Þau borga fyrir þig

Ég horfði á afhendingu Eddu verðlaunanna um daginn. Þar hélt kona nokkur mikinn reiðilestur. Hún vildi benda mönnum á að það hefði kostað 2000 milljónir fyrir íslenska kvikmyndagerðarmenn að búa til myndir á árinu, en að ríkissjóður hefði ,,einungis” lagt fram 300 milljónir. Þetta þótti henni mikil hneysa! Kvikmyndagerðarmennirnir sjálfir og aðilar frá útlöndum þurftu að borga mismuninn. Það nær að sjálfsögðu ekki nokkurri átt. Síðan fullyrti hún að það væri auðsannanlegt að kvikmyndagerð væri arðvænleg og að réttlátt væri og eðlilegt að aðrir en kvikmyndagerðarmennirnir sjálfir greiði fyrir kvikmyndagerðina.

Ég verð að viðurkenna að hér var ég hættur að skilja konuna. Hvers vegna á ég (sem skattgreiðandi) að greiða fyrir kvikmyndagerðina ef hún er arðvænleg?
Arðvænleg fyrir hverja? Er hún arðvænleg fyrir mig eða fær kvikmyndagerðarmaðurinn arð fyrir vinnu sína og á sama tíma allan kostnað sinn greiddan úr mínum vasa?
Og ef þetta er svona arðvænlegt, hvers vegna keppast menn ekki um að fjárfesta í kvikmyndagerð? Væri ekki betra að leyfa einstaklingum að fjárfesta og græða?
Hvers vegna þarf aðstoð frá ríkinu?

Þegar að ég slökkti á sjónvarpinu fór ég að hugsa til þess að sumir áhugamenn um leiklist hamra reglulega á því að það þurfi að fjármagna leikhúsin rausnarlega.
Aðrir hafa áhyggjur af ástandi knattspyrnuvalla á landinu, og vilja að ríkið komi að því að bæta þar úr og svona mætti lengi telja.

Hvað á maður að segja við fólk sem tímir ekki að borga fyrir sín eigin áhugamál, eða greiða kostnað tengdan eigin atvinnu, heldur vill að kostnaðurinn lendi á samborgurum sínum?

Ríkissjóður er ekki óþrjótandi galdrabrunnur þar sem peningar verða til af sjálfu sér. Of mikil skattbyrði er verulegt vandamál fyrir margt vinnandi fólk, sem stritar til að ná endum saman. – Þau borga fyrir þig.

Sindri Guðjónsson