Tvöfeldni á háu stigi

Frjálslyndi flokkurinn hefur sem kunnugt er sent erindi til umboðsmanns Alþingis þar sem óskað er eftir rökstuddu áliti hans á því hvort Gunnari Örlygssyni, alþingismanni, hafi verið heimilt að segja skilið við flokkinn sl. vor og ganga til liðs við Sjálfstæðisflokkinn. Vilja frjálslyndir meina að þingsæti Gunnars sé flokksins en ekki hans og honum hafi því ekki verið heimilt að flytja það með sér yfir í raðir sjálfstæðismanna og þannig styrkja þingmeirihluta ríkisstjórnarinnar.

Sigurður Líndal, lagaprófessor, tjáði sig um þetta uppátæki Frjálslynda flokksins í fréttum Bylgjunnar 5. október sl. og sagðist efast stórlega um að málið væri tækt til meðferðar hjá umboðsmanni Alþingis. Stjórnarskrá lýðveldisins væri alveg skýr hvað þessa hluti varðaði, þingmenn væru ekki bundnir af öðru en eigin sannfæringu.

Sagðist Sigurður undrast erindi frjálslyndra í ljósi þessa. Það væri alveg skýrt af ákvæðum stjórnarskrárinnar að Gunnari hefði verið heimilt að yfirgefa Frjálslynda flokkins og ganga til liðs við annan. Í 48. grein stjórnarskrárinnar segir orðrétt: „Alþingismenn eru eingöngu bundnir að sannfæringu sinni og eigi við neinar reglur frá kjósendum sínum.“

Eins og ég hef annars fjallað um áður hér á Íhaldinu er nálgun Frjálslynda flokksins á þessu máli öllu hin undarlegasta. Á sama tíma og frjálslyndir hafa hamast gegn Gunnari fyrir að hafa sagt skilið við sig og gengið til liðs við Sjálfstæðisflokkinn sáu þeir ekkert að því á sínum tíma – og sjá ekki enn – að Ólafur F. Magnússon skyldi segja skilið við borgarstjórnarflokk sjálfstæðismanna í lok árs 2001 og ganga til liðs við Frjálslynda flokkinn í kjölfar þess.

Ólafur hefði auðvitað átt, samkvæmt formúlu frjálslyndra, að segja af sér sem borgarfulltrúi í stað þess að halda embættinu enda væntanlega skoðun þeirra að það hafi verið Sjálfstæðisflokksins en ekki Ólafs, ekki satt? Nei, það gilda víst einhverjar aðrar formúlur í herbúðum Frjálslynda flokksins þegar slíkt beinist gegn öðrum en þeim sjálfum.

Annað dæmi um þessa tvöfeldni má nefna en það var fyrir ári síðan þegar Kristinn H. Gunnarsson var settur út úr öllu þingnefndarstarfi á vegum Framsóknarflokksins. Þá báru formenn allra stjórnarandstöðuflokkanna víurnar í hann og buðum honum að ganga til liðs við sig. Þá þótti ekkert að því þó þingmaður færði sig um set yfir í annan flokk vegna þess að honum þætti óbærilegt í eigin flokki því það hefði komið niður á ríkisstjórninni.

Það nýjasta í þessum efnum eru upphrópanir sumra um að Gunnar ætli sér að koma í veg fyrir að varamaður hans geti tekið sæti á Alþingi í vetur. Síðan hvenær eiga varaþingmenn einhverja heimtingu að taka sæti á Alþingi? Þetta eru varaþingmenn sem einungis er ætlað að hlaupa í skarðið ef svo illa vill til að viðkomandi þingmenn geti ekki sinnt störfum sínum sem skyldi. Í gegnum tíðina hafa ófáir varaþingmenn aldrei tekið sæti á Alþingi án þess að ástæða hafi þótt til að gera sérstakt mál út af því. En nú þykir allt í einu ástæða til þess.

Ég held að það sé ekkert nema gott um það að segja ef Gunnar hyggst leggja sig fram við að sinna vinnunni sinni í vetur eins og hann á að gera. Ég næ ekki þeim málflutningi að hann sé með því að svína á einhvern eins og sumir hafa viljað orða það. Varaþingmenn eiga einfaldlega enga kröfu um að taka sæti á þingi.

Hjörtur J. Guðmundsson
hjorturg(a)hi.is