Vangaveltur um vopn Íraka

Þegar Bandaríkjamenn fóru inn í Írak var því haldið fram að það væri hreinn fyrirsláttur að Írakar ættu gereyðingarvopn. Þær raddir eru nú enn háværari, þar sem minna hefur fundist af slíkum vopnum en menn gerðu ráð fyrir.

Árangursleysi vopnaleitarinnar er þó eilítið ýkt,
og ályktanirnar sem menn draga eiga það til að vera full sterkar.

Árið 1998 viðurkenndi Saddam Hussein að Írakar ættu eftirfarandi vopn:
- 3,9 tonn af VX taugagasi, auk þess áttu þeir 805 tonn af hráefni til þess
   að búa til VX taugagas.
- Írakar höfuð framleitt og flutt inn um 4000 tonn af efni til þess að framleiða    
   aðra tegund af taugagasi.
- Írakar höfðu framleitt 8500 lítra af miltisbrandi
- 500 sprengjur, með fallhlífabúnaði til þess að láta ýmsar tegundir af eiturgasi    
   og sýklavopnum síga til jarðar.
- 550 eldflaugaodda með sinnepsgasi.
- 107,500 umbúðir utan um efnavopn.
- 157 eldflaugar með sýklum.

Samkvæmt fyrirskipun frá Sameinuðu Þjóðunum var Saddam Hussein gert að eyða þessu vopnabúri sínu fyrir opnum tjöldum. Hann var ekki reiðubúinn til þess og í staðinn rak hann vopnaeftirlitsmenn úr landi.

Margir vilja meina að það hafi bara alls ekki verið nein efna-, sýkla eða gereyðingarvopn í Írak, nema ef vera kynni einstaka ,,fornminjar” frá stríðinu við Íran. Sá listi sem birtur er hér að ofan, er nú samt eilítið meira en einungis sakleysislegar stríðsminjar. Saddam hlýtur að hafa haft yfir þessu vopnabúri að ráða árið 2003, ef hann hafði það árið 1998, ekki gufar þetta upp og engar vísbendingar hafa enn komið fram um eyðingu vopnanna.

Bandaríkjamenn og Bretar héldu því einnig fram að Saddam væri hugsanlega að framleiða kjarnorkuvopn. Menn hrópa nú: ,,Lygi, ósvífni, olíugræðgi og illmenska í þágu heimsvaldastefnu Bandaríkjanna!”
Á sama tíma gefa menn því engan gaum þó að Bandaríkjamenn
hafi fundið 500 tonn af úrani rétt sunnan við Bagdad á árinu! (sjá frétt)

Þegar David Kay, fyrrum yfirmaður vopnaleitar Bandaríkjamanna í Írak sagði:
“We have found no stockpiles of forbidden weapons in Iraq,” rötuðu þau orð á forsíður allra blaða.
Nokkrum vikum síðar þegar nákvæmlega sami maður, David Kay, greindi frá því hvað hefði samt sem áður fundist í Írak við yfirheyrslur rannsóknarnefndar í október 2003, þótti það lítið spennandi fréttaefni.
Hvað varð til þess að David Kay var hættur að vera áhugaverður heimildarmaður?

Það myndi taka um tvær til þrjár blaðsíður að þylja allt upp sem maðurinn
sagði fundið í Írak, svo ég ætla aðeins að nefna örfá atriði:
Ég ætla að fá að hafa eina málsgrein á ensku:
They found equipment for "uranium-enrichment centrifuges" whose only plausible use was as part of a clandestine nuclear-weapons program. In all these cases, "Iraqi scientists had been told before the war not to declare their activities to the U.N. inspectors," the official said. (Bein tilvitnun í áðurnefnda frétt)

Í landinu voru rannsóknarstofur, sem einnig voru fangelsi. Opinberir írakskir starfsmenn, sem áttu að starfa með vopnaeftirliti Sameinuðu Þjóðanna, höfðu sérstaklega leynt þeim fyrir eftirlitinu.
Í þeim voru vísbendingar um tilraunastarfsemi með sýklavopn á mönnum.

Það fundust nýjar rannsóknir á margskonar sýklum, m.a. Brucella, Congo Crimean Hemorrhagic Fever. Athyglisverður er áhugi írakskra stjórnvalda á sýklum!
Sum skjöl og gögn sem fundust í þessu samhengi voru t.a.m. geymd undir vöskum
á einkaheimilum vísindamanna Íraksstjórnar.
Þetta hefur allt komið upp á yfirborðið en er ekki vinsælt að fjalla um.

Fundist hafa flaugar sem nefnast ,,drones”, sem drífa 500km lengra en en leyft var, og teikningar af flaugum (missiles), sem drífa 1000km, sem samstarfsfúsir Írakar hafa viðurkennt að hafa falið fyrir vopnaeftirlitinu.
Einnig voru augljós merki um skipulega eyðingu gagna og skjala.

Ef menn líta hlutlaust á málið, þá er ljóst að djörfustu fullyrðingar
Bandaríkjamanna og Breta hafa ekki staðist.
Það er hinsvegar alveg ljóst frá mínum bæjardyrum séð að Saddam átti til
sýkla- og efnavopn og ásetti sér að eignast kjarnorkuvopn.

Heimildir:
Weekly Standard, grein birt 10.nóvember 2003
“Deliver us from evil” eftir Sean Hannity, gefin út 2004 af ReganBooks, bls 159-161.
Og einnig langdregin frétt á worldnetdaily, en fróðleg – fyrirsögn hennar full djörf.

Sindri Guðjónsson

Samtök herstöðvaandstæðinga, Jón og séra Jón

Fyrir nokkru síðan ritaði ég grein á netið þar sem ég undraðist það mjög að ekkert skyldi heyrast frá svokölluðum íslenzkum friðarsinnum allan þann
tíma sem vitað var af heræfingum rússneska herskipaflotans austur af landinu.
Ég var ekki einn um að koma á framfæri undrun
minni vegna þessa og í kjölfar þeirrar gagnrýni birtist ályktun frá Samtökum herstöðvaandstæðinga, hinum svokölluðu friðarsinnum, um málið. Sú ályktun barzt þó ekki fyrr en eftir að áðurnefnd gagnrýni hafði birzt,
bæði í blöðum og á netinu, og eftir að rússnesku skipin höfðu yfirgefið íslenzku lögsöguna. Þá hafði íslenzkur almenningur vitað um veru skipanna við landið í rúma viku, enda málinu gerð góð skil í hérlendum fjölmiðlum.

En ekkert heyrðist sem sagt frá hinum meintu friðarsinnum sem alla jafna hlaupa upp til handa og fóta ef fréttist af komu herskipa á vegum NATO til landsins, ekki sízt ef um er að ræða heræfingar við landið á vegum bandalagsins. Þá mæta menn galvaskir í hvaða veðri sem er með tilheyrandi mótmælskilti og mótmæla veru þessara stríðstóla við Ísland, þá gjarnan fyrir utan bandaríska sendiráðið eða á Austurvelli. En ekkert slíkt var hins vegar uppi á teningnum núna. Engin mótmæli voru skipulögð fyrir utan rússneska sendiráðið eða á Austurvelli. Og ályktun um málið var ekki send út fyrr en skipin voru farin, mörgum dögum eftir að vitað var af þeim og eftir að framganga hinna meintu friðarsinna í málinu hafði verið harðlega gagnrýnd.

Umrædd ályktun Samtaka herstöðvaandstæðinga snerist reyndar ekkert um veru rússnesku herskipanna við Ísland sem slíka. Það er ekki að sjá af ályktuninni að vera þeirra við landið hafi valdið forystu samtakanna einhverju hugarróti. Jafnvel þó menn hafi lengi vel í raun ekki vitað hvað skipin voru nákvæmlega að gera þarna og hvað þá svona nærri landi. Nei, ályktun Samtaka herstöðvaandstæðinga snerist aðeins um hugsanlega umhverfishættu vegna þess að einhver rússnesku skipanna kynnu að hafa kjarnorkuvopn um borð og að eitt þeirra væri kjarnorkuknúið. Af því hafði forysta herstöðvaandstæðinga áhyggjur og öðru ekki ef marka má ályktun hennar. Þeim hefur sem sagt að öðru leyti legið í léttu rúmi þó rússnesku herskipin væru við landið.

Maður getur því ekki annað en spurt sig hvað hefði verið uppi á teningnum ef um hefði verið að ræða herskip frá NATO? Ef marka má fyrri viðbrögð Samtaka herstöðvaandstæðinga vegna komu skipa frá NATO til landsins hefðu þeir vafalaust staðið fyrir mótmælum af því tilefni. En það skiptir greinilega öllu máli hvort um er að ræða Jón eða séra Jón í þeim efnum að mati þeirra herstöðvaandstæðinga.

Hjörtur J. Guðmundsson

Hátekjuskattur – ósanngjörn skattpíning

Margir vinstrimenn ná ekki upp í nef sér um þessar mundir af bræði og forundran yfir þeim áformum ríkisstjórnarinnar að afnema svonefndan hátekjuskatt
sem er sérstakur skattur sem lagður er á lítinn hluta þjóðarinnar, nánar tiltekið þá einstaklinga af öllum,
sem borga langsamlega hæstu skattana fyrir.

Launþegi greiðir að jafnaði 38,5% af tekjum sínum til ríkis og sveitarfélaga í formi tekjuskatts og útsvars, að frádregnum persónuafslætti sem nemur um 330.000 krónum á ári. Því til viðbótar leggst sérstakur 7% tekjuskattur á tekjur umfram 3.980.000 krónur. Til glöggvunar hef ég útbúið eftirfarandi töflu sem sýnir þær fjárhæðir sem launþegar greiða í tekjuskatt og útsvar. Um gróflega útreikninga er að ræða. Þar sem ég ræði um árstekjur í töflunni, á ég við heildarlaun að frádregnum greiðslum til lífeyrissjóða. Með afdreginni staðgreiðslu á ég við tekjuskatt og útsvar að frádregnum persónuafslætti:

    Árstekjur          Afdregin staðgreiðsla        Hátekjuskattur
  1.000.000                                 55.000
  2.000.000                               440.000
  3.000.000                               825.000
  4.000.000                            1.210.000                      1.400
  5.000.000                            1.595.000                    71.400
  6.000.000                            1.980.000                  141.400
  7.000.000                            2.365.000                  211.400
  8.000.000                            2.750.000                  281.400
  9.000.000                            3.135.000                  351.400
10.000.000                            3.520.000                  421.400

Á töflunni má sjá að einstaklingur sem er með 2 milljónir króna í árstekjur greiðir um 440 þúsund krónur í tekjuskatt, á meðan einstaklingur með 4 milljónir greiðir rúmlega 1,2 milljónir og sá sem aflar 10 milljóna á ári greiðir rúmlega 3,5 milljónir af þeim til hins opinbera. Á þessu sést hvernig tekjuskatturinn fer stigvaxandi með auknum árstekjum, eðli málsins samkvæmt, enda um hlutfallsskatt að ræða. En þar með er
ekki öll sagan sögð, heldur hefur löggjafinn kosið að rukka 10 milljóna króna manninn aukalega um rúmar 400 þúsund krónur til viðbótar þeim ríflega þremur og hálfri milljón sem hann hefur þegar greitt! Á meðan er fjögurra milljóna króna maðurinn aðeins rukkaður um 1400 krónur til viðbótar þrátt fyrir að hann hafi á sama tíma greitt meira
en tveimur milljónum króna minna til samfélagsins en sá fyrrnefndi!
Það verður hver að dæma fyrir sig hversu sanngjarnt þetta fyrirkomulag er.

Margir vinstrimenn hafa farið mikinn í hneykslan sinni yfir því að afnema eigi þennan sérstaka tekjuskatt og finnst það engan veginn nægilegt að sá sem er með 10 milljónir
á ári greiði þrjár og hálfa milljón til samfélagsins. Þeir verði að borga a.m.k. 400 þúsund í viðbót svo þeir hafi minna úr að moða. Þeir gætu nefnilega freistast til að nota þá peninga í ,,erlendan lúxus” svo vísað sé til orða formanns Samfylkingarinnar.

Það er mikill útúrsnúningur að halda því fram að með afnámi hátekjuskattsins sé verið að ,,færa þeim ríkustu” fúlgur fjár. Sá sem heldur slíku fram hlýtur að álíta að ríkið eigi allar þær tekjur sem maður aflar og miðli launþeganum svo aftur hluta af þeim eftir geðþótta. Slíkur málflutningur er þó alveg í takt við margt sem Samfylkingin lætur frá sér. Markmiðið þeirra virðist oft ekki vera það að benda á staðreyndir heldur að hylja
þær með því að þyrla upp ryki.

Við skulum ekki gleyma því að sú þjónusta sem samfélagið veitir er óháð því hve
mikið menn greiða til þess. Sá sem hefur lágar tekjur og greiðir því enga skatta fær nákvæmlega sömu þjónustu á heilbrigðisstofnunum ef hann veikist og hinn sem greiðir þrjár og hálfa milljón króna í skatta árlega. Börn þessara tveggja einstaklinga fá líka samskonar kennslu í grunnskólum svo fátt eitt sé nefnt.

Það er af mjög af hinu góða að tekist hafi að skapa svigrúm til skattalækkana.
Það er fagnaðarefni að þegar er búið að lækka erfðafjárskatt og verið er að afnema eignaskatt og hátekjuskatt auk þess sem stefnt er að lækkunum á ýmsum sköttum
svo sem tekjuskatti og virðisaukaskatti á matvæli.

Það má færa ágæt rök fyrir því að viðhalda skattleysismörkum til að þeir sem lægstar hafi tekjurnar hafi meira úr að moða. Það að tekjuskattur er reiknaður sem hlutfall af tekjum en ekki sem föst krónutala varnar því að þeir lægst hafa launin sligist undan skattbyrðinni. Hátekjuskattur er hinsvegar afkastaletjandi skattur og hann bitnar á þeim sem mest hafa lagt til samfélagsins. Því er engin eftirsjá í því þó hann sé afnuminn.
Það eru fá rök sem mæla með því að halda í skattinn, kannski þó helst þau að hann virðist til þess fallinn að róa viðkvæmar sálir þeirra vinstrimanna sem hvað erfiðast
eiga með að unna samborgurum sínum velgengni.

Þorsteinn Magnússon

Þau mistök urðu við vinnslu greinar um hátekjuskatt að miðað var við álagningu fyrir árið á 2002. Á þessu ári var álagður hátekjuskattur fyrir árið 2003 5% af tekjum umfram 4.089.450 kr.
Skatturinn er svo 4% af tekjum umfram 4.191.686 kr árið 2004.
Rétt er að skoða tölur sem birtast í greininni í ljósi þessa.
Þorsteinn M.

Hringavitleysa Samfylkingarinnar í varnarmálum

Á flokkstjórnarfundi hjá Samfylkingunni fyrir skemmstu tilkynnti Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, varaþingmaður flokksins og formaður svokallaðs Framtíðarhóps innan hans, um hugmyndir hópsins í varnarmálum. Megininntak þeirra voru að Íslendingar ættu að taka við umsjón með vörnum landsins og taka við herstöðinni á Keflavíkurflugvelli. Það er aldeilis verið að finna upp hjólið þarna, maður hefur auðvitað aldrei heyrt minnzt á slíkar hugmyndir áður. Eins og flestir vita, sem eitthvað vita um þessi mál, þá er svo langt frá því að þarna sé um einhverjar nýjar hugmyndir að ræða. Þetta hefur allt verið rætt áður meira eða minna.

Þannig hafa ýmsir aðilar, ekki sízt innan Sjálfstæðisflokksins, með reglulegu millibili lagt til að við Íslendingar tækjum sjálfir við vörnum landsins á undanförnum árum. Viðkvæði Samfylkingarinnar, og annarra flokka á vinstrivængnum í gegnum tíðina,
hafa jafnan verið á þá leið að gera lítið úr þeim hugmyndum á alla lund. En nú er annað uppi á teningnum. Nú hefur Samfylkingin sjálf sem sagt tekið slíkar hugmyndir upp á sína arma og kynnt þær með pompi og prakti eins og verið sé að finna hjólið upp eða um sé að ræða einhvern þaðan af stórkostlegri atburð. Annars er auðvitað bara hið
bezta mál að Samfylkingin sé þar með að mörgu leyti búin að taka undir hugmyndir margra hægrimanna í þessum efnum.

Raunar eru þetta ekki fyrstu tillögur Ingibjargar Sólrúnar og Framtíðarhópsins hennar þegar kemur að varnarmálum. Einungis í byrjun þessa árs voru allt aðrar hugmyndir
uppi á borðinu hjá henni og hópnum. Þá lagði hún til að við Íslendingar semdum við Evrópusambandið um að sjá um varnir landsins. Þær hugmyndir féllu þó fljótlega algerlega um sig sjálfar og skildu menn raunar ekki hvað verið væri að blanda Evrópusambandinu inn í málið þar sem öll helztu herveldin innan sambandsins eru í NATO þar sem við erum jú aðilar. Ef semja ætti við eitt eða fleiri Evrópuríki í þessum efnum væri auðvitað eðlilegast að það væri gert á forsendum NATO frekar en nokkurn tímann Evrópusambandsins.

Ekki batnaði staðan svo fyrir Ingibjörgu og hugmyndir Framtíðarhópsins hennar þegar Pieter C. Feith, fulltrúi á varnarmálaskrifstofu framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins, kom hingað til lands í febrúar sl. og gerði mönnum ljóst að sambandið væri engan veginn í stakk búið til að sjá um varnir Íslands. Evrópusambandið væri að koma sér hersveitum til að bregðast við einstökum deilum eða árásum en ekki til að sinna varanlegum landvörnum.
Til þess hefði sambandið einfaldlega ekki bolmagn ólíkt NATO.

Og nú er Ingibjörg og Framtíðarhópurinn hennar sem sagt komin með nýjar hugmyndir um það hvernig standa skuli að varnarmálunum, hugmyndir sem aftur geta að megininntaki engan veginn talizt nýjar.

Hjörtur J. Guðmundsson

Tóbaksvarnarlögin – frelsisskerðing eða nauðsynlegar úrbætur?

Fram hefur komið að heilbrigðisráðherra hefur í hyggju að leggja nú á haustþingi fram frumvarp til breytinga á lögum nr 6/2002 um tóbaksvarnir. Líklegt er að lagt verði til í frumvarpinu að reykingar verði bannaðar með öllu á opinberum stöðum, þar með talið kaffihúsum og veitingastöðum. Ólíkt mörgum öðrum sem telja sig til hægri í stjórn-málum telur undirritaður að sterk rök hnígi til slíkra lagabreytinga og er almennt sáttur við mörg af þeim skrefum sem stigin hafa verið á undanförnum árum í tóbaksvörnum.

Samkvæmt nýlegri úttekt Hagfræðistofnunar Háskóla Íslands nemur árlegur kostnaður samfélagsins af reykingum 20-21 milljarði króna, þar af var kostnaður við sjúkrahús-vistun tæpir 3,5 milljarðar árið 2000 og heildar heilbrigðiskostnaður rúmir 4,8 milljarðar. Þá hefur komið fram að í heiminum látast um 5 milljónir manna árlega af sjúkdómum sem rekja má til reykinga, þar af um 400 þúsund manns af völdum óbeinna reykinga.
Á Íslandi eru árleg dauðsföll af völdum óbeinna reykinga 30-40 talsins. Þá eru ótalin önnur óþægindi og heilsufarsleg vandamál þolenda óbeinna reykinga, sem ekki draga fólk til dauða.

Ég vil byrja á að taka fram að ég tel að sjálfsögðu að hverjum og einum sé, og eigi að vera, í sjálfsvald sett hvort hann kýs að reykja eða ekki. Reykingar eru hins vegar þess eðlis að þær geta haft umtalsverð áhrif á aðra en þann einstakling sem tóbaksins neytir, eins og ofangreindar tölur bera með sér. Þetta atriði tel ég vera algert grundvallaratriði í þessari umræðu. Reykingar í viðurvist annarra einstaklinga hafa skaðleg áhrif á þá en ekki reykingamanninn einan.

Sem hægrimaður er ég þeirrar skoðunar að löggjafinn eigi einungis að skerða frelsi einstaklinga, að almannaheill eða réttindi annarra einstaklinga knýi á um slíkt.
Ég tel að þau sjónarmið eigi við í þessu máli. Það að anda að sér hreinu lofti eru mikilsverð lífsgæði – sem ekki má vanmeta. Mörgum brá í brún þegar lög nr 6/2002 voru sett og töldu að þar væri löggjafinn að seilast allt of langt með boðum og bönnum. Ég vil þó minna á að mýmörg dæmi eru um það í löggjöfinni að skorður séu settar við athöfnum manna til að tryggja réttindi annarra og vegna almannaheilla. Nægir að nefna það að öll refsilöggjöfin er reist á slíkum sjónarmiðum. Ég held að velflestir séu nú orðnir allsáttir við þær breytingar sem urðu með tilkomu nýrra tóbaksvarnarlaga árið 2002.

Þann 19. október síðastliðinn birtist grein á frelsi.is eftir Ásgeir Helga Reykfjörð Gylfason. Ásgeir er í hópi anstæðinga þess að umræddar lagabreytingar eigi sér stað
og heldur því fram í grein sinni að í þeim löndum þar sem bann við reykingum á veitingastöðum er þegar við lýði hafi eigendur veitingahúsa misst spón úr aski sínum
og staðirnir jafnvel lagt upp laupana. Nýleg könnun sem gerð var hérlendis leiðir hins vegar í ljós að 86% svarenda telja að þeir færu jafnoft eða oftar á veitinga- eða kaffihús ef þau væru með öllu reyklaus. Sama könnun leiddi í ljós að 75% svarenda eru andvíg reykingum á slíkum stöðum og – það að einungis 8% gesta slíkra veitingastaða reyki meðan á dvöl þeirra stendur. Það er því ekkert sem bendir til að ástæða sé til að óttast um hag þeirra sem reka veitinga- og kaffihús, komi umrædd lagabreyting til framkvæmda.

Menn hafa réttilega bent á að engin ,,viðveruskylda” er á veitingahúsum. Mönnum er í sjálfsvald sett hvort þeir venja þangað komur sínar. Þá telur Ásgeir ennfremur í fyrr-nefndri grein að markaðurinn sjái til þess að ríkið eigi ekki – og þurfi ekki – að koma að svona málum. Í þessu sambandi er rétt að hafa hugfast að það að sækja veitinga- og kaffihús er snar þáttur í okkar menningu. Menn sækja gjarnan kaffihús í og veitingastaði í góðra vina hópi. Menn velja sér ekki vini eftir því hvort þeir reykja, heldur á öðrum forsendum. Sömuleiðis velja hópar sér oftast áfangastaði á öðrum forsendum en þeim hvort þar sé reykt eða ekki. Hópar tvístrast ekki og velja sinn hvern veitingastaðinn eftir því hvort þar ríki reykingabann eður ei. Það er því vandséð að veitingamenn sjái sérstaka ástæðu til að eiga frumkvæði að reykingabanni – þó svo að ósennilegt sé að slíkt bann væri þeim til tjóns.

Við getum spurt okkur hvor eigi að vega þyngra, réttur reykingamannsins til að reykja þar eða réttur þess sem ekki reykir til að anda að sér hreinu lofti. Menn eru misjafnlega viðkvæmir fyrir tóbaksreyk. Á astmasjúklingur sem þolir reykinn illa t.d. að sæta því að geta aldrei farið með félögum sínum á kaffihús og að geta ekki tekið þátt í almennu félagslífi vegna aðsteðjandi hættu sem auðveldlega má fyrirbyggja? Það er þó óvíst að veitingamenn sjái sér endilega hag í því að banna reykingar af sjálfsdáðum. Staðreyndin er nefnilega sú að flestir þeirra sem ekki reykja láta sig frekar hafa það að vaða reykinn, en að sitja heima, þrátt fyrir að þeir tækju því tvímælalaust flestir fagnandi að vera lausir við hann. Þá má benda á að það er auðveldara fyrir reykingamanninn að stíga út fyrir annað kastið til að fá sér smók en fyrir þann sem ekki reykir og vill forðast reykinn að halda niðri í sér andanum, eða standa fyrir utan, næturlangt! Niðurstaða mín er sú að fyllilega sé réttlætanlegt að láta rétt þess reyklausa vega þyngra.

Vera kann að ný lög muni fela í sér takmarkanir á reykingum í návist barna, jafnvel inni
á heimilum fólks. Takmarkanir á athöfnum manna þegar börn eru annars vegar, eiga sér mörg fordæmi í íslenskri löggjöf. Í 2. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2000 er t.a.m. kveðið á um skyldu foreldra til að ,,búa börnum sínum viðunandi uppeldisaðstæður og gæta velfarnaðar þeirra í hvívetna”. Í 98. og 99. gr. eru síðan ákvæði sem leggja þungar refsingar við tilteknum athöfnum gagnvart börnum. Þessi ákvæði gilda hvort sem athafnirnar eiga sér stað inni á einkaheimilum manna eða annars staðar. Fleiri dæmi mætti nefna. Slíkar takmarkanir eru settar í því skyni að ljá börnum atbeina ríkisvaldsins þeim til verndar, þar sem þau eru ófær um að verja hagsmuni sína sjálf. Það er því einfaldlega alrangt sem sumir hafa látið liggja að, að um einsdæmi væri að ræða kysi löggjafinn að ,,seilast inn á heimili fólks” með áðurnefndum hætti. Það væri fróðlegt að vita hvort áðurnefndir menn vildu afnema þessar lagagreinar með sömu rökum og beitt er gegn umræddum breytingum á tóbaksvarnarlöggjöfinni.

Með sömu rökum og þeir beita sem ekki mega til þess hugsa að frelsi til reykinga sé skert, má færa rök gegn banni við mengun drykkjarvatns, banni við losun spilliefna út í umhverfið, banni við ýmiss konar ofbeldisbrotum og fleiru. Svo góður sem markaðurinn er til síns brúks hefur ekki verið sýnt fram á með sannfærandi rökum að hann bjóði lausnir við ofangreindum vandamálum. Slíkar röksemdir eru alveg af sama meiði og röksemdir þess fámenna hóps manna sem berst fyrir lögleiðingu eiturlyfja. Það væri fróðlegt að vita hvort Ásgeir sé í þeim hópi og þorri þjóðarinnar sé því að hans mati ,,eiturlyfjafasistar” rétt eins og hann kýs að kalla stuðningsmenn tóbaksvarnarlaganna ,,reykingafasista”. Ég geri nú alls ekki ráð fyrir að svo sé þegar betur er að gáð. En hugmyndafræðin, svo góð sem hún er, má ekki bera skynsemina ofurliði.

Þorsteinn Magnússon

Framtíðarhópur Samfylkingarinnar

Nú á sko að taka á því. Samfylkingin hélt um s.l. helgi málfund.
Samfylkingin ætlar sér stóra hluti í íslenskri pólitík og heldur því reglulega málfundi til að, jú væntanlega „ræða málin.”
Hvort að niðurstaða komi út frá fundunum er svo annað mál.

Það er athyglisvert að vita að Samfylkingin skuli starfrækja það sem hún kallar „Framtíðarhóp Samfylkingarinnar.” Já það er til nefnd eða ráð (orð sem koma oft fyrir
hjá vinstrimönnum) sem hefur það hlutverk að móta stefnu flokksins í framtíðinni. Yfirmaður þessarar nefndar er sá aðili sem ekki fékk vinnu vorið 2003, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir.
,,Á fundi flokksstjórnar Samfylkingarinnar sumarið 2003 var samþykkt að setja á fót framtíðarhóp til að móta og útfæra nánar þá stefnu flokksins sem samþykkt var á stofnfundi í maí árið 2000." (Tekið af vef framtíðarhóps Samfylkingarinnar)

Þegar í ljós kom að Samfylkingunni hafði ekki tekist að fella þáverandi og núverandi ríkisstjórn var ákveðið að halda, - jú málþing. Í þetta skipti var það þó kallað flokkstjórnarfundur. Þá var ákveðið að þar sem Ingibjörg Sólrún væri nú atvinnulaus og biðlaun hennar frá Reykjavíkurborg væru á enda, skyldi hún veita þessum hóp forstöðu.
Líklegast þykir mér að Samfylkingarmenn hafi vaknað upp við það að stefna þeirra s.l. 3-4 ár var innihaldslaus og að þingmenn flokksins hefðu ekki afkastað miklu.
Því var þörf á að stofna „framtíðarhóp” sem átti í alvöru að koma einhverju í verk.
En nýi hópurinn var þó ekki merkilegri en það að forstöðumaður hans gat sinnt því verki samhliða háskólanámi í London. Kannski að menn hafi ekkert gert sér miklar vonir um „framtíð” næststærsta stjórnmálaflokks á Íslandi. Pæling.

En það eru nokkur atriði sem eru umhugsunarverð varðandi þennan hóp. Það eru fimm manns sem mynda „kjarnahóp” framtíðarhópsins. Þau eru Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, varaformaður Samfylkingarinnar, Kristrún Heimisdóttir lögfræðingur, Svanfríður Jónasdóttir, fyrrverandi alþingismaður, Sverrir Teitsson háskólanemi og Þorbjörn Guðmundsson, framkvæmdastjóri Samiðnar. Nú hefur Samfylkingin verið iðin við að gagnrýna kynjahlutföll hjá flestum öðrum stjórnmálaflokkum. Þessi flokkur hefur látið hátt í sér heyra varðandi [meint] brot bæði æðstu embættismanna, og svo stjórna hinna flokkanna á jafnréttislögunum. Hins vegar eru 60% af kjarnahóp framtíðarhóps (prófið að segja það tíu sinnum hratt) konur. Það má því skilja það þannig að það séu framtíðaráform Samfylkingarinnar að 60% allra þeirra aðila sem bjóða sig fram í flokknum og fyrir flokkinn skuli vera konur. Einum þingmanni flokksins fannst það meira að segja nauðsynlegt að dreifa jafnréttislögunum til ríkisstjórnarinnar um daginn. Ætli það hafi staðið eitthvað um 60% hlut kvenna þar. Já það er gott að Samfylkingin er með jafnréttishugarfarið á hreinu fyrst að enginn annar er það. Kannski finnst mönnum íhaldsmaðurinn vera að gera of mikið úr þessu. En svo er nú ekki miðað við hvað Samfylkingin hefur lagt mikið upp úr „jafnréttismálum.”

Já, það eru fimm manns sem hafa það hlutverk að móta framtíð Samfylkingarinnar.
Á sama tíma er skotið harkalega að Sjálfstæðisflokknum (m.a. af Svanfríði Jónasdóttur í Silfri Egils fyrir örfáum vikum) fyrir að vera með fámenna karlaklíku sem tekur grófar ákvarðanir í reykfylltum bakherbergjum (þó svo að fæstir af leiðtogum Sjálfst.flokksins reyki í raun og veru).

Það hlýtur að vera erfitt að vera Össur Skarphéðinsson. Það er vera kosinn réttilega formaður flokks á flokksþingi en þurfa síðan að sanna öðru hvoru að hann sé í raun formaður hlýtur að vera erfitt. Kannski er Össur einfaldlega ekki góður leiðtogi, um það skal þó ekki dæmt hér. Nú er auðvitað spurning hvort að Ingibjörg Sólrún skuli leiða framtíðarhóp Samylkingarinnar með sjálfa sig í huga sem formann flokksins. Hún hefur nú tilkynnt framboð sitt til formanns fyrir landsfund flokksins á næsta ári.
Gera má fastlega ráð fyrir því að hinir fjórir í kjarnahópnum styðji hana heilshugar.
Ætli hún sjái þó framtið í flokknum með Össur sem formann?
Getur Ingibjörg leitt áfram framtíðarhóp tapi hún kosningunum á næsta ári?

Það stendur til að kjarnahópurinn sem hér hefur verið nefndur kynni hugmyndir sínar á næsta ári. Þannig að það verða s.s. liðin fimm ár frá stofnun flokksins þangað til að stefna hans verður í raun og veru lögð á borðið. Ekki kæmi á óvart þó að Samfylkingin myndi siðan stofna nefnd eða „vinnuhóp” sem hefði síðan það hlutverk að „útfæra” hugmyndir framtíðarhóps. (mikið að gæsalöppum enda „spes” flokkur)

Já það er skrítið að flokkur sem lagði af stað með mikla hugsjón skuli enn vera að móta framtíðarstefnu sína. Hugmyndin á bakvið flokkinn var að sameina alla vinstrimenn. Mikið var lagt upp úr (og er enn) að Sjálfstæðisflokkurinn þyrfti að víkja úr ríkisstjórn. Hugsjónin var mikil og markmiðið hærra.
Ekkert af þessu hefur þó tekist. Ekki hefur tekist að fella ríkisstórnina (þó svo að Össur hafi verið tilbúinn að setja svilkonu sína út í kuldann og ganga til samstarfs við „ömurlega flokkinn” eins og Ingibjörg lét úr úr sér um sl. helgi)

Það sem stendur því eftir er að það ríkir mikil hagsæld fyrir þá sem það velja eftir stjórnartíð Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks.
Samfylkingin hins vegar stendur varla í lappirnar og er enn að reyna að móta stefnu sína.
Kannski að menn hefðu átt að koma sér saman um stefnu fyrst og stofna svo stjórnmálaflokk sem átti að sigra landið.

Gísli Freyr Valdórsson

Ritstjórnarviðhorf - Hlutlausir fréttamenn?

Í dag birtist frétt um það að Félag fréttamanna hefði verið svo rausnarlegt að leggja verkfallssjóði kennara lið með gjöf upp á 220 þús.Í fréttinni kemur fram að það eru þeir fréttamenn sem starfa hjá RÚV, bæði í útvarpi og sjónvarpi. Auðvitað munu þessir sömu fréttamenn halda áfram að færa okkur hlutlausar og málefnalegar fréttir af stöðu mála í verkfalli kennara. Eða hvað??

Ritstjórn Íhald.is

Hvar eru íslenzkir friðarsinnar?

Eins og ítrekað hefur verið greint frá í fréttum á undanförnum dögum og vikum var rússneski norðurflotinn á dóli fyrir austan Ísland rétt við 12 mílna lögsöguna og hafði verið þar meira eða minna síðan í lok september sl. Skipin munu nú vera farin frá
landinu að sögn Landhelgisgæzlunnar en lengi vel var eitt þeirra eftir við landið,
þegar hin voru farin, ásamt einhverjum hjálparskipum.

Það skip er kjarnorkuknúið og er talið að það sé að öllum líkindum í afar slæmu ástandi. M.a. hefur verið greint frá því í fjölmiðlum að fyrir nokkrum mánuðum síðan hafi verið talin hætta á að skipið springi hreinlega í loft upp.

Þetta mál hefur allt verið hið einkennilegasta eins og ítarlega hefur verið fjallað um í fjölmiðlum í samræmi við þær upplýsingar sem fyrir liggja um það sem aftur eru ekki beint miklar. Rússnesk yfirvöld segja þarna hafa verið um að ræða heræfingar þar sem einkum hafi verið lögð áherzla á flugtak og lendingar. En eitt af rússnesku skipunum sem var fyrir austan land var flugmóðurskip. Vissulega voru skipin á alþjóðlegu hafsvæði, þó þau hafi verið fast upp við 12 mílna lög-sögu Íslands. En upplýsingaflæðið frá rússneskum stjórnvöldum til íslenzkra vegna málsins var einfaldlega nánast ekkert miðað við fréttir fjölmiðla. Slíkt er auðvitað algerlega óásættanlegt.

Enginn virðist vita neitt að ráði um það hvað rússneski herskipaflotinn var að gera þarna fyrir utan væntanlega rússnesk hermálayfirvöld. Rússneska sendiráðið á Íslandi veit nánast ekkert, eða segir það allavega, og sama er að segja um rússneska fjölmiðla sem allajafna fjalla ítarlega um æfingar rússneska flotans. Ekkert virðist svo hafa verið að marka yfirlýsingar frá stjórnendum rússnesku skipanna, en kjarnorkuskipið mun hafa átt að fara fyrir nokkrum dögum frá Íslandi. Það rennir aftur enn frekar stoðum undir þær kenningar að eitthvað hafi verið, og sé jafnvel enn, að skipinu.

Og þá er það spurningin, hvar voru íslenzkir friðarsinnar á meðan að á þessu stóð?
Hvers vegna mótmæltu þeir ekki veru rússnesku herskipanna fyrir austan landið? Þetta fólk er iðið við að andskotast út í NATO og þá ekki sízt ef hingað koma herskip frá því. En nú heyrðist ekkert í því, ekki bofs! Hvernig væri að menn hefðu nú verið aðeins sjálfum sér samkvæmir og fjölmennt fyrir utan rússneska sendiráðið og mótmælt?
Þetta þýðir einfaldlega að maður mun taka enn minna mark á þeim en áður næst þegar þeir mótmæla komu herskipa á vegum NATO til landsins. Svo mikið er víst.

Hjörtur J. Guðmundsson

Friðarboðskapur í Palestínu?

Á hverjum föstudegi er ræðum úr moskvum Palestínu útvarpað þar í landi.
Þessar ræður eru einnig sýndar í palestínsku sjónvarpi. Útvarpstöðvarnar og sjónvarpsstöðin eru í eigu palestínsku heimastjórnarinnar og múslimaklerkarnir
sem ræðurnar flytja eru starfsmenn hennar.

Lítum á dæmi af þessum ræðum. Eftirfarandi ræðubútar eru athyglsiverðir:

Ræðumaður: Dr. Ahmad Abu Halabiya.
Staður og stund: Al-Nahyan moskvan í Gaza, 13 október 2000.

„Það þarf að slátra þeim og drepa, eins og hinn almáttugi Allah sagði: Berjist gegn þeim. Allah mun nota hendur ykkar til þess að tortíma þeim, og mun auðmýkja þá, og hjálpa ykkur að sigra....”

„Allah hinn almáttugi hefur fyrirskipað okkur að standa ekki með gyðingum eða kristnum, við eigum ekki að vingast við þá, ekki að gerast félagar þeirra, ekki láta okkur líka vel við þá, og ekki gera samninga við þá...”

„Jafnvel þó að við náum undir okkur allri Gaza, þá munum við ekki gleyma Haifa, Acre, Galelíu, Jaffa, eða Negev eyðimörkinni né hinum borgum okkar og þorpum...”

(Þessum manni er ekki einungis umhugað um það að ná til sín hernumdu-svæðunum, heldur vill hann alls ekki sætta sig við tilvist Ísrales yfir höfuð.)

”Sýnið gyðingum enga miskun, það skiptir engu máli hvar þeir eru, í hvaða landi sem er. Berjist gegn þeim, hvar sem þið eruð. Hvar sem þið hittið þá, drepið þá.”

Ræðan var margar blaðsíður, og talaði Halabiya um heilagt stríð og dásamaði
píslarvotta Íslam. Einnig talaði hann um „hið hreina Palestínska blóð”, og fl.

Þeir sem hafa áhuga á að lesa fleiri fallegar trúarlegar ræður úr Palestínu er bent á
að fara á memri.org, en þar er fjöldin allur af ræðum „presta” palestínsku heimastjórnarinnar frá 2000-2003 birtar:

Megin innihald hins umburðalynda boðskapar er þessi:

1. Kristnir og Gyðingar eru óvinir Allah.
2. Gyðingar eru afkomendur svína.
3. Það er ekki hægt með nokkru móti að semja frið við gyðinga. (Er eina vandamálið     skortur á friðarvilja Ísraela?)
4. Múslimar verða að kenna börnum sínum um heilagt stríð, og að hata gyðinga og     kristna.
5. Barátta Palestínumanna verður að vera heilagt stríð að hætti Íslam, ekkert nema     vopnuð barátta kemur til greina.
6. Kvennréttindi eru uppfinning vesturlanda, til þess að uppræta og eyðileggja Íslam.

Ræður þessar, þar á meðal sú sem ég vitnaði sérstaklega í hér að ofan,
er hægt að finna hér.

Þessar ræður eru s.s. allar í hinum sama elskulega anda og ræða Dr. Ahmad Abu Halabiya sem vitnað er til hér að ofan. Látum nú uppfræðast af hinum friðelskandi og samningsfúsu palestínsku stjórnvöldum. Það er fallega gert að sjá til þess að boðskapur þessi nái eyrum og augum allra Palestínumanna, þeim að kostnaðarlausu. Ég er viss um að styrktaraðilar palestínsku heimastjórnarinnar (m.a. Evrópusambandið) geri sér vel grein fyrir því að peningar þeirra fara ekki til spillis í höndum palestínskra yfirvalda, enda hafa þeir ekki séð ástæðu til þess að gera athugasemdir við þetta. Það sama á hinsvegar ekki við í Bandaríkjunum, en þar var Arafat tekinn á beinið vegna þessara
„eldpredikara” sinna í ekki ómerkilegri þætti en 60 mínútum.
CBS, 60 Minutes, February 10, 2002.

Að lokum vil ég benda á grein sem birt er á síðu félagsins Ísland-Palestína.
Hún heitir „The Palestinian Vision of Peace.”
Þar segir Arafat að Palestínumenn vilji lifa í friði við nágranna sína Ísraelsmenn,
þar sem báðar þjóðir hafi fullveldi og frelsi. Vill Arafat flytja okkur vesturlandabúum friðarboðskap, en samlöndum sínum stríðsáróður?

Sjaldan veldur einn er tveir deila.

Sindri Guðjónsson

Óæskileg ríkisafskipti – æskileg hugleiðing íhaldsmanns

Við búum í frábæru landi. Landslagið er fallegt, við erum hraust og heilbrigð og okkur líður vel á eyjunni okkar. Við eigum sterkustu mennina, fallegustu konurnar og hreinasta vatnið. Við erum líka með nokkuð gott stjórnarfar – en bara misvitra ráðamenn.

Við skulum skoða nokkur dæmi um ákvarðanir sem þingmenn
og ráðamenn þjóðarinnar hafa tekið.

Einu sinni var bannað að drekka bjór á Íslandi. Þegar menn hittust á bar gátu menn fengið sér kók eða vodka. Menn höfðu leyfi frá yfirvöldum til að neyta 40% áfengra drykkja, en ekki bjórs. Og af hverju? Jú, af því að það voru menn á Alþingi sem ákváðu einn daginn að það væri bannað að drekka bjór. Ekki er íhaldsmaðurinn að mæla með stanslausri áfengisdrykkju – en þó „stjórn”lausri.

Það eru tæplega tveir áratugir síðan útvarprekstur var gefinn frjáls á Íslandi.
Almenningi var bannað að starfrækja útvarps- og sjónvarpsstöðvar.
Nokkrum árum áður en að lögin voru afnumin höfðu menn verið dregnir fyrir dómstóla fyrir það að útvarpa „frjálsu” útvarpi.
En þetta er kannski ekki alveg svona einfalt. Ríkið setti sjónvarp og útvarp auðvitað í gang og því kannski eðlilegt að það væri með gamalt „einkaleyfi” undir höndum.
En það voru hins vegar þingmenn sem börðust hatrammlega gegn því að útvarpsrekstur yrði gefinn frjáls. Já, það voru í alvöru menn sem töldu að almenningi væri ekki treystandi til að starfrækja útvarp og sjónvarp.
(Athygli skal vakin á því að það voru raddir úr sömu átt sem sökuðu Davíð Oddsson um að „vega að lýðræðinu” með því að ætla að setja lög á fjölmiðla).
En það er auðvitað ekki verið að „vega að lýðræðinu” með því að berjast gegn því að leyfð yrði frjáls fjölmiðlun á Íslandi? Maður spyr sig.

En þetta er ekki búið. Þangað til fyrir örfáum árum mátti ekki stunda hnefaleika á Íslandi. Menn máttu stökkva úr flugvél með fallhlíf á bakinu, klífa jökla og fjöll, jú og auðvitað sparka hver í annan í fótbolta. En nei, ekki hnefaleika, sem þó eru viðurkennd íþrótt.
Af hverju? Jú, einn daginn var ákveðið á Alþingi að banna hnefaleika á Íslandi.
Um fimmtíu árum seinna var lagt fram frumvarp um að afnema þetta bann.
Eðlilegast hefði verið að þingheimur hefði strax séð að þarna væri um tímaskekkju að ræða sem auðvelt væri að leiðrétta. Ekki alveg. Það voru þingmenn sem börðust líka hatrammlega gegn afnámi bannsins. Sem betur fer höfðu þeir ekki sigur.
Nú má ekki skilja það svo að höfundi þessarar greinar finnist gaman að láta lemja sig. En ef einhver annar vill gera það í leikfimissölum landsins hef ég engan rétt á að banna honum það. Það vildi reyndar svo til að leiðinda atvik kom upp nokkrum mánuðum eftir að bannið var afnumið. Ungur strákur sem farið hafði í hringinn af fúsum og frjálsum vilja slasaðist í Vestmanneyjum. Ekki þurfti að bíða lengi eftir að Kolbrún Halldórsdóttir kæmi með tillögu sem yrði til þess að drengurinn slasaðist ekki aftur - setja lög í landinu sem bönnuðu honum að stunda sportið.

Hér á undan eru rifjuð upp þrjú atriði sem einu sinni voru bönnuð með lögum en eru það sem betur fer ekki lengur. En fyrst við erum í þessum hugleiðingum skulum við skoða nokkur dæmi sem eru okkur aðeins nær.

Í fyrra ákváðu forsvarsmenn 10-11 að hafa nokkrar af búðum sínum opnar á Hvítasunnudag. Það er hinsvegar bannað með lögum hér og búðirnar voru ekki opnar til kl. 11 um kvöldið heldur mættu laganna verðir og lokuðu þeim nokkru fyrr.
Já, lögreglan sá til þess að menn gætu ekki verslað þennan dag, allvega á þessum stað.
Þennan sama dag megum við fara í ferðalög, hitta vini og kunningja, fara í bíó, ná okkur í spólu – en, ekki versla í matvörubúð.

Íslendingar eru neyddir til að borga afnotagjöld af sjónvarpi. Það er fólk í vinnu við það að þefa uppi þá glæpamenn sem eru með sjónvarp en borga ekki afnotagjöld.
Það voru og eru menn og konur sem telja að það sé mikilvægt að ríkið haldi uppi menningarlegum fjölmiðli. Einnig hafa ýmsir afturhaldsmenn bent á að þetta sé öryggistæki fyrir þjóðina.
Samkvæmt skilgreiningu ríkisins hlýtur Sex and the City þá að vera „menningarlegri” heldur en t.d. Friends. Það er margt hægt að fara yfir í málefnum RÚV og verða því síðar gerð skil á vefritinu.

Í dag er borgarstjórn í Reykjavík sem „vill helst” að menn taki strætó í stað þess að nota einkabíl. Þessi borgarstjórn telur að Reykjavík eigi að vera borg fyrir fólk en ekki bíla. (eins og það þurfi að vera annað hvort eða). Borgarstjórnarmeirihlutinn telur sig vita betur en borgarbúar. Athyglisvert.

Það eru fleiri úrelt fyrirbæri sem ríkið er að sinna t.d. ÁTVR sem er efni í sérgrein.

Ég gæti haldið hér áfram að telja upp óeðlileg og óæskileg afskipti ríkisvaldsins á borgurunum. En ég held að lesendur geri sér nokkra grein fyrir stöðu mála. Nú má alls ekki skilja það svo að ég sé að draga neikvæða mynd af landinu okkar, alls ekki. Ráðamenn þjóðarinnar (líka þeir ganga í fússi út úr þingsölum við minnsta tilefni þurfa að gera sér grein fyrir því í hvers umboði þeir starfa og nýta þann tíma sem þeim er gefinn vel. Alþingismenn eru t.d. ekki á launaskrá okkar landsmanna til að koma í veg fyrir að menn geti stundað ákveðnar íþróttir. Borgarstjórnarmeirihlutinn hefur ekki leyfi til að taka ákvörðun fyrir fólkið með bílanotkun þeirra. Alþingismenn, ráðherrar, sveitarstjórnarmenn og fleiri sem kosnir eru af almenningi eiga ekki að eyða dýrmætum tíma sínum í að velta fyrir sér hvernig þeir geti reynt að hafa vit fyrir landsmönnum.

Hér hefur verið stiklað á stóru. Ofangreind dæmi sýna okkur að það er mikið verk fyrir höndum. Það skiptir meira máli að ráðamenn búi þannig í haginn fyrir okkur að við getum látið drauma okkar rætast og ákveðið svo sjálf hvernig við viljum haga okkar lífum. Til þess þarf ekki misvitra Alþingismenn.

Gisli Freyr Valdórsson