Er maðurinn fífl?

Umhverfisráðherra Ástralíu Ian Campbell hefur orðið sér og landi sínu til skammar með hörðum viðbrögðum sínum við svarbréfi Árna M. Mathiesen sjávarútvegsráðherra við upphaflegu bréfi Cambells. Í upphaflegu bréfi Cambells sýnir hann af sér allt of algengt þekkingarleysi á hvalveiðum, vísindum og vísindaveiðum. Gerir hann þar lítið úr vísindalegum tilgangi íslensku hvalveiðanna og skammar þjóðina fyrir athæfi sem hann telur vera gegn vilja meirihluta aðildarlanda Alþjóða hvalveiðiráðsins. Er það mjög undarleg framsetning málanna, enda bendir Árni honum kurteislega á í bréfi sínu að vísindaveiðar hafa ávallt verið leyfðar hjá ráðinu. Virðist Campbell vera haldinn pólítískri rétthugsun á alvarlegu stigi, blönduð öfganátttúruverndarhyggju í hverri hvalir hafa allt að því guðumlíka stöðu.

Þegar svo er komið eru allar hvalveiðar af hinu slæma og er fólki sem haldið er slíkri firru algerlega fyrirmunað að setja hvalveiðar í sama samhengi og almennar veiðar, frekar í samhengi við manndráp eða þvíumlíkt. Kallar hann eina líknsömustu veiðiaðferð sem fundin hefur verið fyrir hvalveiðar villimannslega, svo sú spurning vaknar óneitanlega hve langt er hægt að ganga til að þóknast slíkum dillum.

Sjávarútvegsráðherra, með vísun í ályktun ráðsins um aðferðir við hvalveiðar hvar þjóðir eru hvattar til þess að leggja fram upplýsingar um veiðiaðferðir á öðrum stórum spendýrum, hvetur til þess að Ástralir leggi fram upplýsingar um slíkt í lok bréfsins. Vísar hann þar til að slíkar veiðar fari fram úr þyrlum í vægast sagt stórum stíl, á villtum kameldýrum og kengúrum í milljónatali. Við þessu bregst Campbell af bræði þess sem engan veginn getur sett sig í spor annarra né skilið annað viðhorf en sitt eigið og allt að því kallar íslenska sjávarútvegsráðherrann fífl.

Virðist málið hafa fengið þó nokkra athygli í áströlskum fjölmiðlum sem virðast allir taka afstöðu með dónanum, en merkilegt nokk heyrist varla bofs í íslenskum starfsbræðrum þeirra, hvað þá að Íslendingar almennt bregðist ókvæða við líkt og maður sæi vafalaust gerast meðal blóðheitari þjóða. Þegar þjóðkjörnum ráðamanni, og þar með fulltrúa þjóðarinnar er sýndur slíkur dónaskapur ættu Íslendingar að leggja dægurþras og stjórnmálalegar deilur til hliðar og sameinast í réttlátri reiði og fordæmingu á dónanum. 

Sérstaklega í tilviki eins og þessu hvar það er deginum ljósara að við höfum rétt fyrir okkur en viðkomandi aðilar eru of uppfullir af sjálfsréttlætingu til þess þeir geti séð það. En því miður, þá virðist á stundum ekki í okkur renna blóðið eins og sést kannski best á áhorfendapöllunum á landsleikjum.

Höskuldur Marselíusarson