum tíðina. Í báðum tilfellum er hins vegar allajafna um að ræða sama fólkið og má það helzt finna í Samfylkingunni. Össur Skarphéðinsson er einmitt mjög gott dæmi um slíkan einstakling.

Það er síðan hlægilegt og í raun grátbroslegt að sjá Össur reyna að eigna Alþýðuflokknum upphaf þeirrar einkavæðingar sem unnið hefur verið að á undanförnum árum í ljósi þess að íslenzkir kratar hafa alla tíð barizt gegn henni og breyttist það lítið eftir að Samfylkingin var stofnuð.

Að lokum má nefna að í greininni talar Össur síðan um að Sjálfstæðisflokkurinn sé haldinn “Evrópufælni”, væntanlega vegna þess að flokkurinn vill ekki ganga í Evrópusambandið og skyldi engan undra! Það er nefnilega þannig með Evrópusambandssinnana að ef fólk er ekki sammála þeim og vill ekki ganga í sambandið að þá er það haldið Evrópufælni eða eitthvað álíka (það þarf þó auðvitað ekki að taka það fram að Evrópusambandið og Evrópa eru ekki eitt og hið sama þó Össur kunni að halda það). Ef umræðan um Evrópumál hér á landi miðar ekki að því að Ísland gangi í Evrópusambandið þá kvarta þeir sáran yfir því að það sé engin umræða um málið. Það er sem sagt engin umræða nema umræðan sé á þeirra forsendum. Öðruvísi má ekki ræða þessi mál.

Hjörtur J. Guðmundsson
hjorturg(a)hi.is

Halldór á forsætisráðherrastóli í eitt ár

Í gær var ár liðið frá því að Halldór Ásgrímsson formaður Framsóknarflokksins, tók við embætti forsætisráðherra af Davíð Oddssyni formanni Sjálfstæðisflokksins. Davíð hafði þá setið á forsætisráðherrastóli samfellt í rúm þrettán ár. Samhliða þessu tók Davíð við embætti utanríkisráðherra af Halldóri, sem þá hafði verið á þeim stóli í tæpan áratug. Ljóst var við þessi tímamót að Halldór hefði mikla reynslu til að takast á hendur þetta mikla verkefni að verða verkstjóri í ríkisstjórn Íslands. Hann er starfsaldursforseti Alþingis og hefur setið á þingi í þrjá áratugi. Halldór hefur setið rúman hálfan annan áratug á ráðherrastóli, í ár sem forsætisráðherra, rúm 9 ár sem utanríkisráðherra og 8 ár sem sjávarútvegsráðherra.

Það var vissulega til marks um traust persónulegt samstarf Davíðs Oddssonar og Halldórs Ásgrímssonar að þeir skiptust á embættum í stjórn flokkanna, sem setið hefur í áratug, án beinna átaka eða togstreitu um valdastóla. Eftirsjá var af Davíð úr forystusæti ríkisstjórnarinnar, enda er hann mun öflugri stjórnmálamaður en Halldór. Mörgum sjálfstæðismönnum þótti enda mjög súrt í broti að miklu minni flokkur tæki við forsæti í ríkisstjórn landsins. Það er enda deilt mjög um ágæti þess að Halldór varð forsætisráðherra. Það hefði farið best á því auðvitað að formaður Sjálfstæðisflokksins hefði leitt stjórnina, enda forystumaður mun stærri stjórnmálaflokks, með miklu öflugra umboð kjósenda.

En nú þegar að Halldór hefur setið sem forsætisráðherra í ár er ekki úr vegi að líta yfir farinn veg. Hvernig hefur þetta fyrsta ár Halldórs í embættinu verið? Mörgum dettur eflaust í hug orðin vandræðagangur og erfiðleikar. Óhætt er að fullyrða að Halldór hafi haldið allt öðruvísi á málum í embætti og í formennsku flokksins en Steingrímur Hermannsson, forveri hans á formannsstóli, gerði meðan hann gegndi síðast á sama tíma bæði formennsku í Framsóknarflokknum og forsætisráðherraembættinu, 1988-1991. Steingrímur hefur enda gagnrýnt Halldór svo eftir hefur verið tekið. Halldór fetar aðrar leiðir og ekki er laust við að gæti þar áhrifa frá Blair og vinnubrögðum hans í almennri umræðu.

Í pólitík sinni undanfarin ár hefur hann safnað að sér liði fyrrum fréttamanna sem aðstoðarmanna og almennatengslaráðgjöfum innan flokksins og í ráðuneytinu. Almennt séð er einsdæmi hér á landi að forsætisráðherra hafi á sínum snærum á að skipa fjölda fyrrum fréttamanna í opinberu hlutverki sem málsvara flokksins og ráðuneytisins, bæði í fjölmiðlum og á opinberum vettvangi. Með þessa menn innanborðs tekst Halldóri oft að spinna umræðuna og túlka með öðrum hætti og beina henni í aðra farvegi. Er upp koma stór mál eru sendir af örkinni spunameistararnir þrír, þeir eru virkir í netskrifum innan flokksins og eru málsvarar Halldórs víða. Spuninn teygir sig því víða.

Ef marka hefur mátt skoðanakannanir hefur ekki blásið byrlega fyrir Halldór. Fylgi flokksins og persónulegt fylgi hans sem forsætisráðherra hefur verið lítið. Framsóknarflokkurinn hefur náð sögulegu lágmarki í skoðanakönnunum í forsætisráðherratíð Halldórs. Flokkurinn og Halldór sjálfur hafa því mjög lítið grætt á því að hafa hlotið forsætið í ríkisstjórn stjórnarflokkanna. Hart var sótt að Halldóri á fyrri hluta ársins vegna ýmissa mála. Eins og flestir vita er þekkja til mælinga á persónufylgi forsætisráðherra landsins í gegnum árin hefur Halldór hlotið óvenjuslæma útreið í könnunum.

Altént höfum við ekki séð slíkar tölur mjög lengi og t.d. hafði Davíð Oddsson sem forsætisráðherra sterka stöðu í embætti og mikinn stuðning í skoðanakönnunum, en var vissulega umdeildur. En staða Halldórs er mun veikari. Vissulega verður að taka tillit til þess að Halldór er formaður smáflokks skv. skoðanakönnunum og því hægt að búast við að formenn slíkra flokka njóti minna fylgis en forystumenn stærstu flokka landsins í embættinu. Er greinilegt að Halldór hefur brugðist við þessum könnunum og dapri stöðu í mælingum meðal landsmanna með markvissum hætti, annað er að minnsta kosti ekki hægt að sjá hjá spunasérfræðingunum hans. Þeir hafa sótt fram fyrir hönd Halldórs og staðið vörð um stöðu hans á opinberum vettvangi.

Athygli vakti fyrr á árinu er spunameistarar hans tilkynntu að Halldór myndi feta í fótspor forsætisráðherra Bretlands og halda blaðamannafundi reglulega til að ræða málin við fjölmiðlamenn. Fátt hefur komið út úr því. Reyndar sagði Halldór á frægum blaðamannafundi í júní vegna umræðunnar um tengsl hans við Skinney-Þinganes vegna sölunnar á Búnaðarbankanum að það væri fyrsti reglulegi blaðamannafundurinn hans. Síðan hefur mjög lítið gerst. Innan Framsóknarflokksins hefur ástandið verið eldimt, það hefur blasað við enda hefur hitnað mjög yfir yfirborði flokksins. Svo virðist sem að Halldór Ásgrímsson hafi aldrei verið veikari í sessi í forystu flokksins, en einmitt eftir að hann tók við embætti forsætisráðherra fyrir ári.

Flest virðist hafa gengið Halldóri Ásgrímssyni í óhag sem forsætisráðherra, á því sem margir höfðu áður talið að yrði hápunktur ferils hans. Komu viss grunnátök í flokknum vel fram á flokksþingi Framsóknarflokksins í mars. Þar var ekki bara tekist á í lokuðum herbergjum um stefnuna og stöðu mála, heldur fyrir opnum tjöldum. Sérstaklega átti þetta við um Evrópumálin. Þar var tekist á með mjög ákveðnum hætti. Hefur verið merkilegt að sjá forystumenn flokksins takast á um málið og tjá ólíka sýn til ESB. Að lokum fór svo á flokksþinginu að ESB-stefna flokksins sem átti að vera mjög afgerandi varð mjög útvötnuð og sagði nær ekkert nýtt. Voru það mikil vonbrigði fyrir stuðningsmenn aðildar innan flokksins.

Við lok flokksþingsins var Halldór endurkjörinn formaður flokksins. Hlaut hann rúm 80% atkvæða, um 16% minna fylgi en síðast. Segir það eflaust margt um stöðu Halldórs að hann hlýtur lakari kosningu í embætti flokksformanns eftir að hann tók við embætti forsætisráðherra, en sem utanríkisráðherra, er hann var meira erlendis og fjarri innra starfinu beint. Þetta þótti mjög athyglisverð niðurstaða. Ekki var um að ræða átakaþing hjá flokknum hvað varðar kosningar forystumanna, þeir voru endurkjörnir með yfirgnæfandi hætti, en hlutu þó veikara umboð en síðast.

Við blasir að ástandið í Framsóknarflokknum er eldfimt. Raunveruleg átök um völd og áhrif munu væntanlega verða á næsta flokksþingi, sem haldið verður á kosningaári, á árinu 2007. Hinn brothætti Framsóknarflokkur á því væntanlega erfiða tíma framundan hvað varðar þessi mál. Átökin þar virðast rétt að hefjast. Fyrir liggur að átakalínurnar eru víða og flokkurinn horfir brothættur fram á veginn til þess uppgjörs sem verður fyrir lok kjörtímabilsins um stefnu og áherslur flokksins.

Svo verður fróðlegt að sjá hvort samstarf flokkanna breytist, nú er Davíð Oddsson hættir þátttöku í stjórnmálum. Framsóknarflokkurinn og Halldór eru allavega á vissum þáttaskilum, nú þegar hann hefur setið í forsæti ríkisstjórnar Íslands í nákvæmlega ár. Verður fróðlegt að fylgjast með stjórnmálaferli Halldórs á næstu árum og fylgjast þá einkum með því hvort hann muni leiða flokkinn framyfir næstu þingkosningar, eða víkja af pólitíska sviðinu á kjörtímabilinu eins og Davíð Oddsson.

Stefán Friðrik Stefánsson
stebbifr(a)simnet.is

Powered by Hexia

Ritstjórnarviðhorf - Hrós til Brynju Þorgeirsdóttur - Kóngur um stund

Brynja Þorgeirsdóttir fréttamaður á Stöð 2 stýrði stórgóðum þætti í sumar - hestaþættinum Kóngur um stund.

Það er búið að vera mjög gaman að fylgjast með þættinum Kóngur í stund í sumar. Þættirnir eru vel gerðir og mjög skemmtilegir. Finnst mér rétt að hrósa Brynju og öllum þeim sem koma að gerð þáttanna. Hann varð til að vekja upp meiri áhuga á hestamennsku og gaf manni skemmtilega innsýn inn í heim hestamennskunnar.

Þetta er að sjálfsögðu ekkert tengt stjórnmálum en það er nú gaman að gleyma þeim öðru hvoru.

Gísli Freyr Valdórsson
gislifreyr(a)simnet.is

Powered by Hexia

„Hún hætti ekki að grenja, svo við skutum hana“

Samkvæmt anti-slavery.com eru a.m.k. 100.000 Súdanir þrælar. Í suttu máli, þá fara menn frá norður Súdan til suður Súdan í ,,þræla veiðar”. ,,Veiðimennirnir” njóta í sumum tilfellum aðstoðar súdanskra stjórnvalda. Þeir sem ,,veiðast” eru aðallega konur og börn. Þau eru bundin föst við dýr sem notuð eru til að bera þau norður. Á leiðinni er mörgum konum og stúlkum nauðgað. Börn sem ekki geta þagað eru skotin. Veiðimennirnir halda þrælunum sjálfir, eða selja þá á opnum mörkuðum. Drengir eru látnir vinna erfiðisvinnu og hugsa um dýr. Þeir sofa úti með dýrunum og er gefið ömurlegt fæði. Reyni þeir að flýja er komið í veg fyrir að þeir geti hlaupið á ný með því að eyðileggja sinar í fótum þeirra. Konur og stúlkur eru látnar vinna heimilisstörf á daginn og þeim er nauðgað á nóttunni. Þrælarnir þola yfirleitt daglegar barsmíðar, og margskonar annað andlegt og líkamlegt ofbeldi.

Og hvað gerum við á vesturlöndum? Ekki mikið. Milljónir vesturlandabúa, andstæðingar kapítalisma, hópast saman til að mótmæla því að fólk í þriðja heiminum vinni hjá GAP, Nike, Levi’s og fleiri fyrirtækjum af fúsum og frjálsum vilja, fyrir laun sem teldust mjög góð í Súdan. Þrælasalar í Súdan og súdönsk stjórnvöld þurfa að gerast vestrænir kapítalistar til að fá einhver veruleg viðbrögð frá vestrænum mannúðar frömuðum vegna framferðis síns. Hið tvöfalda siðgæði sumra vinstrisinnaðra siðapostulla ætti að vera augljóst öllum þeim sem opna augun.

Það þarf að gera eitthvað í þessu máli, og ég skora á verðandi utanríkisráðherra Íslands, Geir Haarde, að beita sér fyrir því. Ég fyrir mitt leyti myndi helst vilja sjá fjölþjóða her fara til Súdan og binda enda á þetta rugl.

Condoleezza Rice hefur mikið talað um að taka verði til hendinni í Súdan. Condi er afar mælsk og greind. Hún hefur gríðarlega yfirgripsmikla þekkingu á umheiminum, sem er afar góður kostur í hennar starfi. Hún er fyrrum háskólaprófessor og talar fjögur tungumál reiprennandi. Að uppfylla kynja og kynþáttakvóta hefur aldrei verið hennar hlutverk. Hún er einfaldlega lang best til þess fallinn að vera utanríkisráðherra Bandaríkjanna. Ég legg til að Bandaríkjamenn kjósi hana forseta 2008.

Sindri Guðjónsson

Mánudagspósturinn 12. september 2005

Það er fagnaðarefni hversu vel tókst til við að selja Símann. Gott verð fékkst fyrir hann og ekki er síður mikið fagnaðarefni að til standi að verja þeim fjármunum á heildina litið í mjög þörf og góð verkefni í þjóðfélaginu. Um helmingur verður notaður strax í að greiða niður erlendar skuldir íslenzka ríkisins sem mun í raun þýða að það verður skuldlaust við útlönd um næstu áramót. Þar með verður eitt helzta baráttumál ungra sjálfstæðismanna í höfn. Afgangurinn verður geymdur í Seðlabankanum og síðan nýttur til ýmissa verkefna á árunum 2007-2012 ef aðstæður í efnahagslífinu verða réttar. En eins og kunnugt er eru þær það ekki eins og staðan er í dag.

Ófáir stjórnarandstæðingar höfðu uppi stór orð um að með sölu Símans hefði bezta mjólkurkúin verið seld og þar fram eftir götunum. Síminn hefði verið að gefa svo mikið af sér á ári í arð til ríkisins. Niðurstaðan er hins vegar sú að með niðurgreiðsla erlendra skulda ríkisins sparast vaxtakostnaður sem nemur sömu upphæð á ári og það sem Síminn hefur verið að gefa af sér í arð til ríkisins á undanförnum árum, eða um 2 milljarðar króna. Til viðbótar mun sú fjárhæð sem verður geymd fyrst í stað í Seðlabankanum skila ríkinu annarri eins upphæð í vexti.

Persónulega er ég mjög ánægður með er það framlag sem rennur til Landhelgisgæzlunnar sem fyrir löngu var meira en tímabært. Sem kunnugt er stendur til að kaupa nýja flugvél fyrir gæzluna árið 2007 og nýtt varðskip árið 2008. Núverandi flugvél hennar er komin til ára sinna og sama er í raun að segja um varðskipin. Hins vegar hefur varðskipið Ægir nú verið algerlega endurnýjaður og til stendur að gera það sama við varðskipið Tý. Þannig að þau munu án efa halda áfram þjónustu sinni við Íslendinga um ókomin ár enda um afbragðsskip að ræða.

Svo er bara spurningin hvernig nýtt varðskip mun líta út. Persónulega hef ég alltaf verið talsvert hrifinn af dönsku varðskipunum af Thetis-gerð sem hafa verið tíðir gestir í Reykjavíkurhöfn. Þessi skip eru þó sennilega talsvert stærri en hugmyndin er að nýtt íslenzkt varðskip verði. Þau munu engu að síður vera sérstaklega hönnuð með eftirlit við Grænland í huga og til að geta siglt í ís svo dæmi sé tekið. Læt hér fylgja með nokkrar myndir af þessum skipum - þó það sé kannski óþarfi fyrir reykvíska lesendur vefritsins þar sem flestir Reykvíkingar hafa án efa einhvern tímann barið þau augum.

Hjörtur J. Guðmundsson
hjorturg(a)hi.is